Dat laatste stukje “We komen er wel uit. Ooit”: Dat is m 🙂 Er wordt veel te veel gedacht over kindjes, denk (hehe) ik. Terwijl dat toch echt vooral een doen is. Enfin, niet te plastisch opvatten he. En ik ben wel voorstander van een beetje denken voor je aan kindjes begint, maar over-denken hoeft niet. Ietsje lastiger wordt het wanneer de wereld lijkt te verwachten dat je een beslissing maakt. Laat u niet pushen, daar wordt niemand beter van. Neem alle tijd; je bent al 28, maar je bent ook nog maar 28. Als het een troost kan zijn: op mijn 28e wist ik het ook echt niet. Que sera sera 😉
Ilse
Goh, ik heb wel altijd ooit kinderen gewild, en zelfs voor mijn dertigste (mijn moeder was 35 en ik had altijd het gevoel een oude moeder te hebben). Uiteindelijk was ik net 30 toen zoon nr 2 op de wereld kwam. Maar er bleef iets knagen, het plaatje leek niet compleet ( bij manlief lag dat oorspronkelijk anders). Maar net voor mijn 34ste kregen we zoon nr 3. Het kinderverhaal voelde en voelt nog steeds compleet. En neen, ik kan me geen leven zonder kinderen voorstellen maar dat gaat puur over mij persoonlijk.
Een andere vriendin twijfelde jaren, ging zelf naar een psycholoog omdat ze compleet in de knoop lag met die vraag. Nu is ze mama van een zoontje.
Je kan springen en er gewoon voor gaan, maar je kan ook gewoon nog een poos de kat uit boom kijken. En als iemand er weer eens naar polst, dan mag je ook eerlijk antwoorden dat jullie er nog niet uit zijn. Dat is toch niet abnormaal?
Hoewel, met de komst van de katjes dacht ik, uhum, nestdrang.
En die parasiet, geweldig zoals je het zegt, ik heb vaak gedacht aan horrorachtige taferelen toen ik met een bolle buik rondliep. Je bent dus niet alleen 🙂
Ik snap best dat je wat heen en weer geslingerd wordt, maar wat jij (met je Vriendje) beslist, is de juiste keuze voor jou / jullie, wat de anderen er ook over mogen denken. Laat je niet opjutten door wat zou moeten of wat ‘men’ het beste vindt. Dat leidt niet echt tot gelukkige mensen.
Leef gewoon je eigen leven, ga je eigen pad (het klinkt wat melig, ik weet het), dan leef je oprecht en komt er vanzelf duidelijkheid. En of je nu 18 bent 30 of 28, dat maakt helemaal niets uit.
Laat je inderdaad niet in de ene of andere richting duwen. En vergeet die voorwaarde die je voor jezelf had opgelegd, +30-mama’s zijn helemaal in 😉
Ik, ‘onnozele 25-jarige’ ;), zou zeggen: hou het voorlopig bij entertainen en wie weet komt ooit wel de goesting om er zelf aan te beginnen. En als dat niet zo is: blijven entertainen!
Awel, hier nog zo eentje… Van ‘nooit kinderen’ over ‘misschien’ naar ‘waarschijnlijk wel’… En dan bekruipt mij de angst dat ik spijt ga krijgen als ik er eentje heb of dat ik the worst mother ever ga zijn. Vlak daarna gevolgd door de gedachte aan een klein lief boeleke dat helemaal van mij (euh, ons) is. Maar voorlopig staan er nog geen op de planning, ook al word ik over tien dagen 32… Zonder in details te treden, hier wordt over andere dingen gepiekerd op het ogenblik.
Dus, wees gerust, je bent helemaal niet alleen in je gepieker en getwijfel! Geniet met volle teugen van je leven zoals het nu is 🙂 en de rest komt wel! Geniet met jullie tweetjes van jullie relatie, die zit meer dan goed denk ik en als er ooit een spruitje komt, zal het een goede mama en papa hebben 🙂
En af en toe erover praten met mede-piekeraars kan ook deugd doen!
Dikke knuffel!
