Zo vervelend en zo raar dat ze niet vinden waar dat vandaan komt. Gelukkig zat je al neer en voel je je ondertussen beter. Maar ik kan me voorstellen dat je dit liever niet meemaakt…
Ik herken het trouwens grotendeels: ik kan ook zo’n buikpijnaanvallen krijgen. Ik weet dat bij stress het garantie prijs is. Moet ik mij snelsnel klaarmaken om ergens naartoe te gaan, dan zoek ik al zodra ik arriveer waar het dichtstbijzijnde toilet is, en meestal beland ik daar ook.
Maar soms komt het ook uit het niks. Zo stond ik vorige zomer volledig stressloos in Italië te winkelen met Karsten, en ineens: bam. Ik mocht toen niet in die winkel naar het toilet (en bedankt), dus Karsten is tegen zowat 100 km/uur naar huis gevlogen.
Wat er gebeurt? Eerst voel ik het een paar minuten borrelen, zowel in mijn buik als in mijn maag. Dan begint de paniek al toe te slaan. En wanneer het echt de volle laag van buikkrampen is, krijg ik het ontzettend benauwd, staat het zweet op mijn voorhoofd en wisselt een warm en koud gevoel met rillingen af. Mijn maag lijkt ondertussen tien rondjes te draaien. Ik ben nog nooit flauwgevallen ervan, maar soms heb ik wel van de pijn gedacht: “Nu is het over, ik ga dood.”
Wreed, wreed ambetant zijn zo’n momenten, zeker als ge niet thuis of in een vertrouwde omgeving zijt. En dan ook nog eens flauwvallen…
Nog niet zo lang geleden heb ik een darmonderzoek laten uitvoeren, maar veel is daar niet uit gebleken. Het is bij mij nu bestempeld als het prikkelbare darmsyndroom, iets waar weinig aan te doen valt, waar ik moet mee leren omgaan.
Heb jij al darmonderzoeken laten doen? Misschien levert dat meer op dan een bloedonderzoek?
Kathleen
@Ann Ja, darmen, daar kan ik ook een heel boek over schrijven. Ik heb twee jaar geleden inderdaad ook een darmonderzoek laten doen en alles was in orde, zelfs al had ik iedere dag diarree (tmi, I know). Die diarree is van de ene dag op de andere min of meer gestopt, nadat ik er bijna een half jaar mee heb gezeten. Net als bij jou, komt het vooral terug naar boven in periodes van hevige stress. Of als ik een trein moet halen of zo en me daar te hard in opwind. En inderdaad, mijn darmen zijn ook bestempeld als prikkelbaar. Ik heb er even medicatie voor genomen, maar dat hielp geen zak. Letten op mijn eten (niet te veel suiker!), genoeg bewegen en op tijd rusten, lijken te werken.
Dat flauwvallen daarentegen, dat gebeurt te pas en te onpas. Stress, geen stress, warm, koud, maandstonden, geen maandstonden,… Het kan uit het niets komen, zonder enige mogelijke oorzaak. Het is behoorlijk vervelend als je niet kan rekenen op je eigen lijf omdat het zo besluit z’n kuren te krijgen.
Ilse
Wat een verhaal. Het zou een begin kunnen worden van een fobie: schrik om allen buiten te gaan, schrik om op een trein te stappen,… Merk dat ik sinds mijn dip net iets te vaak ‘wat als …’ denk. zorg ervoor dat je zeker niet in dat straatje terecht komt.
Zou dat nu echt van de stress zijn dat flauwvallen? Ik moest juist denken aan de vrouw van een collega en een heel zeldzame hartafwijking. Als je wil informeer ik er wel eens achter ( al wil ik je geen schrik aanjagen).
En hoe zit het met de bloeddruk?
Over prikkelbare darmen weet ik ook alles, maar flauwvallen is er nooit bij komen kijken en hopelijk gebeurt dat niet te vaak meer bij jou. Hou je taai buddy!
Ex-naailescollegaSofie
Ai, ai, toch :s Het klinkt allemaal heel ongezellig 🙁
Man, zo akelig zeg, vooral omdat je het niet echt ergens aan kan linken. Hoe lang ben je dan “out”? En gebeurt het vaak?
Kathleen
@Nele Het Vriendje en de zus vermoeden dat ik ongeveer 40 seconden “out” ben geweest. Zo’n aanval mét flauwvallen komt één à twee keer per jaar voor. Een aanval waarvan ik het flauwvallen kan weten te vermijden door een dafalgan te nemen en een warm bad te nemen drie à vier keer per jaar bovenop die andere.
