Thorn

Ik kan me niet helemaal herinneren waar ik Thorn van Intisar Khanani ontdekte, maar ik vermoed dat het via Goodreads was. Het was een hervertelling van het Ganzenhoedstertje en laat dat nu net een van de sprookjes zijn waardoor ik het meest gefascineerd ben. Het eerste jaar dat deelnam aan NaNoWriMo heb ik zelf een korte hervertelling geschreven van dat sprookje om te checken hoe snel ik kon schrijven. Dat was een goede oefening. Ik was dus benieuwd wat iemand anders er van had gemaakt. En laten we eerlijk zijn, het heeft een zeer aantrekkelijke cover, maar jullie weten allemaal hoe dat spreekwoord gaat over een boek beoordelen op basis van z’n cover.

Prinses Alyrra wordt uitgehuwelijkt aan Prins Kestrin die ze nog nooit gezien heeft. Nadat het is besloten dat zij zal trouwen met hem, vertrekt ze praktisch meteen naar het koninkrijk van Prins Kestrin waar ze eerst enkele maanden aan het hof zal wonen om vervolgens te trouwen. Valka, een hofdame, wordt met haar meegestuurd als gezelschap tijdens de reis. Zij heeft echter een deal met een tovenares. Hierdoor wordt Valka Alyrra en Alyrra Valka. Aangekomen in de hoofdstad van het koninkrijk wordt de echte prinses aangesteld als ganzenhoedstertje. In de koninklijke stallen raakt Thorn, zoals prinses Alyrra in het lichaam van Valka zich laat noemen, al snel bevriend met de andere stalknechten en zo leert ze meer en meer over het koninkrijk. Hoewel ze het niet erg vindt om door het leven te gaan als ganzenhoedster, blijft er toch steeds een gevoel van rechtvaardigheid aan haar vreten.

Ik las een tijdje terug dit artikel over het boek dat de wedstrijd had gewonnen van het self publishing platform van Bol.com, Brave New Books. In dat artikel werd geschreven dat het boek goed was, dat de basis er was, maar dat het een redacteur er veel meer uit had kunnen halen. Dat was ook mijn grote frustratie bij dit boek. Ik kwam pas tegen het einde te weten dat het een self publish was en dat verklaarde zoveel: de hopen typo’s die er in zitten, de woorden die opeens wegvallen in het midden van een zin en de vreemde woorden die er in gebruikt worden waarvan ik niet weet of het echt woorden zijn of typo’s. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.

Een goede redacteur had Khanani kunnen wijzen op de losse verhaallijnen en de plottwisten gewoon om plottwisten te hebben zonder dat ze iets bijdragen aan het grotere geheel. Het begin en het einde van het boek waren goed, maar het middenstuk was eindeloos en langgerekt en de personages waren zo plat als het maar kon zijn. De relaties onderling waren zwak. Een goede redacteur kan richtlijnen geven daarin. Die kan een auteur een verhaal laten bijschaven tot het perfect is, tot alles past. Daarom zijn er ook redacteuren. Ik denk dat dit verhaal héél veel had kunnen hebben aan een redacteur die de Khanani had kunnen begeleiden. Er zit zeker potentieel in het verhaal en de personages, maar het kwam er helaas niet helemaal uit.

En hoewel ik dat boek hier misschien een beetje te niet heb gedaan, heb ik echt alle respect voor Khanani omdat ze haar werk de wereld in stuurt. Echt waar. Chapeau. Ik heb zelf een paar langere schrijfsels op die mijn harde schijf stof aan het verzamelen zijn. In principe zou ik die ook self publishing gewijs kunnen publiceren, maar ik durf dat niet. Voornamelijk omwille van de gigantische kritieken die ik over mij zou krijgen. Het soort van kritieken dat ik hier nu net zelf heb neergepend. Ja. Lekker hypocriet, ik weet het. Dus, echt waar, chapeau voor de durvers en lang leve de self publishing platformen en technologie die toelaat om dromen waar te maken die vroeger voor veel mensen onmogelijk waren.