Gebeurd

Kittehs!

Het viel me op dat ik nadat de kittens hier waren, er eigenlijk verdacht weinig over heb geschreven, terwijl die twee lieverdjes eigenlijk intussen wel een deel ons gezinnetje zijn geworden. De hoogste tijd voor een update dus.

Eerst en vooral: dat groeit gelijk zot, zo’n kitten. Ongelofelijk. Ik heb Nelson ooit in de palm van mijn hand kunnen houden en nu moet ik die met twee handen pakken. Ze worden groot, meneer. En ze beginnen ook de rest van de wereld beetje bij beetje te ontdekken. Vince is een echte buitenkat, dus toen hij ontdekte dat hij over de muur van ons tuintje naar de muur van de buren kon, bloeide hij helemaal open. Een boom om in te klimmen, een paar konijntjes om naar te kijken en andere katten om achterna te zitten.

Nadat Vince over de muur was gegaan, hebben we Nelson een paar keer vastgepakt en hem de andere kant van de afscheiding laten zien, maar daar moest hij absoluut niets van weten. Hij begon dan hysterisch te spartelen en wou gewoon niets weten van de rest van de wereld. Afgelopen zondag hebben we hem dan toch maar eens over de muur gezet. Vince was superblij om zijn maatje aan de andere kant van de afscheiding te zien en Nelson leek het op zich interessant te vinden. Hij blijft een hele voorzichtige kat en dus verkende hij alleen maar de vierkante meter rondom hem. We dachten hem een beetje op z’n gemak te laten, maar toen we zelf terug binnen kwamen, stond hij binnen de minuut ook terug binnen.

Nelson

Maar tegenwoordig zien we hem toch al zelf op de muur springen en aandachtig om zich heen kijken. Een paar dagen geleden zag we Nelson Vince volgen op het dak van de keuken. Dus uiteindelijk komt dat wel in orde. Zolang Vince Nelson dat duwtje in de rug blijft geven, zal Nelson traag maar gestaag de wereld ontdekken. Met alle kattekwaad die er bij hoort natuurlijk. Tsss… Gelukkig heb ik een stem die behoorlijk draagt als ik wat moeite doe. En ze weten heel goed dat mijn “nuheuh” geluidje betekent dat ze iets niet mogen doen. Ook al doen ze het dan soms wel. Eigenwijze snoodaards die ze zijn. Maar soit, dan pest ik ze wel even terug door ze niet meteen hun eten te geven en het nog een minuutje langer op het aanrecht te laten staan, ook al willen ze dat eten héél erg graag en miaaauwen ze héél erg hard (en hoog, vreemd genoeg).

Vince

Vince is overduidelijk het beste fotomodel van de twee. Van zodra ik probeer foto’s te maken van Nelson dan wil hij aaitjes. Vandaar de “Woman! What are you doin’?! Give me pettings! NOW!”-blik in zijn eerste foto. Op de tweede foto was hij net aan het wakker worden. Vince daarentegen… Sja. Die foto’s spreken voor zich.

Het is een goede combinatie, die twee katten. Ze lijken elkaar aan te vullen. Nelson is duidelijk wat dominanter, maar dat kan veranderen eens er volgende maand bepaalde lichaamsdelen verwijderd worden bij hem (sorry, schat). Maar het blijven echt twee schattekes met de liefste snoetjes ter wereld. En ze zijn zo fluffy! Zo zacht en fluffy! En zo knuffelbaar! En aaibaar! EN ZO FLUFFY! Aaaah… ♥

You Might Also Like

  • Les Mademoiselles

    Heerlijk mooie foto’s!

  • Wapiti

    Wat een schatjes!!!! En ook mooie foto’s, goed gedaan!!!

  • Eva The Human

    Zooo leuke foto’s 🙂

  • Madrina

    Oh, zo schattig! En ze groeien inderdaad snel. Kasper paste vroeger ook vlotjes in mijn hand, maar als hij zich nu rekt, dan is hij even lang dan mijn benen.

  • Fielosophie

    Wat een lieverds. Gek eigenijk hoe snel je gehecht geraakt aan zo’n dutsies he! Ik wou soms stiekem dat onze Pixel ook nog eens terug een kleine kitten was 🙂
    Ik heb je trouwens getagd op mijn reisblog voor een liebster award, maar vooral om een paar reisgerelateerde vraagjes te stellen!

  • Fenne

    wat een schatjes!

  • Pin It on Pinterest