Het lukte me na Where’d you go, Bernadette niet echt goed om een nieuw boek te kiezen. Zo veel keuze en ik wist niet wat ik wou. Dus stapte ik de plaatselijke boekenwinkel binnen en begon rond te neuzen. Mijn oog viel op The Middlesteins van Jami Attenberg. “Met veel mededogen en humor schreef Jami Attenberg een verhaal over familie, obsessie en de destructieve fascinatie voor eten die onze welvaart met zich meebracht.” stond er op de cover en ik wilde het wel een kans geven.
Edie en Richard zijn al meer als dertig jaar getrouwd als Richard besluit zijn vrouw te verlaten. Hij kan het niet langer aanzien hoe zij zich kapot eet en hij heeft er genoeg van dat zijn leven een ware hel is. Zijn kinderen Robin en Benny en diens vrouw Rachelle grijpen in eens Richard weg is. Iedereen probeert met deze situatie om te gaan op zijn eigen manier. Robin is boos op haar vader en wil er niets meer mee te maken hebben. Benny doet zijn best om nog contact te onderhouden met zijn vader en Rachelle werpt zich helemaal op de gezondheid van haar schoonmoeder. En Edie blijft eten.
Op zich was het geen slecht boek, maar het was ook geen goed boek. Het was een ergens tussenin boek. Een neutraal boek. Volgens mij had ik dit gevoel bij dit boek omdat ieder hoofdstuk vanuit het standpunt van een ander personage wordt verteld. Dat kan soms leuk zijn, maar in dit boek zorgt dat vooral dat je als lezer niet betrokken wordt bij het verhaal. Er is geen een personage waarmee je een klik voelt, wat best jammer is, want het boek heeft potentieel. Het is niet hilarisch en van die humor waarover de flaptekst het had, was soms niet veel te merken. Er zitten hier en daar best wel wat grappige stukjes in, daar niet van. Langs de andere kant heeft het ook iets heel bedroevend en depressief. Dus ik weet niet goed wat ik moet denken van dit boek. Ik had door die tekst op de achterflap iets helemaal anders voor ogen toen ik er aan begon.
Dapper dat je het uitgelezen hebt hoewel het wat tegenviel!