Gelezen

A tale for the time being

A tale for the time beingAan het begin van het jaar verzamelde ik een hele hoop boeken in het genre “briefroman”. Ook A tale for the time being van Ruth Ozeki valt in die categorie. Het zijn niet zo zeer brieven in dit boek, maar eerder dagboekstukken. Maar da’s allemaal één pot nat.

Op een goede dag vindt Ruth een aangespoelde Hello Kitty brooddoos op het strand. Ze neemt die brooddoos mee naar haar thuis en ontdekt dat er in de doos een dagboek zit, een oud horloge en een stapeltje brieven. Wanneer ze begint te lezen in het dagboek, leert ze steeds meer en meer over Nao, de zestien jarige schrijfster van het boek. Nao woonde tot voor kort in de USA, maar door het plotse ontslag van haar vader verhuisden zij en haar familie terug naar Japan. Daar verandert alles voor haar. Ze is er alleen, haar klasgenoten pesten haar tot op het martelen af en haar vader geraakt maar niet aan werk. Ze besluit een einde te maken aan haar leven, maar eerst wil ze nog het leven van haar overgrootmoeder, een boeddhistische non die meer dan een eeuw oud is, documenteren.

De korte inhoud van het boek sprak me ontzettend aan. Japan, een overgrootmoeder die vast wel een boeiend verhaal had, Nao die met haar eigen demonen zit,… En dat gedeelte van het boek, de hoofdstukken vanuit Nao haar standpunt lazen ook vlot weg. Het personage heeft een toffe vertelstijl en het verhaal wat zij vertelt is zeer meeslepend. Ik had eigenlijk wel wat meer achtergrond verwacht over de overgrootmoeder omdat dat zo’n belangrijk punt in de samenvatting was, maar dat gedeelte bleef allemaal wat vaag. Op dat gebied bleef ik een beetje op mijn honger zitten. Al bij al vond ik de Nao stukken best wel te smaken.

De stukken vanuit het standpunt van Ruth daarentegen zijn pure saaiheid. Ik heb overwogen die hoofdstukken gewoon over te slaan, maar ik vond dat ik dat niet kon maken. De gouden regels bij schrijven zijn: “Schrijven is schrappen” en “Kill your darlings”. Dat is eigenlijk twee keer hetzelfde, ik ben me daar van bewust. Ruth Ozeki, de auteur van het boek, schrijft in derde persoon over zichzelf als personage. Een beetje vreemd. Ook een beetje navelstaarderij, als je het mij vraagt (schreef zij die al jaren een blog bijhoudt, moehaha). Soit. Die hoofdstukken van Ruth waren volledig overbodig voor mij. Die hadden ze voor mijn part mogen laten vallen en dan had je nog een sterk verhaal gehad. Misschien zelfs een sterker verhaal dan wat het nu is.

En dan hebben we het nog niet over de fokking deus ex machina die in het boek zit. Miljaar. Deus ex machina voor de mensen die een dutje deden tijdens de Nederlandse les, is wanneer er een “goddelijke interventie” is om het verhaal een totaal andere kant te laten uitdraaien. Ik ben daar meestal niet echt fan van en als het er vingerdik op ligt, dan rol ik eens zeer uitvoerig met mijn ogen en wil ik beginnen gooien met spullen. Het wordt vaak gebruikt om het verhaal nog wat verder te kunnen rekken en dat is dit bij boek zeker het geval, want op zich zou het verhaal mooi afgerond kunnen worden, maar nee. Nee. Laten we er even wat kwantum fysica bij halen en aan de hand daarvan een poging ondernemen om het hele verhaal en vooral die ene zeer belangrijke plotwending uit te leggen. Serieus? Serieus?! Er werd hier net niet gegooid met allerhande spullen. Maar het scheelde niet veel.

Dus nee, niet bepaald mijn favoriete boek, nee en ook niet bepaald een aanrader. Ik heb me er door geworsteld. Ik heb verschillende keren gedacht op het boek opzij te leggen en met een nieuw te beginnen. Dat alleen al is géén goed teken.

You Might Also Like

  • Ellen

    Ik heb dit boek een tijdje geleden ook gelezen en ben het met je eens. Ik vond delen heel interessant en andere delen echt oersaai. Het is dat ik echt geen boek ongelezen kan wegleggen (zo irritant, die eigenschap), dus heb ik het wel uitgelezen. Maar het Ruth-verhaal, bleh.

  • Karlijn

    Hmmm, okee deze komt dus NIET op mijn lijstje 🙂

  • Pin It on Pinterest