Ik was het boek al op verschillende plekken tegengekomen. Een paar blogsters hadden er een stukje over geschreven en ook in het Flow magazine werd het aangeraden als een “echt Flow-boek… Over klein geluk, tevreden zijn met wat je hebt, het mooie zien in de dingen om je heen,”. Ook het plot sprak me wel aan. Jocelyne is 47 en heeft een klein fournituren winkeltje in het Franse Arras. Sinds kort schrijft ze een zeer succesvolle blog over handwerken en als slag op de vuurpijl wint ze zomaar eventjes 18 millioen euro dankzij Euromillions. Dan is de vraag uiteraard “wat te doen met al dat geld?”. Een echt feel good roman, las ik in verschillende recensies. Een must read. Niet voor niets een échte bestseller in Frankrijk.
Dus dacht ik: “Fijn, laat ik daar even mijn tanden in zetten,”. Het boek leest ontzettend vlot. Zeer vlot zelfs. Op een paar uren tijd was het uit. Ideaal dus voor mijn 30-boeken-in-een-jaar-voornemen. Maar daar stoppen de lofzangen dan ook weeral. Feel good? Serieus?! Ik vond het een depressieve klucht. Nee, Jocelyne is niet gelukkig. Niet aan het begin van het boek, niet aan het einde van het boek. Dat gevoel had ik toch. Als je gelukkig bent, dan sta je niet naar jezelf te staren in de spiegel met de vraag of je man je wel mooi vindt. Dan doet dat er zelfs niet toe. Als je gelukkig bent, dan blijf je niet heel de tijd hangen bij gebeurtenissen uit het verleden. Erge gebeurtenissen, daar niet van, gebeurtenissen die bepalend zijn voor jezelf als mens. Je leert zulke gebeurtenissen plaatsen, aanvaarden en er mee verder gaan. Als je gelukkig bent in je relatie, dan verberg je niets. Dan praat je met elkaar. Als je gelukkig bent, dan zit je niet heel de tijd te denken aan vroeger, toen je wel een maatje 38 had. Want ja, het hoofdpersonage is toch zò gelukkig voor ze die massa geld wint. Zo. Ontzettend. Gelukkig. Ahum. Kuch.
Ik zweer het, moest ik het boek niet hebben gelezen op mijn kindle, ik had er mee gegooid. Die neiging om te gooien met boeken overkomt me eigenlijk voornamelijk bij bestsellers. U weet wel, het genre waarbij er opeens fonkelende vampieren opduiken of bepaalde jongedames het hebben over hun innerlijke godin (oh hell no, aan dat boek ben ik zelfs niet begonnen, alleen al de korte inhoud doet me met dingen willen gooien). Het begon me langzaam te dagen nadat ik het boek uit had, dat hetgeen me er het meest aan stoort het hoofdpersonage is. Ik hou van sterke, vrouwelijke hoofdpersonages die hun lot in eigen handen nemen, die leren met vallen en opstaan en die niet over zich heen laten lopen. Dat gevoel miste ik zo hard bij dit boek. Ik wilde Jocelyne een schop onder haar achterste geven, haar toeroepen dat het NU tijd was om IETS te doen. Eender wat. Die cheque innen. Naar de politie stappen. Héél. Hard. Roepen! Ze had haar eigen lot in handen kunnen nemen, ze had zoveel meer kunnen doen dan wat ze uiteindelijk deed en dat maakte voor mij dat dit boek echt een absolute klucht om te lezen. En dan heb ik het nog niet over de geweldige hiaten in het verhaal. Blog? Welke blog? Die website die terloops wordt vermeld, zo tussen de soep en de patatten, bedoel je? Die blog die door andere personages geprezen wordt om al z’n prachtige, steunende en inspirerende woorden, maar waarvan je zelf geen letter te lezen krijgt? Het handwerkgedeelte dat zo in de marketing van het boek wordt uitgespeeld? Buiten die paar meter stof, een honderdtal knopen en de biais die worden vernoemd, valt er daar toch maar bijster weinig van te merken, om eerlijk te zijn.
