Vince & Nelson – 1 Jaar later

Blijkbaar willen jullie massaal meer lezen over die twee poezenbeesten van ons, Vince en Nelson. Jullie willen meer schattige foto’s en meer verhalen. Ik geef jullie geen ongelijk. Het zijn schatjes. En intussen zijn ze al een vol jaar bij ons! De hoogste tijd om ze nog eens in de spotlight te zetten dus.

Exact een jaar geleden trokken wij naar het verre, verre, verre Turnhout om daar naar een ros katje te gaan kijken. Een lezeres van Verbeelding had laten weten dat zij een kitten had, maar dat die wegens omstandigheden niet kon blijven. De moment dat we daar in Turnhout de tuin in stapten en dat kleine rosse pluizenbolletje op ons af zagen lopen in ware Jan zonder Vrees stijl, wisten wij dat we dat zouden meenemen naar huis en dat we dat zouden vertroetelen en graag zouden zien.

Een jaar later is dat pluizenbolletje een serieuze pluizenbol geworden. Hij heet al lang geen Pim meer, maar luistert nu heel goed naar zijn naam, Vince. Hij is nog altijd zeer blij om ons te zien. Zo heeft hij de gewoonte op het dak van de garage te staan miauwen als we thuis komen. Soms horen we zijn hoge piepjes van ver als we in het midden van de nacht de verlaten straat in wandelen. Hij miauwt zijn hoge “meeew” als we klaar staan met het eten en hij miauwt op het dak van de garage, voor de rest is het een stille kat. Hij wordt niet zo graag op zijn lijf geaaid, maar wel op z’n kopje. Moest hij kunnen dan zou hij al het natte voedsel ter wereld in één keer opeten en dan gaan uitbuiken in de zon. Hij is vaak sous-chef van dienst. Dan kijkt hij naar al je handelingen terwijl je aan het koken bent en is hij er helemaal door gefascineerd. Hij is altijd geïnteresseerd in nieuwe mensen en snuffelt altijd eerst even aan hun schoenen. Zijn favoriete uitvinding zijn verwarmingen. Zijn favoriete mens is Het Vriendje.

Vince

Nelson kwam uit een andere nest die zich een pak dichterbij bevond. Ik hield hem in mijn hand toen hij een paar weken oud was. Dat piepkleine poesje dat heel luid “meeew” riep, dat stal meteen mijn hart. Hij was de dapperste uit zijn nest: rondkruipen, op ontdekking gaan in die grote garage, spelen,…

Een jaar later is die “meeew” veranderd in een volwaardig “miauw”. Hij is een hele spraakzame kat en begroet je ook met een “miauw” als hij je ziet. Hij miauwt als hij niet akkoord is met iets. Hij miauwt als hij aaitjes wil. Hij miauwt als hij honger heeft. Hij miauwt als hij binnen wil. Soms miauwt hij gewoon omdat hij wil miauwen. Nelson krijgt graag aaitjes en knuffels. Hij is ons knuffelbeest van dienst en hij vindt bellyrubs niet eens zo erg. Hij is sinds een paar maanden ook avonturier van dienst. Dan komt hij thuis met kleefkruid in zijn pelske en dan vragen wij ons af waar er in godsnaam kleefkruid staat. Niet in ons mini-tuintje, alleszins. En ook niet bij de buren. Eigenlijk is hij best wel een beetje onhandig en kan hij niet zo goed op de muur springen. We noemen hem intussen soms liefkozend “Mat” omdat hij regelmatig dramatisch languit op de grond gaat liggen en dan muisstil kan blijven liggen als een tapijtje. Zelfs als je er over stapt, blijft hij liggen. Hij is eigenlijk best wel verlegen en als er nieuwe mensen zijn, dan steekt hij zich liefst zo snel mogelijk weg. Af en toe valt hij voor de charmes van een van de vrouwelijke bezoekers en laat hij zich gewillig knuffelen. De charmeur. Hij heeft niet echt een uitgesproken favoriete mens.

Nelson

Een jaar later blijkt ook dat één van de twee een beetje kleptomaan is. We weten niet helemaal zeker of het nu Vince of Nelson is, maar hebben een vermoeden. Een paar maanden geleden vonden we plots een poezenspeeltje in onze keuken, een muis met een belletje aan z’n staart. We hadden zelf wat poezenspeeltjes, maar die muis herkenden we niet. Dus één van de twee snoodaards heeft dat speeltje ergens gestolen en meegenomen. Schandalig! Zo hebben wij ze niet opgevoed! Moesten we weten van waar het komt, we zouden het gaan terug geven, maar uiteraard hebben we geen idee. Dus ja. Eén van de twee is een beetje een kleptomane kat. Toppie. Momenteel verdenken we Nelson omdat we hem het vaakst zien spelen met dat speeltje. Je zou het hem niet geven als je hem ziet. Hij lijkt de onschuld zelve, maar schijn bedriegt, lieve mensen. Schijn bedriegt!

Het zijn twee volledig verschillende persoonlijkheden, maar ze komen meestal vrij goed overeen. Af en toe zien we ze vechten of blazen naar elkaar, maar sja… Wij hebben zelf ook wel eens ruzie gehad met onze broers en zussen. Maar als puntje bij paaltje komt, dan zien we ze samen op de vensterbank liggen, genieten van het zonnetje en elkaar wassen als het even nodig is.

7 thoughts on “Vince & Nelson – 1 Jaar later

  1. Haha, zalig van dat speeltje! Onze kat vroeger had ooit eens een stuk biefstuk ergens uit een pan gevist en mee naar huis gesmokkeld! 😀 katten vervelen je nooit.

  2. Hahahaha, wat een geniepigaard(s)! Die eerste foto is zo lief! De onze zijn na hun eerste week bij ons nooit meer samen gaan liggen. Het enige wat die twee met mekaar doen is spelend vechten. Ik wou dat die ook eens zo zouden poseren als uw twee poezels!

  3. O, ik ben schuldig aan het poezen-update-request, ze zijn zo leuk 😉 Een van de eerste blogjes die ik van je las ging over kattenkots op de vloer (ik gok van Vince) en toen ben ik blijven hangen. Zo’n crazy dat lady ben ik, dat ik blijf hangen bij kattenkots verhalen (oei oei).

Comments are closed.