The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society

The Guernsey Literary and Potato Peel Pie SocietyNadat ik Where’d you go, Bernadette had gelezen, had ik wat onderzoek gedaan en had ik een kort lijstje aangelegd met andere briefromans die ik graag wilde lezen. The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society sprak me ontzettend aan. Potato Peel Pie Society? Serieus? Dus ik kon het niet laten en zette er meteen mijn tanden in.

Het is 1946. Londen en haar inwoners zijn aan het bekomen van vijf jaar oorlog. Juliet Ashton is op zoek naar een onderwerp om een nieuw boek over te schrijven, maar ze geraakt er maar niet uit. Tot ze plots een brief krijgt van een man die een tweedehands boek kocht dat ooit nog van haar was geweest. Zo ontstaat er een fijne briefwisseling tussen de twee, waarin Juliet het bestaan ontdekt van The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society. Die groep werd opgericht om een ietwat illegaal feestje tijdens de Duitse bezetting van het kanaal-eiland Guernsey te verdoezelen. Al snel raakt Juliet gefascineerd door Guernsey, de inwoners en hun verhalen. Ze besluit naar het eiland af te zakken en over de bezetting een boek te schrijven.

Heel af en toe vind ik een boek waar ik helemaal door geobsedeerd geraak en dit was er een. Ik was foto’s aan het kijken van Guernsey, filmpjes op YouTube passeerden bijna dagelijks de revue en moest ik kunnen, dan zou ik er zelf instant naar op reis vertrokken zijn. Even ter verduidelijking, ik heb een zwak voor eilanden. Grote, kleine, het maakt niet uit. Bewoners van een eiland zijn helemaal anders dan bewoners van het vasteland. Opener, vriendelijker, gastvrijer, optimistischer, warmer,… Ik weet het niet goed. Ik kan er niet echt mijn vinger op leggen, maar je merkt het verschil gewoon. En de twee auteurs van dit boek hebben die kenmerken van eilandbewoners zo goed vastgelegd in de brieven dat ik helemaal mee was.

Op de koop toe zit er in de brieven van Juliet een gevoel voor humor en een manier van schrijven waarin ik zeer hard mijn eigen humor en manier van schrijven in zag. Daardoor voelde ik een hele harde klik met het personage, desondanks dat je haar persoonlijkheid moet afleiden uit brieven. Voor mij was dit dan ook een geweldig boek. Er zaten zoveel feiten in over de tweede wereld oorlog en Guernsey die ik opslorpte als een spons. Het verhaal klopte gewoon. Het voelde realistisch aan.

Voor mij was dit zelfs zo’n geweldig boek dat ik het vermoedelijk nog wel een keertje zal lezen. Ooit zo. Misschien als ik eens op vakantie ga naar Guernsey. Wie weet. En dat zegt meer als genoeg, want boeken meer als één keer lezen, dat zit helaas niet echt in mijn aard tenzij het écht goede boeken zijn.

3 thoughts on “The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society

  1. Jij leest in sneltreinvaart! Misschien lees je inderdaad op de trein, een geweldige leesplek.

  2. @Wapiti: klopt als een bus (om even in het voertuigen thema te blijven 😉 ). Ik lees inderdaad behoorlijk wat op de trein.

Comments are closed.