Toen we een paar zomers terug naar Denemarken trokken, nam ik een goedgevulde Kindle mee. Ik koos zorgvuldig boeken uit waarvan ik wist dat ze helemaal onder de noemer “ontspannende vakantielectuur” vielen en las dan ook tien boeken uit op nog geen veertien dagen. Dat uhm… durft al eens gebeuren op vakantie, ja. Tussen die boeken zaten de eerste twee delen van de The Ghost an the Goth reeks. Het was instant liefde tussen mij en die boeken. Het valt natuurlijk wel honderd procent in de categorie “guilty pleasure”, maar die moeten er ook zijn.
De grote lijn van de trilogie is eigenlijk zeer eenvoudig: Miss Popular Alona Dare wordt aangereden door een schoolbus en sterft ter plekke. De volgende dag wordt ze echter opnieuw wakker op de plek van het ongeluk, maar dan zonder haar lichaam. Als geest komt ze van alles te weten over haar vriendinnen en familie, wat haar niet altijd zint. En dan blijkt plots dat er een jongen is die haar kan zien: Will Killian, de jongen die altijd gekleed gaat in het zwart en een beetje een buitenbeentje is. Hij kan buiten haar nog meer geesten zien. De twee besluiten een team te vormen. Alona wordt Will’s spirit guide en samen proberen ze andere, gestrande geesten naar het Licht te brengen door hen te helpen hun onafgewerkte zaken tot een goed einde te brengen. Dan komt Alona plotseling terecht in het lichaam van een vriendin van Will die al bijna een jaar in een coma ligt na een auto-ongeluk. Het is daar dat het derde boek het verhaal terug oppikt. Alona moet zich aanpassen aan haar nieuwe lichaam en dat gaat niet zonder slag of stoot. Will probeert zich aan te passen aan het feit dat zijn oude vriendin, nu iemand helemaal anders is geworden. Op de koop toe is er een andere geest uit op het lichaam dat Alona nu bewoont, want sommige geesten willen nu eenmaal gewoon leven.
Nee, geen hoogstaande literatuur die eindeloos wordt besproken in kranten en vaktijdschriften, nee. Alles behalve eigenlijk. Maar wel een paar heerlijk ontspannende boeken waar ik van heb gesmuld. Het sarcasme en de ironie druipt er soms af. De personages vullen elkaar mooi aan en eens het verhaal op dreef komt, kan je de boeken niet opzij leggen. Ik had dat bij boek een, boek twee en nu ook bij boek drie. Het komt niet veel voor tegenwoordig dat je een young adult trilogie tegenkomt waarin je het vrouwelijke hoofdpersonage niet in elkaar wil slaan of haar ogen wil uitkrabben of wil roepen dat ze nu eens niet zo’n hysterisch wijf moet uithangen. Of zo. Ahum. Kleine frustratie daar. Heel stiekem vind ik het toch jammer dat dit het laatste boek is in de reeks. Er mag voor mijn part gerust nog een deel verschijnen. Of twee.