Het boek werd mij langs alle kanten aangeraden en uiteraard ben ik dan een beetje op mijn hoede. Ik weet hoe ik reageer op boeken die iedereen en z’n moeder goed vindt. Maar The Book Thief, ja, ik snap nu waarom zoveel mensen daar zo lyrisch over zijn. Het is namelijk niet iedere dag dat je een boek leest dat wordt verteld door de Dood himself.
Het is 1939. Liesel wordt bij een pleeggezin geplaatst. Hans Hubermann, haar nieuwe vader, ontdekt al snel dat de kleine meid nogal wat last heeft van nachtmerries. Hij zorgt er voor dat hij er iedere nacht is wanneer zij wakker wordt uit de zoveelste nachtmerries en besluit haar dan te leren lezen uit het eerste boek dat ze ooit gestolen heeft. Al snel volgen er nog boeken. Er zijn boeken die ze samen steelde met haar beste vriend Rudy, er zijn boeken die ze “leende” van de vrouw van de burgemeester en er zijn boeken die speciaal voor haar worden gemaakt door een jonge Jood die onderdak vindt in de kelder van de familie Hubermann.
Er zit zoveel in het boek dat het moeilijk is om er een korte inhoud over te schrijven. Er is zoveel meer dan een meisje en haar boeken. Het is een wat dikker boek (560pagina’s), het is geweldig geschreven en leest als een trein. Er worden heel veel flashbacks en flashforwards gebruikt en daar heb ik wel een boon voor. Er waren wat mensen op Goodreads die zich daaraan stoorde, maar hey, ieder z’n ding. En komaan, de alwetende verteller is de Dood. Hoe geweldig is dat wel niet?
En voor diegene die het boek niet willen lezen: ergens in maart mogen jullie de film The Book Thief verwachten in de betere bioscopen.
Dit vond ik ook een heel pakkend boek!