Uncategorized

Die keer dat we een zwaan redden

We raceten over de smalle, maar geasfalteerde IJslandse wegen in onze kleine Volkswagen Up. Het was een prachtige dag, zo’n dikke week geleden daar in het hoge noorden en we genoten van ons tochtje rond Snaefellsness. Ik was wat aan het prutsen met de camera of een zoveelste snoepje aan het nemen, toen ik plots een vrouw de weg zag oversteken. En toen zag ik vanuit mijn ooghoeken de zwaan die vastzat in een omheining. De zwaan fladderde wild met haar vleugels terwijl wij verder raceten.

“Daar zat een zwaan vast!” riep ik naar Het Vriendje en wees naar de plek die we net voorbij gereden waren, “Die zat vast in de omheining!”. Ik wist niet goed wat doen. Hij had het niet gezien omdat hij als goede chauffeur zijn blik gericht hield op de weg. Maar die andere mensen waren duidelijk al gestopt om te helpen. Misschien hadden ze een soort van animal rescue gecontacteerd. Bestond er eigenlijk zoiets in IJsland? We konden eventueel de politie bellen. Hoe zei je “zwaan” nu ook weeral in het IJslands? Svana? Svanur? Die vervloekte verbuigingen! Die vervloekte geslachten! Die vervloekte taal! Allemaal te verwarrend!

“Wil je terug gaan?” vroeg Het Vriendje. We waren nog maar een paar honderd meters ver. Ik wist even niet goed wat zeggen. Misschien was het raar als wij er toe kwamen en die andere mensen hadden de zwaan al bevrijd. Toch antwoordde ik uiteindelijk “ja”. Op het eerste het beste plekje keerde Het Vriendje ons autootje en racete terug in de richting waar we net vandaan kwamen. Enkele tellen later parkeerde hij ons mini-voertuig vlak achter de auto van het andere koppel dat we net hadden gezien.

We begroetten het andere koppel dat duidelijk ook niet helemaal wist wat doen. De man stond maar wat rond te draaien en de vrouw voelde intussen voorzichtig aan de omheining om te zien of er geen stroom op zat. Gelukkig niet. En het was ook geen prikkeldraad. Oef. Het Vriendje en ik liepen meteen af op de zwaan die kwaad naar ons blies. De man en de vrouw keken een beetje angstig toe, maar het was de vrouw die zag dat de draad slechts één keer om de linkerpoot van de wilde zwaan ging. Dat moesten we makkelijk loskrijgen. Zolang het beestje zich rustig hield. Dus begon ik sussende geluidjes te maken en tegen haar te praten in het Nederlands, wat misschien wat raar moet geweest zijn voor dat andere koppel toeristen, maar het leek te helpen.

De zwaan keek ons heel intens aan, maar ze blies niet meer. Dus terwijl Het Vriendje het op zich nam om die linkerpoot van het beestje los te wikkelen uit de draad, bleef ik daar maar zachtjes praten tegen die zwaan. “Alles komt in orde,”, “Rustig maar,” en “Flinke meid,” hoewel het even goed een mannetjeszwaan had kunnen zijn. Ik ga er van uit dat dat op zich niet zo veel uitmaakte voor haar. Hem. Het. Soit. Terwijl ik tegen haar (hem?) bezig was, hield ik Het Vriendje in het oog. Als de zwaan ook maar naar hem durfde uit te halen terwijl hij haar aan het bevrijden was, dan stond ik klaar om me met mijn volle gewicht op haar te werpen en met haar een partijtje te worstelen. No-one hurts Het Vriendje! Not on my watch! Maar het leek alsof de zwaan besefte dat we aan het helpen waren. Ze hield ons nog steeds goed in het oog met een zeer intense blik in haar donkere ogen, maar ze blies niet meer en flapperde niet meer met haar vleugels. Het Vriendje maakte de linkerpoot van die zwaan snel en behendig los uit de omheining. Held! Van zodra de zwaan bevrijd was, liep ze enkele meters en vloog ze weg.

Het was toen pas dat we zagen dat op het kleine watertje enkele tientallen meters verder nog een zwaan zat die duidelijk aan het wachten was geweest op de zwaan die vast zat. En toen bedacht ik me dat het wel de partner moest zijn van die zwaan. Zwanen zijn een van de weinige monogame diersoorten en blijven dus bij dezelfde partner voor de rest van hun leven. Oftewel: de rare feitjes die Kathleen soms onthoudt uit de boeken die ze leest. In dit geval een feitje uit De Dochter van Het Woud van Juliet Marillier. Jawel. Ook de vrouw van het andere koppel wist dit en had hierdoor de zwaan willen helpen toen ze zag dat die vast kwam te zitten. We zagen de twee zwanen snel wegvliegen en haalden zelf opgelucht adem. De zwaan die had vastgezeten in de draad leek op het eerste zicht niets over te houden aan haar (zijn?) kortstondige kennismaking met de omheining. Geen open wondes en Het Vriendje zei dat hij precies geen kneuzingen of iets gebroken had gevoeld terwijl hij de poot vast had. En we hadden die twee levenspartners weten te herenigen. Het spreekt voor zich dat dat een goed gevoel gaf.

We wensten het andere koppel nog een prettige reis verder en stapten zelf terug ons miniscule wagentje in om onze reis verder te zetten. De rest van de dag konden we er niet van over dat we een zwaan hadden gered. Een wilde zwaan! Het is niet iets wat wij iedere dag doen en het zal me nog lang bijblijven, dat staat vast. Het Verbeelding Animal Rescue Team, dat klinkt lang niet slecht, toch?

You Might Also Like

  • Christel

    Kathleen to the rescueeeeeeeee. Knap van het Vriendje en van jou met je sussende woorden. Dieren voelen datje wilt helpen.

  • Stephanie

    Speekmedaille! 😉
    Ik zou het lef niet hebben gehad.

  • Nele84

    Haha keigrappig! En goed geschreven want het leek bijna alsof ik erbij was en jullie bezig zag ;-).

  • appelstien

    Chique, chapeau, en waauw!

  • Goofball

    fantastisch

  • Elisse

    Coooooooool! Dikke duim voor Het Vriendje en jou! Ik ben een beetje bang van zwanen. Zo’n prachtige beesten, maar ze kunnen er zo gemeen uitzien.

  • Storm

    Prachtig verhaal!Ik was er eigenlijk een beetje benieuwd naar, na je vorige blogpost over Ijsland.

  • meisje

    Die 2 zwanen zullen ook wat tegen elkaar te vertellen hebben! 😉

    Mooi verhaal, ik was ook wel benieuwd naar jullie ervaring na je vorige blogpost.

  • Joy

    Wat een heerlijk verhaal om te lezen! Vrees dat ik niet zo’n held zou zijn

  • Olga

    Knap gedaan en mooi verhaal 🙂

  • Pin It on Pinterest