Het is altijd uitkijken naar een nieuw boek van Juliet Marillier. Altijd. Ik volg haar fanpagina op Facebook en dan weet ik ongeveer wanneer er een nieuw boek zal uitkomen. Dus toen ik met kerst een boekenbon kreeg, wist ik al welk boek ik daarmee zou kopen. De Vlam van de Zeven Wateren, het zesde en voorlopig laatste boek in de Zeven Wateren reeks. Het is die reeks waardoor ik Marillier nu bijna tien jaar geleden leerde kennen en waardoor ik helemaal in de ban geraakte van haar boeken. Hoewel het niet mijn favoriete boek in de reeks is, blijft het een pracht van een boek.
Tien jaar geleden liep de kleine Maeve, dochter van heer Sean van de Zeven Wateren, zware brandwonden op tijdens een brand in de stallen. Ze werd naar Harrowfield gestuurd waar haar tante en genezeres Liadan voor haar zorgde. Nu is Maeve terug op de Zeven Wateren. Hoewel ze haar verminkte handen niet kan gebruiken, heeft ze geleerd haar plan te trekken. Ze heeft een gave om dieren tot rust te brengen en deze gave komt haar nogal van pas nu de Zeven Wateren wordt bedreigd door Mac Dara, de prins van de Andere Wereld. Voor Maeve het goed en wel weet, wordt ook zij gebruikt als pion in een groot machtsspel.
En dan is het nu tijd voor een zeer fijne anekdote. Op een bepaald moment adopteert Maeve twee zwerfhonden. Ze zijn graatmager en behoorlijk schuw, maar al snel wint ze hen voor zich. Eén van de honden noemt ze Beer. Toen ik op dat stuk kwam heb ik heel luid: “Oh. Mijn. God!” geroepen en begon ik spontaan te wapperen met mijn handen en nogal irritant, hoge gilletjes te produceren. In mijn NaNoWriMo verhaal van vorig jaar zit er ook een nogal belangrijk personage dat dezelfde naam draagt. “Ik vermoed dat met deze Beer hetzelfde gaat gebeuren als de Beer uit mijn verhaal,” zei ik nog tegen Het Vriendje, die mij een beetje raar aankeek. En jawel hoor, dames en heren, de twee Beren ondergaan hetzelfde lot. Oh boy! Oh boy! In november, toen ik begon te schrijven aan mijn NaNoWriMo verhaal, had ik helemaal geen idee dat dit personage zou bestaan in een van de boeken van mijn favoriete schrijfster. Ik wist toen zelfs niet dat er een zesde boek zat aan te komen in de reeks. Ik had me wel voorgenomen om “iets” Marillier-achtigs te schrijven (aka fantasy met een sterk vrouwelijk hoofdpersonage). Misschien heb ik te veel van haar boeken gelezen. Wie weet. Of misschien is dezelfde muze bij ons beiden op bezoek geweest. Wie weet. Wie weet. Maar uhm… haar uitwerking is veel beter, natuurlijk. Zoveel meer diepgang dan mijn gedrocht. Ahum. Maar ooit, ooit schrijf ik een boek. 😉
En dan is het nu verder uitkijken naar het vervolg op Shadowfell (Verboden Magie) van Marillier. Daar ben ik zo hard benieuwd naar. Hopelijk is dat boek er tegen het najaar en wie weet krijg ik een boekenbon voor mijn verjaardag of zo. 😀
Super, ik moet blijkbaar dringend naar de boekhandel. Ik ben toevallig juist bezig aan de ziener, nu kan ik gewoon doorlezen!
Ik moet nog even wachten voor ik deze van mezelf mag kopen. Heb als Day Zero doel dat ik eerst mijn twee to-read stapels in één stapel moet kunnen combineren voor ik weer nieuwe romans mag kopen.
Aaargh!
Ik heb het boek net uit, en vond het inderdaad ook ietsje minder dan de andere verhalen van Mevrouw Marillier (wat nog steeds behoorlijk goed is, natuurlijk). Maar tijdens het lezen had ik het gevoel dat dat eerder lag aan de -bij momenten schabouwelijke- vertaling, dan aan haar kunnen als schrijfster. Het kan natuurlijk ook gewoon zijn dat ik enkel goede dingen wil denken over ons Juliet 🙂