Ik ben nog steeds bezig in Getting Things Done en ik had dus na A Man above Reproach opnieuw een luchtiger boek nodig om al het denkwerk dat bij GTD komt kijken te compenseren. Deze keer ging ik voor het Young Adult boek How to love en hoewel het vlot las en zo, had ik er toch de nodige bedenkingen bij.
Voor: Sawyer en Reena kennen elkaar eigenlijk al hun hele leven. Hun ouders zijn al jarenlang bevriend en dus zien de twee elkaar zeer vaak. Reena heeft al een hele poos een oogje op Sawyer en haar beste vriendin Allie weet dit maar al te goed. Toch blijkt dat Allie samen is met Sawyer en daardoor spreken de twee vriendinnen een hele poos niet meer. Op een avond komt Allie nogal tragisch om het leven en vanaf die moment groeien Sawyer en Reena meer en meer naar elkaar toe tot ze zelf een koppeltje vormen. Tot Sawyer op een dag besluit te verdwijnen.
Na: Bijna drie jaar later is er bijna niets veranderd in het leven van Reena, buiten dan dat ze een dochtertje heeft. Sawyer is terug in het dorp waar ze beiden opgroeiden en uiteraard kruisen de twee hun wegen. Eerst wil Reena niets meer met hem te maken hebben, maar langzaam maar zeker groeien ze terug naar elkaar toe en laat ze hem opnieuw toe in haar leven.
Dit boek maakte mij eigenlijk gewoon zenuwachtig. Op zich is het goed geschreven, het leest vlot en Reena is een behoorlijk geloofwaardig personage. Dat is fijn. Maar als dit hetgeen is wat mensen “liefde” noemen, dan is er iets héél erg mis. Het was duidelijk een relatie waarin er toch een zekere vorm van misbruik is. Verbaal voornamelijk. Dat, mijn beste mensen, is geen liefde. Geen enkele vorm van misbruik is liefde. Punt. Je mag het draaien en keren zoals je wil, je mag naïef zijn zo veel als je wil, maar dat is niet juist. Het feit dat Na Sawyer zichzelf nooit echt verontschuldigd voor zijn daden, is absurd. Ronduit absurd. Een jongeman die terug in je leven komt nadat hij zoveel foute dingen heeft gedaan en die dan niet eens “sorry” zegt? Komaan! Gebruik uw gezond verstand, alsjeblieft! Hij mag dan nog zo hard de vader van je kind zijn, maar als hij niet eens “sorry” kan zeggen, nee. Nee. Foute boel. Er zijn dingen die mij kwaad kunnen maken. Echt kwaad. Intelligente tienermeisjes die zich laten inpakken door halvegare playboys bijvoorbeeld. Intelligente ietwat oudere tienermeisjes die dat niet één keer laten doen, maar er ook een tweede keer voor vallen. Dat maakt mij kwaad. Hoe ging dat weer met die ezel en die steen? En heb je dan geen greintje zelfrespect?!
Ik blijf het fout vinden dat dit onder de noemer “romantisch” wordt gepubliceerd en een titel meekrijgt als “How to love”. Dat jonge meisjes dit lezen en hierbij zwijmelen net zoals ze deden bij die vampier die in de kamer van een tienermeisje sloop en iedere nacht toekeek hoe ze sliep (stalker much?), dat vind ik behoorlijk verontrustend om eerlijk te zijn.
Bedankt voor deze wijze woorden. Liefde is iets moois. Ik weet eindelijk hoe het voelt en het heeft alles met zelfrespect te maken. Iemand moet jou waard zijn. En je graag zien zoals je bent. Echte liefde is voor de buitenwereld misschien zelfs een beetje saai, omdat het vaak geen drama is maar juist een heerlijk prikkelende en toch vertrouwde rust en rustig vertrouwen.