Het was weer eens tijd voor de jaarlijkse dosis Jane Austen. Vorig jaar was het Edenbrooke, dit jaar was het Jane Austen ruined my life. Daar waar Edenbrooke heel hard aansluit bij de tijdsgeest en de schrijfstijl van Austen zelf, was dit boek eerder een chicklit die het leven van Austen gebruikte als leidraad. Het leek me wel leuk, dus ik zette er mijn tanden in. Zo gaat dat dan.

Emma is professor Engels met een specialisatie in Jane Austen. Ze weet alles over haar werk en over haar leven en neemt ook een groot voorbeeld aan haar. Haar wereld stort lichtjes in wanneer ze haar echtgenoot betrapt met haar assistente. Op de koop toe beschuldigen de twee haar van plagiaat. Ze besluit dan maar op een verzoek van een oude dame in te gaan. Deze liet haar weten dat ze ongepubliceerde brieven van Austen had. Dus Emma trekt naar Londen, waar ze bij haar nicht kan logeren en waar toevallig ook Adam, haar beste vriend van jaren geleden verblijft. Toevallig. Toevallig. Ze ontmoet de oude vrouw en deze laat haar inderdaad een ongepubliceerde brief zien, maar voor Emma de rest van de collectie mag zien moet ze eerst een aantal opdrachten uitvoeren waardoor ze op plaatsen komt waar Austen ooit zelf tijd doorbracht. Langzaam maar zeker leert ze meer en meer over haar grote idool en ook over zichzelf.

Zelf heb ik wel al een keertje een documentaire of twee gezien over Jane Austen dus dat zorgde er voor dat ik hier en daar al wist wat er ging gebeuren, maar de Beth Patillo heeft sommige hiaten in het leven van Austen mooi opgevuld door te kijken naar de inhoud van haar boeken. Maar laat Austen weg uit het boek en je hebt een chicklit boek zoals er dertien in een dozijn zijn, behalve het einde misschien. Het einde was… verfrissend. Och ja, soms moet een beetje chicklit kunnen, maar alles met mate natuurlijk. 😉