Kijk eens diep in mijn ogen

Mijn ogen zijn nooit echt goed geweest. Eigenlijk is dat best nogal een understatement. Ik bril al sinds mijn zevende levensjaar en sindsdien heb ik eigenlijk min of meer bij elk medisch onderzoek te horen gekregen dat mijn ogen slechter waren dan het jaar voordien. Of twee jaar voordien.

Mijn slechte ogen erfde ik van de papa. Hij ziet met zijn -13 nauwelijks iets zonder bril of lenzen. Ik kus mijn twee pollekes voor de arendsogen van de mama die het toch nog een beetje uitbalanceerde. Momenteel zit ik aan -7,50 en -7,25. Jaren en jaren en jaren aan een stuk zei de oogarts dat het verslechteren van mijn ogen wel zou stoppen eens ik uit mijn puberteit was, maar de laatste keer dat ik naar de oogarts ging (twee jaar geleden, op mijn zesentwintigste, mind you, de puberteit vér achter mij) ging ik toch weer -1 langs beide ogen naar achter. Puberteit schmuberteit, ja. Zo slecht zien heeft welgeteld één voordeel. Eén. Het is handig als ik moet testen of de websites die ik maak toegankelijk zijn voor slechtzienden, maar daarnaast is het toch vooral ambetant.

Dus toen ik vorige week te horen kreeg dat ik donderdag 12 september naar het medisch onderzoek voor het werk moest, stond mijn hart even stil. Medisch onderzoeken zijn niet zo mijn favoriete ding, zelfs als is het “alleen maar” voor de ogen. Net dat ogen gedeelte is voor mij het ergste. En misschien ook de weegschaal, maar laten we het daar vooral even niet over hebben. Afgelopen nacht had ik dan Inception-gewijs twee nachtmerries in één die gelinkt waren aan dat onderzoek. Iets met Het Vriendje die me liet autorijden zonder dat ik weet hoe dat moet (“Welke pedaal is de rem? De rééééém!!!”) en de weg niet vinden naar het onderzoek terwijl ik daar op tijd moest zijn. Zeggen dat ik een beetje zenuwachtig was, dat was ook best nogal een understatement.

Uiteraard was dat nergens voor nodig. Een vriendelijke dame nam mijn oogtest af (“Lees maar de kleinste lettertjes die je kan lezen”) en ik deed mijn best om die miniscule vlekjes die lettertjes moesten voorstellen te lezen/ontcijferen (“U… X… O of D… P… uhm… Zeven?”). Voor de eerste keer in mijn leven kreeg ik te horen dat mijn ogen “goed” waren. Goed! Mijn ogen! Ha! Perfect normaal. Toch met mijn bril op. Wie had ooit gedacht dat ik dat te horen zou krijgen?!

Ach ja, er moet voor alles een eerste keer zijn, zeker? Zelfs voor dit soort dingen.

5 thoughts on “Kijk eens diep in mijn ogen

  1. Ik zie met één oog echt belachelijk weinig. Toen ik ongerust was voor de ogentest om met het busje van de school te mogen rijden, kreeg ik van iedereen te horen ‘dat er nog nooit iemand niet door was geraakt’ en ‘dat ge al half blind moet zijn voor ze u niet laten rijden met de bus’.
    Ik ben officieel deels mol.

  2. Ach ja, dat hebben ze tegen mij ook altijd gezegd, dat het achteruitgaan wel zou stoppen eens ik volwassen was. Onlangs nog naar de opticien geweest en ‘t was weer van dat: -13.75 and counting. Ik zal dan maar denken dat ik nog altijd niet volwassen ben, he. 😉

  3. Ik heb hetzelfde met mijn oren. Nu ja, ik geloof eigenlijk dat het bij mij ook – 13 is. En dat heeft te maken met ouderdom. Das de andere kant van de puberteit 🙂

  4. Mijn ogen zijn ook niet perfect, vooral mijn linkeroog dan. Ik heb een tijdje een bril gedragen, maar vanaf het derde studiejaar mocht ik die achterwege laten. Maar telkens ik naar een medisch onderzoek moest, zuchtte ik ook altijd eens diep.

Comments are closed.