De zomer van het korte boek (deel 1)

Het was eigenlijk het plan om deze zomer belachelijk veel Young Adult te lezen. Er zijn zoveel boeken in dat genre dat ik nog wil lezen en ik dacht me daar dus twee maanden volledig op te werpen. Maar toen las ik This is what happy looks like van Jennifer E. Smith en na dat ene boek had ik echt even geen zin meer in YA. Het boek kreeg een behoorlijk hoge score op Goodreads, maar ik vond er niets aan.

Ik ga niet uitbreiden over dat boek, ik ga er zelfs geen review over schrijven, denk ik, tenzij ik op een mooie zondag geen boekrecensie meer heb. Laat ik het zo zeggen: ik buis zelden tot nooit boeken op Goodreads. Dit boek gaf ik twee sterren. Twee. En dat was misschien zelfs nog te veel. Soit. Daarna stortte ik me op een aantal kortere boekjes (minder dan 300 pagina’s), waarschijnlijk om mezelf uit een leesdip te houden, want die leesdip voelde ik wel aankomen door “This is what happy looks like”.

The Storied Life of A.J. Fikry (272pg)
Boeken over boekenliefhebbers of over boekenverkopers, vind ik altijd geweldig. Dus zo kwam ik ook uit bij dit boek. A. J. Fikry is de uitbater van de kleine boekenwinkel Island Books. Hij heeft de boekenwinkel overgenomen na de dood van zijn vrouw, maar eigenlijk is het niet zo honderd procent zijn ding. Op een avond wordt zijn meest waardevolle boek gestolen en dat zet een hele hoop gebeurtenissen in gang. Met de hulp van de andere eilandbewoners en een klein, zeer onverwachts pakje dat achterblijft op de stoep voor de deur van de boekenwinkel, leer A.J. Fikry terug wat geluk is.

Het was een leuk boek. Niet extreem goed en zeker niet slecht, maar het is ook geen boek dat ik me over drie jaar nog zal herinneren, om eerlijk te zijn. De personages waren sympathiek en het verhaal las vlot weg, dat zeker wel. Leuk was wel dat er tussen de hoofdstukken in boekrecensies staan van A.J. Fikry zelf. Dat was best interessant. Dus perfect om even tussendoor te lezen en ideaal voor boekenliefhebbers die wat nieuwe boeken en kortverhalen willen ontdekken.

Dit boek werd intussen ook uitgegeven in het Nederlands onder de titel De Verzamelde Werken van A.J. Fikry en is te verkrijgen bij de boekhandel.

Waarom je moeder en ik bijna altijd een kamerjas dragen (96pg) en Gelukkig heeft je moeder twee oren (86pg) – Wouter Deprez
Het eerste boekje in deze reeks stond letterlijk al vier jaar op mijn Goodreads te-lezen lijst. Het was het eerste boek dat ik zag toen ik de plaatselijk bib binnenliep. Ik greep het vast en liet het niet meer los. Meteen nadat ik terug thuis was ben ik er in begonnen. In een halfuurtje was het uit en ik was helemaal verkocht. Zelf heb ik geen kindjes, dus ik spreek hier niet uit ervaring, maar ik heb zo’n vermoeden dat heel wat jonge ouders zich zullen herkennen in deze boekjes. Wouter Deprez schrijft brieven aan zijn zoon. Grappige, korte, hartverwarmende brieven die alles een beetje relativeren en het geheel was ook nog eens leuk geïllustreerd met eenvoudige illustraties in zwart en rood. Het boekje is echt “af” en ik vond het geweldig om te lezen.

Toen ik ontdekte dat er nog twee boekjes in deze stijl waren uitgebracht, wist dat ik ze moest lezen. Het tweede boekje “Gelukkig heeft je moeder twee oren” heb ik intussen ook uit de bib geleend en uitgelezen en was even geweldig, vond ik. Nu moet ik alleen nog boekje drie zien vast te krijgen. Het lijkt me heel leuk om deze drie boekjes kado te doen aan jonge ouders, want ze zijn herkenbaar voor hen, relativeren de helse nachten en wat nog niet. En omdat het allemaal korte brieven zijn, zijn ze perfect leesbaar tijdens de dutjes van zoon- of dochterlief.

Waarvan wij droomden – Julie Otsaku (142pg)
Dit boekje leerde ik waarschijnlijk zoals velen kennen via Kelly. Ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten. Het boek gaat over Japanse meisjes die vanuit Japan naar de VS gaan om daar te trouwen met een man die ze nog nooit hebben gezien. Het volgt die jonge bruiden tot aan de Tweede Wereld Oorlog, vlak na de aanvallen op Pearl Harbor, wanneer de Japanse bevolking naar werkkampen worden gestuurd in de VS.

Eigenlijk had ik wat schrik voor het feit dat het boek is geschreven in de wij-vorm. Ik herinner me één ander boek dat ik heb gelezen dat in de wij-vorm is geschreven, maar dat viel ook supergoed mee. Je moet er even inkomen, in die wij-vorm. Het moeilijke is vooral dat je geen personages hebt waar je je mee kan identificeren, maar uiteindelijk is het verhaal dat vertelt wordt zo meeslepend en is het zo mooi verteld, dat je die personages helemaal niet nodig hebt. Dit boek is eigenlijk gewoon prachtig in al z’n eenvoud.