Het nieuwe boek van Rainbow Rowell had ik al heel lang gepre-ordered. Ze is in hele korte tijd een van mijn favoriete auteurs geworden en sja… de boeken van mijn favoriete auteurs die pre-order ik zodat ze automagisch op mijn Kindle verschijnen op de release date. In het geval van Landline was dat al begin juli en ik zette meteen mijn tanden in dat boek. De verwachtingen waren hoog. Zeer hoog.
Vlak voor de eindejaarsfeesten, laat Georgie aan haar man Neil weten dat ze Kerstmis niet bij zijn moeder zal kunnen gaan vieren. Haar grote break through is daar! Eindelijk! Ze schrijft al jarenlang een vervelende sitcom waar ze niet echt gepassioneerd door is, maar nu zou er een kans bestaan om volledig haar eigen ding te doen samen met haar beste kameraad en partner in crime. Alleen is de deadline voor het script van de pilotaflevering van hun droomsitcom vlak na Kerstmis en dus moet ze de dagen rond Kerst even doorwerken. Het gaat al een tijdje niet goed tussen Neil en Georgie en dit blijkt min of meer de druppel te zijn. De dagen dat Neil en hun twee dochtertjes weg zijn, vraagt Georgie zich af of hun huwelijk nog te redden valt. Wanneer ze op een avond bij haar ouders blijft logeren, besluit ze Neil te bellen met haar oude, gele telefoon. Opeens krijgt ze de Neil uit het verleden aan de lijn.
Hoewel het een typisch Rainbow Rowell is dat belachelijk vlot leest en waarin de dialoog duidelijk de bovenhand heeft, is het niet bepaald mijn favoriete boek van haar. Misschien zelfs mijn minst favoriete boek. Jikes. Sja. Op zich was het concept van het boek leuk, een telefoon waarmee je met mensen uit het verleden kan praten. Leuk! Een beetje magisch realisme, dat valt altijd wel te pruimen. Ik had het gevoel dat het midden van het boek nogal lang gerekt was en dat er nogal te vaak werd stilgestaan bij de vraag: “moeten we wel verder gaan met dit huwelijk?”. Ok, die vraag is een beetje waar heel het boek om draait, maar dan moet die vraag zelf niet honderd keer uitgesproken en zeer letterlijk aan bod komen. Ik heb Georgie een paar keer door elkaar willen schudden en willen toeroepen: “Stopt nu alstenblieft met zagen en maakt potdekke eens een keuze,”. Ja. Yup. Als ik personages door elkaar wil schudden, dan is dat nooit echt een goed teken.
Voor mij ontbrak er iets in dit boek. Ik vond het fijn om te lezen, maar ik ben er niet superenthousiast over. Het is helaas een boek dat ik volgend jaar alweer vergeten ga zijn, terwijl ik dat absoluut niet heb met de drie andere boeken van Rainbow Rowell. Ach ja, het kan niet altijd prijs zijn, zeker? Volgende keer beter.