“Ik wil bij jou blijven, lieve Aine,” zuchtte hij toen de avond op zijn einde liep en de mensen in groepjes het binnenplein van de burcht verlieten. We stonden in de schaduw van de muur en keken hoe de laatste koppeltjes nog aan het dansen waren.
“Ik wil jou niet laten gaan,” fluisterde ik terwijl ik naar hem op keek. Hij streek een van de kleine vlechtjes achter mijn oren en glimlachte naar me.

Man, ga ik blij zijn als ik mij door het melige stuk heb geslagen. Zo meteen wordt Aine ontvoerd door deze praatjesmaker en dan kan het verhaal echt beginnen. Lang leve NaNoWriMo!