Martine
Ik zou verder zoeken naar wat het zou kunnen zijn. Word je op den duur niet bang om ergens naartoe te gaan? En dat dat gepaard gaat met die buikkrampen…
Ben je al eens met den 100 naar het ziekenhuis moeten gaan toen je zo’n aanval kreeg ? Dan onderzoeken ze van alles en komt het misschien uit waaraan het ligt?
Ben blij dat alles nu weer beter is en hoop voor jou dat het nu een hele tijd zo blijft.
Groeten ,Martine
Marsha
Lieve Kathleen,
amai, dat is niet niks. Het is toch wel wat meer dan flauwvallen alleen he… Ik zou precies toch nog eens overleggen met de huisarts en vragen om verder te zoeken naar de oorzaak. Gelukkig werd je dadelijk omringd door goede zorgen! Ik hoop dat je het de komende dagen een beetje rustig aan kan doen!
Veel liefs,
Marsha
Kathleen
@Martine ik ben nog nooit met de 100 afgevoerd naar het ziekenhuis omdat ik meestal mensen waarschuw voor wat er ga gebeuren en als je mensen een uitleg geeft, dan begrijpen ze dat en gaan ze geen ziekenwagen inschakelen. De zus had er bijna een gebeld zaterdag, omdat ik langer dan normaal weg was. Net toen ze de telefoon in de aanslag had, kwam ik terug bij bewustzijn.
Ho, Kathleen, dat is een onaangename ‘handicap’. Mijn dochter heeft er ook een tijd last van gehad. Daarna werd het overgeven en diarree. En zoals je zelf al zei, allemaal de schuld van spanningen. Dikwijls is dat stress die je zelf niet eens bewust voelt. Misschien heb je baat bij mindfulness of een andere relaxatietherapie? Als er met je ingewanden zelf niks mis is, kun je het op een andere manier proberen.
Ik wens je in elk geval het allerbeste met een bevredigende oplossing!!!
Inge
Oeps, niet leuk zo’n aanvallen, helemaal niet leuk als het niet thuis of op bekend terrein plaatsvind. Voel me nu wel wat schuldig dat ik zo nieuwsgierig was. Als het je wat kan troosten: ikzelf val niet flauw, maar kan na een gezellige maaltijd op resto om net na de koffie, spurten naar WC om daar dan een kwartier tot halfuur te moeten kamperen (genant als het personeel je al komt zoeken) om dan gedurende de weg naar huis flink de gaspedaal in te (laten) duwen zodat we toch maar tijdig thuis zouden zijn.
Veel succes bij de zoektocht naar de beste remedie!
Zo vervelend en zo raar dat ze niet vinden waar dat vandaan komt. Gelukkig zat je al neer en voel je je ondertussen beter. Maar ik kan me voorstellen dat je dit liever niet meemaakt…
Argh, zo ambetant…
Ik herken het trouwens grotendeels: ik kan ook zo’n buikpijnaanvallen krijgen. Ik weet dat bij stress het garantie prijs is. Moet ik mij snelsnel klaarmaken om ergens naartoe te gaan, dan zoek ik al zodra ik arriveer waar het dichtstbijzijnde toilet is, en meestal beland ik daar ook.
Maar soms komt het ook uit het niks. Zo stond ik vorige zomer volledig stressloos in Italië te winkelen met Karsten, en ineens: bam. Ik mocht toen niet in die winkel naar het toilet (en bedankt), dus Karsten is tegen zowat 100 km/uur naar huis gevlogen.
Wat er gebeurt? Eerst voel ik het een paar minuten borrelen, zowel in mijn buik als in mijn maag. Dan begint de paniek al toe te slaan. En wanneer het echt de volle laag van buikkrampen is, krijg ik het ontzettend benauwd, staat het zweet op mijn voorhoofd en wisselt een warm en koud gevoel met rillingen af. Mijn maag lijkt ondertussen tien rondjes te draaien. Ik ben nog nooit flauwgevallen ervan, maar soms heb ik wel van de pijn gedacht: “Nu is het over, ik ga dood.”
Wreed, wreed ambetant zijn zo’n momenten, zeker als ge niet thuis of in een vertrouwde omgeving zijt. En dan ook nog eens flauwvallen…
Nog niet zo lang geleden heb ik een darmonderzoek laten uitvoeren, maar veel is daar niet uit gebleken. Het is bij mij nu bestempeld als het prikkelbare darmsyndroom, iets waar weinig aan te doen valt, waar ik moet mee leren omgaan.
Heb jij al darmonderzoeken laten doen? Misschien levert dat meer op dan een bloedonderzoek?
