Het was weer tijd om een hervertelling te lezen van een sprookje. Het blijft een van mijn favoriete genres, die hervertellingen. Meestal kom je “the usual” tegen: sneeuwwitje, roodkapje, de schone slaapster,… Maar af en toe ontdekt je ook van die hervertellingen van sprookjes die je al een beetje vergeten was. In dit geval The Scarecrow King of in het schoon Nederlands: Koning Lijsterbaard. Die naam doet waarschijnlijk ergens wel een belletje rinkelen, toch?
Prinses Rinda van Balinore is een rotverwende prinses. Terwijl haar oudere zus een geweldig geboorterecht heeft (ze kan water vinden met haar magie), stelt Rinda’s geboorterecht niet veel voor. Op een dag besluit de koning zijn twee dochters uit te huwelijken. Hiervoor organiseert hij een gigantisch bal. Wel. Rinda organiseert het bal en zo kan ze er voor zorgen dat ze tijdens het bal zelf iedere edelman voor schut kan zetten zodat ze toch maar niet moet trouwen. Zélfs de stinkend rijke koning van het aangrenzende koninkrijk zet ze voor schut tot grote ergernis van haar vader. Die laat weten dat hij Rinda zal meegeven aan de eerste de beste man die komt aankloppen aan de poorten van het kasteel. Dat blijkt een rondreizende minstreel, Alek, te zijn die behoorlijk arm is. Dit alles tot groot ongenoegen van Rinda. Samen doorkruisen ze het koninkrijk en al snel leren de twee elkaar te appreciëren.
Ik had een beetje schrik toen ik begon aan dit boek. De schrijfster, Jill Myles, schrijft voornamelijk stationsromannetjes. Eén blik op haar Goodreads profiel en dat was klaar als een klontje. Dus ja, ik had me verwacht aan pure meligheid en veel gestaar in elkanders ogen, maar dat viel verbazend goed mee. Er zat meer in dan alleen maar de relatie tussen de twee personages. Er was een lange reis vol gevaren en er was avontuur. Rinda die in het begin van het boek een behoorlijk irritant personage was, evolueerde tijdens het boek naar een jongedame die van aanpakken weet. Om eerlijk te zijn: ik was aangenaam verrast door dit boek. En aangezien dat maar tweehonderdentwaalf pagina’s telt was het boek ook uit op twee dagen tijd. Lalala. Dat zegt natuurlijk ook meer als genoeg. 😉
