Goed. Soms denk je dat je een goed boek in handen hebt omdat de sample op je Kindle veelbelovend is, de korte inhoud je wel aanspreekt en het ding een paar prijzen in de wacht heeft gesleept. Als dan blijkt dat je eigenlijk een omhooggevallen stationsromannetje aan het lezen bent, dan draai je regelmatig eens met je ogen. Zeer regelmatig zelfs. Dat was dus het geval bij A man above reproach.
Op een goede avond neemt Nicholas zijn vriend Elias Addison, beter gekend als Duke of Lennox, mee naar The Sleeping Dove, een bordeel voor rijke mannen. Daar valt Elias als een baksteen voor de charmes van Bawdy Bluestocking, de pianiste van dienst die in tegenstelling tot de andere meisjes niet daar is om het oudste beroep ter wereld uit te oefenen. Josephine Grant (aka Bluestocking) wil zich echter niet zomaar laten inpakken door een man die denkt dat omdat hij van adel is hij alles kan en mag. Ze heeft wel belangrijkere zaken aan haar hoofd dan een of andere Duke die haar het hof wil maken zoals de boekenwinkel die ze probeert te runnen en de meisjes die op mysterieuze wijze uit het bordeel verdwijnen.
Ik had het boek gekozen omdat ik Getting Things Done aan het lezen was en dat vergde wel wat denkwerk. Vlak voor ik ga slapen lees ik graag nog even en een boek lezen waarbij denkwerk aan te pas komt, nee… Dat lukte me dan niet. Dus ging ik helemaal naar het andere uiterste. In die opzet ben ik dan wel geslaagd, dat wel. Ja. Het was een behoorlijk standaard plot: alles gaat goed, er is een misverstand, er is ruzie, iedereen legt het bij, er is opnieuw een misverstand, er is opnieuw ruzie en iedereen legt het opnieuw bij,… Rinse. Repeat. F.C. de Kampioenen is er niks tegen.
Op zich viel het al bij al wel meer. Het had erger gekund, vermoed ik. Maar boy oh boy, als er nog meer in elkaars ogen werd gestaard en nog meer lichaamsdelen lyrisch werden beschreven (die elegante nek, die blauwe ogen om in weg te zinken, die heerlijke, mannelijke geur,… shiiiiiitt), dan zouden mijn ogen uit hun kassen zijn gerold door al het rologen. Djees. Om nog maar te zwijgen over al die damsel-in-distress momenten waaruit het hoofdpersonage moet gered worden door haar stoere Duke.
Dus ja, ik denk dat ik mij te ver in stationsromannetjesland heb gewaagd. Ik zal nog maar even gewoon doorbijten en mij volledig storten op het denkwerk dat GTD mij levert.