@Ann Ja, darmen, daar kan ik ook een heel boek over schrijven. Ik heb twee jaar geleden inderdaad ook een darmonderzoek laten doen en alles was in orde, zelfs al had ik iedere dag diarree (tmi, I know). Die diarree is van de ene dag op de andere min of meer gestopt, nadat ik er bijna een half jaar mee heb gezeten. Net als bij jou, komt het vooral terug naar boven in periodes van hevige stress. Of als ik een trein moet halen of zo en me daar te hard in opwind. En inderdaad, mijn darmen zijn ook bestempeld als prikkelbaar. Ik heb er even medicatie voor genomen, maar dat hielp geen zak. Letten op mijn eten (niet te veel suiker!), genoeg bewegen en op tijd rusten, lijken te werken.
Dat flauwvallen daarentegen, dat gebeurt te pas en te onpas. Stress, geen stress, warm, koud, maandstonden, geen maandstonden,… Het kan uit het niets komen, zonder enige mogelijke oorzaak. Het is behoorlijk vervelend als je niet kan rekenen op je eigen lijf omdat het zo besluit z’n kuren te krijgen.
Wat een verhaal. Het zou een begin kunnen worden van een fobie: schrik om allen buiten te gaan, schrik om op een trein te stappen,… Merk dat ik sinds mijn dip net iets te vaak ‘wat als …’ denk. zorg ervoor dat je zeker niet in dat straatje terecht komt.
Zou dat nu echt van de stress zijn dat flauwvallen? Ik moest juist denken aan de vrouw van een collega en een heel zeldzame hartafwijking. Als je wil informeer ik er wel eens achter ( al wil ik je geen schrik aanjagen).
En hoe zit het met de bloeddruk?
Over prikkelbare darmen weet ik ook alles, maar flauwvallen is er nooit bij komen kijken en hopelijk gebeurt dat niet te vaak meer bij jou. Hou je taai buddy!
Ai, ai, toch :s Het klinkt allemaal heel ongezellig 🙁
Man, zo akelig zeg, vooral omdat je het niet echt ergens aan kan linken. Hoe lang ben je dan “out”? En gebeurt het vaak?
@Nele Het Vriendje en de zus vermoeden dat ik ongeveer 40 seconden “out” ben geweest. Zo’n aanval mét flauwvallen komt één à twee keer per jaar voor. Een aanval waarvan ik het flauwvallen kan weten te vermijden door een dafalgan te nemen en een warm bad te nemen drie à vier keer per jaar bovenop die andere.
Ik zou verder zoeken naar wat het zou kunnen zijn. Word je op den duur niet bang om ergens naartoe te gaan? En dat dat gepaard gaat met die buikkrampen…
Ben je al eens met den 100 naar het ziekenhuis moeten gaan toen je zo’n aanval kreeg ? Dan onderzoeken ze van alles en komt het misschien uit waaraan het ligt?
Ben blij dat alles nu weer beter is en hoop voor jou dat het nu een hele tijd zo blijft.
Groeten ,Martine
Lieve Kathleen,
amai, dat is niet niks. Het is toch wel wat meer dan flauwvallen alleen he… Ik zou precies toch nog eens overleggen met de huisarts en vragen om verder te zoeken naar de oorzaak. Gelukkig werd je dadelijk omringd door goede zorgen! Ik hoop dat je het de komende dagen een beetje rustig aan kan doen!
Veel liefs,
Marsha
@Martine ik ben nog nooit met de 100 afgevoerd naar het ziekenhuis omdat ik meestal mensen waarschuw voor wat er ga gebeuren en als je mensen een uitleg geeft, dan begrijpen ze dat en gaan ze geen ziekenwagen inschakelen. De zus had er bijna een gebeld zaterdag, omdat ik langer dan normaal weg was. Net toen ze de telefoon in de aanslag had, kwam ik terug bij bewustzijn.
Ho, Kathleen, dat is een onaangename ‘handicap’. Mijn dochter heeft er ook een tijd last van gehad. Daarna werd het overgeven en diarree. En zoals je zelf al zei, allemaal de schuld van spanningen. Dikwijls is dat stress die je zelf niet eens bewust voelt. Misschien heb je baat bij mindfulness of een andere relaxatietherapie? Als er met je ingewanden zelf niks mis is, kun je het op een andere manier proberen.
Ik wens je in elk geval het allerbeste met een bevredigende oplossing!!!
Oeps, niet leuk zo’n aanvallen, helemaal niet leuk als het niet thuis of op bekend terrein plaatsvind. Voel me nu wel wat schuldig dat ik zo nieuwsgierig was. Als het je wat kan troosten: ikzelf val niet flauw, maar kan na een gezellige maaltijd op resto om net na de koffie, spurten naar WC om daar dan een kwartier tot halfuur te moeten kamperen (genant als het personeel je al komt zoeken) om dan gedurende de weg naar huis flink de gaspedaal in te (laten) duwen zodat we toch maar tijdig thuis zouden zijn.
Veel succes bij de zoektocht naar de beste remedie!