Het is jullie misschien opgevallen, maar de afgelopen weken werd er terug wat genaaid voor mezelf. Hoera! Twee patronen werden gebruikt van de… bwah… veertig of zo die er hier rondslingeren.

Na een kleine telronde bleek dat één vierde van de patronen die ik in mijn bezit heb en die ik daadwerkelijk zelf heb gekocht (dus niet gekregen of geërfd of zo) heb gemaakt. Eén vierde. Wil dat dan zeggen dat ik nu terug patronen mag kopen? Voor zij die me nog niet zo heel lang volgen: exact 506 dagen geleden nam ik mezelf voor om even geen naaipatronen meer te kopen. Ik kocht er te veel en maakte de kledingstukken uiteindelijk nooit. Schaamtelijk, ik weet het. Eén vierde. Dat is niet slecht, toch? Het kan beter, ja, dat is zeker, maar… Het is niet slecht, toch?

Dus nu is de vraag of ik verder ga met de patronen die ik al in mijn bezit heb of toch een beetje zondig en een paar nieuwe patroontjes aanschaf. Er zitten pareltjes in mijn collectie. Echt. Het Cambie jurkje van Sewaholic bijvoorbeeld of het Darling Ranges jurkje van Megan Nielsen of dit superleuke hemdjurkje. Veel jurkjes, dat wel, ja. Ik zou nog wel een Macaron jurkje of twee kunnen gebruiken en een hele reeks Renfrew topjes, dat ook. Maar zo’n nieuw patroon… Het kriebelt, mensen. Het kriebelt. Er zijn zoveel supergetalenteerde indie ontwerpers bijgekomen het afgelopen anderhalf jaar en ik wil mijn tanden wel een keer in zo’n patroontje van Deer&Doe, La Famille Victor of van Cake Patterns zetten.

Jaja, een serieus luxeprobleem, ik weet het. Zal ik maar gewoon zwijgen en gewoon iets gaan maken? Misschien is dat geen slecht idee.