Dat laatste stukje “We komen er wel uit. Ooit”: Dat is m 🙂 Er wordt veel te veel gedacht over kindjes, denk (hehe) ik. Terwijl dat toch echt vooral een doen is. Enfin, niet te plastisch opvatten he. En ik ben wel voorstander van een beetje denken voor je aan kindjes begint, maar over-denken hoeft niet. Ietsje lastiger wordt het wanneer de wereld lijkt te verwachten dat je een beslissing maakt. Laat u niet pushen, daar wordt niemand beter van. Neem alle tijd; je bent al 28, maar je bent ook nog maar 28. Als het een troost kan zijn: op mijn 28e wist ik het ook echt niet. Que sera sera 😉
Goh, ik heb wel altijd ooit kinderen gewild, en zelfs voor mijn dertigste (mijn moeder was 35 en ik had altijd het gevoel een oude moeder te hebben). Uiteindelijk was ik net 30 toen zoon nr 2 op de wereld kwam. Maar er bleef iets knagen, het plaatje leek niet compleet ( bij manlief lag dat oorspronkelijk anders). Maar net voor mijn 34ste kregen we zoon nr 3. Het kinderverhaal voelde en voelt nog steeds compleet. En neen, ik kan me geen leven zonder kinderen voorstellen maar dat gaat puur over mij persoonlijk.
Een andere vriendin twijfelde jaren, ging zelf naar een psycholoog omdat ze compleet in de knoop lag met die vraag. Nu is ze mama van een zoontje.
Je kan springen en er gewoon voor gaan, maar je kan ook gewoon nog een poos de kat uit boom kijken. En als iemand er weer eens naar polst, dan mag je ook eerlijk antwoorden dat jullie er nog niet uit zijn. Dat is toch niet abnormaal?
Hoewel, met de komst van de katjes dacht ik, uhum, nestdrang.
En die parasiet, geweldig zoals je het zegt, ik heb vaak gedacht aan horrorachtige taferelen toen ik met een bolle buik rondliep. Je bent dus niet alleen 🙂
Ik snap best dat je wat heen en weer geslingerd wordt, maar wat jij (met je Vriendje) beslist, is de juiste keuze voor jou / jullie, wat de anderen er ook over mogen denken. Laat je niet opjutten door wat zou moeten of wat ‘men’ het beste vindt. Dat leidt niet echt tot gelukkige mensen.
Leef gewoon je eigen leven, ga je eigen pad (het klinkt wat melig, ik weet het), dan leef je oprecht en komt er vanzelf duidelijkheid. En of je nu 18 bent 30 of 28, dat maakt helemaal niets uit.
Pfieuw, stormpje in je hoofd, heb ik de indruk 🙂 Die druk die ‘de maatschappij’ oplegt is alleszins wel herkenbaar. Wij zijn 25, 7 jaar samen en krijgen soms ook (subtiel) de vraag. Enig verschil: wij weten al lang dat we er geen willen, onze knoop is wél doorgehakt. Dan volgen er soms wel verontwaardigde reacties, maar daarmee kan ik intussen omgaan.
Laat je inderdaad niet in de ene of andere richting duwen. En vergeet die voorwaarde die je voor jezelf had opgelegd, +30-mama’s zijn helemaal in 😉
Ik, ‘onnozele 25-jarige’ ;), zou zeggen: hou het voorlopig bij entertainen en wie weet komt ooit wel de goesting om er zelf aan te beginnen. En als dat niet zo is: blijven entertainen!
Ik had het er onlangs met een vriendin over, en die zij mij: Kato, volgens mij zijn er twee soorten vrouwen: de vrouwen die geboren mama’s zijn, en die maar één echt doel in hun leven hebben: kinderen krijgen en die opvoeden. Die léven daarvoor. Die weten van in het begin dat ze kinderen willen en doen dat supergoed, van het begin tot het einde. En dan heb je de tweede soort; vrouwen die het eigenlijk niet zo goed weten. Als ze een kind krijgen is het met vallen en opstaan. Als ze bevallen zijn moeten ze vaak de eerste dagen hun kind leren kennen vooraleer ze ietwat moedergevoelens krijgen. En die tweede soort, Kato, dat zijn wij.”
En gij dus ook 🙂
En daar is niks mis mee!
Awel, hier nog zo eentje… Van ‘nooit kinderen’ over ‘misschien’ naar ‘waarschijnlijk wel’… En dan bekruipt mij de angst dat ik spijt ga krijgen als ik er eentje heb of dat ik the worst mother ever ga zijn. Vlak daarna gevolgd door de gedachte aan een klein lief boeleke dat helemaal van mij (euh, ons) is. Maar voorlopig staan er nog geen op de planning, ook al word ik over tien dagen 32… Zonder in details te treden, hier wordt over andere dingen gepiekerd op het ogenblik.
Dus, wees gerust, je bent helemaal niet alleen in je gepieker en getwijfel! Geniet met volle teugen van je leven zoals het nu is 🙂 en de rest komt wel! Geniet met jullie tweetjes van jullie relatie, die zit meer dan goed denk ik en als er ooit een spruitje komt, zal het een goede mama en papa hebben 🙂
En af en toe erover praten met mede-piekeraars kan ook deugd doen!
Dikke knuffel!