Goedgezinde weegschaalgoden

Toen ik aan project brooddoos begon bedacht ik me dat het wel fijn zou zijn als ik een paar kilo’s zou afvallen, maar ik had er zeker niet op gehoopt. Project brooddoos gaat voor mij nog steeds over gezond en gevarieerder eten. De kilo’s die verdwijnen, dat is fijne bijkomstigheid.

De afgelopen jaren heb ik een paar pogingen ondernomen om het getal op de weegschaal naar beneden te zien gaan. Ik heb Start2Run gedaan, wat superleuk was en ik heb de 30 Day Shred van Jillian Michaels halvelings gedaan. Beiden hadden zeer positieve effecten. In lopen vond ik mijn zen en de 30 Day Shred is keizwaar, maar geeft vrij snel zichtbare resultaten. Alleen viel ik geen een kilo af. Waarschijnlijk omdat ik de verbrande calorieën compenseerde met een gigantisch bord dampende pasta, een stapel bokes met choco of een koekje of twee. Misschien zelfs drie. Misschien zelfs een heel pak. Ahum.

Tegenwoordig is woensdag weegmoment ten huize Verbeelding en deze ochtend had ik het bijna overgeslaan. Ik was vorige week ziek. Een griepje. Eens ik daar bovenop was had ik me te goed gedaan aan comfortfood, want ik ben een comfort-eter. Jawel. Dus ik dacht dat ik was bijgekomen. De broek die voorheen zéér los zat, zat nu gewoon los. Het Vriendje overtuigde me dan toch op die weegschaal te gaan staan. Uiteindelijk bleken de weegschaalgoden me goedgezind te zijn. De teller staat nu op -3.3kg, nadat ik wekenlang op -2,5kg bleef hangen. Met die 2,5kg was ik al zeer blij. Met die -3,3kg was ik extatisch.

Ergens in mijn achterhoofd heb ik een streefgewicht. Mijn ideale gewicht volgens verschillende sites op het net zou ongeveer tien kilo minder zijn dan mijn begingewicht. Maar om eerlijk te zijn, dat gewicht heb ik niet meer gezien sinds ik achttien was. Ahum. Mijn streefgewicht is mijn gewicht dat ik had toen ik Het Vriendje leerde kennen vijf jaar geleden. Dat gewicht is mijn begingewicht min zes kilo. Een haalbaarder doel. Ik besloot dat als ik over de helft van die zes kilo zat, dat ik dan toch wel een kadootje verdiende.

Onlangs stond ik in de betere boekenhandel en daar zag ik de Diamond Edition staan van De Kleine Zeemeermin. Mijn innerlijke zes-jarige begon vrolijk op en neer te springen. Alle liedjes uit die film begonnen zich spontaan in mijn hoofd af te spelen en ik wist dat ik die Diamond Edition moest hebben. Het was de eerste film die ik als klein meisje in de filmzaal zag. Het was een van de eerste films die we thuis op video hadden en ik vermoed dat ik die film wel honderden keren heb gezien. Letterlijk. Dat die videotape het nooit heeft begeven, dat snap ik nog steeds niet. Dus ja, puur jeugdsentiment. Dat zou mijn -3kg kadootje worden en als ik de -3kg niet haalde voor kerstmis, dan vroeg ik het wel als kerstkado.

Maar kijk, de weegschaalgoden waren me goedgezind, dus als u me nu wil excuseren, ik moet wat Disney liedjes gaan meebrullen en mijn innerlijke zes-jarige haar gang laten gaan.