Bij gebrek aan tijd, laat staan goesting om research te doen naar welk boek ik wilde lezen, greep ik gewoon opnieuw naar de lijst boeken van Neil Gaiman. Ik had me voorgenomen dat ik na The Graveyard Book Neverwhere zou lezen, want ook dat boek sprak me ontzettend aan. En jawel hoor, het was opnieuw een schot in de roos.

Het verhaal heeft op zich wel wat weg van Alice in Wonderland, alleen heet Alice in dit geval Richard Mayhew. Richard zijn leven gaat zijn normale gangetje: werk, een pracht van een verloofde, een klein, maar fijn appartement om in te wonen,… Tot hij op een dag een jonge, gewonde vrouw helpt. Hij neemt haar mee naar zijn appartement waar hij haar verzorgt en dan begint de miserie. Het meisje, Door, verdwijnt nadat twee nogal vreemde snuiters aan de deur achter haar vroegen. Richard zelf merkt een paar dagen na deze ontmoeting met Door dat hij precies onzichtbaar is geworden voor de rest van de wereld. Via via komt hij terecht in London Below waar hij mensen tegenkomt die met ratten kunnen spreken, wamtezuigende vrouwen, broeders die een sleutel bewaken, engelen die toch niet bepaald heilige prentjes zijn en een gigantisch groot monster dat in een labyrint onder Londen woont. Op de hielen gezeten door de twee rare snuiters probeert hij samen Door in haar missie te doen slagen, zodat hij zelf terug naar zijn eigen wereld kan en zijn gewone leven in London Above kan verder zetten.

Vraag me niet hoe hij het doet, die Neil Gaiman, maar hij kan je helemaal in een verhaal meezuigen. Ik vond The Graveyard Book al helemaal geweldig, maar Neverwhere topte dat boek. London Below is fantastisch in beeld (uhm… in ‘woord’?) gebracht, de humor is weer té zalig voor woorden en de personages zijn nog diverser dan die in The Graveyard Book. De plotwending zijn onverwachts en daardoor verveelde het boek mij geen seconde. Helemaal mijn cup of tea, dit boek. Helemaal. Vanaf nu staat deze meneer toch ook wel bij mij op het lijstje met “favoriete auters”. Yup.