Maar goed, blijkbaar ben ik raar, want de rest van de wereld vindt het een must read en een geweldige feel good roman. Ik vond het een do-not-read en een geweldige depri roman. Soms denk ik dat er iets mis is met mij.
Kathleen, dat vind ik nu eens ongelofelijk zalig, jouw recensie is er één van de bovenste plank! Sterk! Ik heb nu echt helemaal geen zin meer om dat boek te lezen en dat is maar goed ook want in een wereld met zoveel spullen is het soms moeilijk om te weten wat je wilt dat het best handig is als je dan toch al weet weet wat je niet wilt! Dank voor deze heerlijk bijdrage! Met boeken gooien en hard roepen, dat kan zo’n deugd doen! Deze blog is meer dan het vermelden waard! Groetjes,Nele
Doet me denken aan die keer dat ik de Da Vinci Code las… brrr…
Maar nee, er is niets mis met jou. je bent gewoon eerlijk! En dat doet deugd.
Blijf maar lekker gelukkig met Het Vriendje en je twee kittens, stoor je niet aan wat anderen keigoede bestsellers vinden en lees wat je graag leest. Lezen is toch fijn?!
Phew, dat is alweer een boek dat ik niet per sé meer hoef te lezen 🙂 Thanks!
Helemaal eens met Nele ! Soms denk ik dat ik ook raar ben. Restaurantjes of sauna’s die een ander de max vinden, die ik echt Niet kan appreciëren bijvoorbeeld. Wees jezelf, er zijn al anderen genoeg. Aan die spreuk heb ik persoonlijk veel.
Met al die lovende recensies heb ik dit boek ook gekocht en het staat op de ereader voor op vakantie. Nu heb ik wel niet zoveel zin meer 😉 Ach ja, smaken verschillen en als ik het niet goed vind, weet ik dat ik niet de enige ben 😉
Ik had dat met Love!Eat!Pray! of hoe heette die toch weer?
Zo overroepen.
Er is gewoonweg niks mis met u!
En idd … navelstaarderij is een veeg teken aan de wand van het geluk. Ik ben daar expert in 😀 (Gelukkig kijk ik ook af en toe toch wel eens omhoog 🙂 )
Feel goed! 🙂
in welk boek spreekt het hoofdpersonage met haar innerlijke godin? Dat moet ik gemist hebben. Ik had mijn twijfels bij de beschrijving in Flow, ik ben blij met jouw eerlijke recensie.
Oh, bummer! 🙁 Dat boek stond op mijn leeslijstje, het leek zo leuk! Ik had er ook enkel nog maar ‘raving reviews’ over gelezen. Ach ja, gelukkig heb je me behoed voor een miskoop. 🙂
Als gij nen boekmetrecensies schrijft, wil ik dat boek wel lezen !
@Wapiti: natuurlijk is lezen fijn! Ik doe niets lievers! Maar soms zit er al eens een rotte appel tussen de boeken die ik lees.
@Zjizjipke: smaken verschillen inderdaad, dus wie weet is het voor jou wel een bestseller en een must-read 😉
@Bloem: uuugh… Love Eat Pray was inderdaad ook een zeer overroepen boek. Daarbij kreeg ik net geen gooi-neigingen. Net niet.
@NoButterfly: Fifty Shades of Grey, ze spreekt OVER haar innerlijke godin, niet zo zeer MET. Ik begin al te rologen bij de woorden “innerlijke godin” alleen al
Fifty Shades of Blurwk ja, ik ben 15% ver geraakt vooraleer ik het heb weggelegd (met een Kindle wordt er niet gegooid!). Ik versta nog minder dat er nu allemaal gelijkaardig boeken heel succesvol uitkomen.
Meestal ben ik wel op mijn hoede voor boeken die alleen maar geprezen worden. Ze komen op mijn mentale “misschien, maar wees kritisch”-lijst, want als iedereen roept dat iets goed is, is het heel gemakkelijk om daar gewoon in mee te gaan. En dan is het tof om zo een spontane en eerlijke review te lezen. 🙂