Donderdagavond stond ik even met de handen in mijn haar. Ik had afgesproken met een collega dat ik tijdens de lunchpauze met haar zou meegaan om een gaatje in haar oor opnieuw te laten openen. Dat wilde dus zeggen dat ik een “wandelbare” lunch nodig had, zo eentje dat je niet met een vork moet eten en waarbij je jezelf ook niet onder smost. Vooral dat laatste is een beetje moeilijk, mezelf kennende.

Een slaatje was dus niet echt een optie, maar ik wilde ook geen gewone boterham, anders zou ik te snel terug in oude gewoontes hervallen en ik was nu net zo goed bezig. Ik opende alle keukenkasten, stak mijn hoofd eens in de koelkast en zuchtte diep. Tot ik de yoghurt zag. We hebben tegenwoordig praktisch altijd een grote pot yoghurt in huis en we hebben ook altijd zelfrijzende bloem in huis. Herinnert u zich dit poepsimpele pizzarecept? Een klein halfuur later had ik dus een foccaccia/witte pizza met kerstomaatjes en feta voor de volgende dag.

Benodigdheden

• Yoghurt (nature)
• Zelfrijzende bloem
• Kerstomaatjes
• Feta
• Olijfolie
• Italiaanse kruiden (basilicum, oregano,…)

Hoe ga je te werk?

• Meet met een koffiekopje of een andere “eenheid”, twee eenheden zelfrijzende bloem en een eenheid yoghurt af. Ik gebruikte de 1/2 cup van mijn maatpopjes. Doe deze in een kom en meng. Als het geheel wat consistenter wordt, dan gooi je het uit op een proper oppervlak dat je bestrooit met extra bloem.
• Kneed het deeg verder tot het de juist vorm en een stevige consistentie heeft.
• Wrijf het deeg in met olijfolie. Bestrooi je deeg met in kwartjes gesneden kerstomaatjes en in gebrokkelde fetastukjes. Strooi er vervolgens wat zout en italiaanse kruiden over en misschien ook wat zout, als je toch bezig bent.
• Bak je deeg op 210°C gedurende 10 à 15 minuten tot het deeg mooi goudbruin is.

Dit recept biedt tal van mogelijkheden. Je kan de feta bijvoorbeeld makkelijk vervangen door mozarella of je kan voor een volledig andere topping gaan. Het lijkt me bijvoorbeeld heel lekker om zo’n witte pizza te maken met wat geroosterde groentjes er op (courgette! aubergine! paprika!) of met wat anjovisjes of iets dergelijks. Dit is zonder twijfel een receptje dat ik nog ga gebruiken. Eenvoudig, maar oh zo lekker!

En dat uitstapje met die collega, daar kwam ik lichtelijk getraumatiseerd van terug. Lichtelijk. Oorbellen? Nee, ik dacht het niet, nee. Dank u wel.