Ik luister regelmatig naar podcasts tijdens het werk. Perfect doenbaar als je wat websites moet ontwerpen, iets minder ideaal als je intensief denkwerk moet verrichten. Het was via een van die podcasts dat ik de Amerikaanse stand up comedian Mike Birbiglia leerde kennen. Hij vertelde onder andere over zijn avonturen als slaapwandelaar op This American Life. Had ik niet op mijn werk gezeten toen ik zijn verhaal hoorde, dan had ik tranen met tuiten gelachen. Nu hield ik het bij wat gesmoord gegiechel. Een collega of twee wierp wel even een vreemde blik, maar… whatever. Toen deze aflevering later nog eens opnieuw hoorde, luisterde ik opnieuw met heel veel plezier en moest ik opnieuw heel hard op mijn tanden bijten om niet heel hard te lachen.
Intussen was ik al te weten gekomen dat er ook een film was uitgebracht met als titel “Sleepwalk with me”. Die film te pakken krijgen blijkt geen sinecure, helaas. Dus toen ik ontdekte dat de man ook een boek had geschreven over onder andere zijn slaapwandelavonturen, moest en zou ik dan maar dat boek lezen. Het boek is eigenlijk een verzameling korte verhalen over het leven van Mike Birbiglia. Hij vertelt onder andere over het lief van zijn lief (jawel), over zijn droom om stand up comedian te worden en over hoe hij als hypochondriër ontdekte dat hij écht kanker had. Ook de relatie met zijn familie en dan voornamelijk de relatie met zijn vader komen regelmatig aan eens bod. Zijn vader deed me regelmatig eens denken aan de vader uit “Shit my dad says”.
Het zijn hilarische verhalen. Een paar er van had ik al gehoord in This American Life, maar het was leuk ze opnieuw te lezen. Het is ook helemaal in zijn eigen, ludieke vertelstijl met subtiele humor. Ik hoorde hem zo al die verhalen vertellen. Op Goodreads las ik dat sommige mensen het boek een beetje zielig vinden, een beetje te hard “mijn jeugd was toch slechter als de jouwe”, maar ik vermoed dat je eerst even wat van Birbiglia’s werk moet horen voor je je echt helemaal kan vinden in zijn stijl. Ik vond het alleszins een geweldig boek en ik heb er hier en daar hartelijk mee gelachen. Allez… gesmoord gegiecheld, want er waren al wat mensen op de trein die me toch maar raar aan keken. Ahum.
