Gelezen

De Barmhartigen

De Barmhartigen“Maar Kathleen, wat doe je nu? Een boekrecensie op maandag in plaats van zondag?” Geen paniek, lieve lezers. Ik schuif voor een keer mijn boekrecensie een dagje op omdat ik deel uit maak van de Blogtour van Manteau. Drie weken aan een stuk verschijnen er op verschillende blogs recensies over De Barmhartigen van Koen Van Wichelen en daar doe ik met veel plezier aan mee.

David Sores is een veertiger die het allemaal eventjes niet meer zo goed weet. Door de crisis komt hij als copyrighter niet echt aan de bak, hij mag zijn zoon niet meer zien van zijn ex-vrouw omdat die zich zorgen maakt om zijn drankprobleem en hij weet gewoon geen blijf met zichzelf. Uit pure verveling vult hij in zijn stamcafé De Goeden Hoek een onnozele zelfkennistest in de krant in en als antwoord komt er uit dat hij misschien een keer een boek moet schrijven. Dat klinkt nog niet als zo’n slecht idee, dus begint hij er aan. Voor hij het goed en wel beseft, wordt dat boek gepubliceerd en blijkt het aan te slaan. Hoewel het bij heel wat mensen in de smaak valt, raakt het bij sommige mensen uit zijn verleden en zijn geboortestreek toch wel een gevoelige snaar.

Zelf ontving ik een hele poos geleden zeer onverwacht een exemplaar van De Barmhartigen. De cover sprak me wel aan aangezien ik helemaal in mijn roze periode ben, maar de korte inhoud op de achterflap deed me in eerste instantie ergens denken aan About A Boy van Nick Hornby. Ik wilde geen lauw afkooksel van About A Boy lezen. Het was pas toen ik de eerste twintigtal pagina’s had gelezen, dat ik gefascineerd raakte door dit boek en dat ik merkte dat ik niet met een afkooksel te maken had. Ik wilde meer weten over David Sores en eigenlijk was ik zijn personage ook al heel snel aan het aanmoedigen. Ik wou dat het beter zou gaan met hem. Cheerleader-gewijs deed ik een paar keer een pompommekesdanske voor hem. Dat deed me flink verder lezen.

Later in het boek, als David zijn boek gepubliceerd is en de schandalen beginnen, was ik natuurlijk ook wel nieuwsgierig naar wat hij nu eigenlijk had geschreven. Ah ja. Tot mijn grote verbazing eindigde het verhaal op pagina 270 en maakte het plaats voor het boek dat David Sores had geschreven: Hij was mijn vader. Dus eigenlijk zitten er twee boeken of verhalen in dit boek. Langs de ene kant heb je het verhaal van David die worstelt met zijn midlifecrisis en een boek schrijft. Langs de andere kant heb je het verhaal van een jongere David die moet toezien hoe zijn vader lijdt tijdens de laatste negen maanden van zijn leven na een tragisch ongeval.

In eerste instantie had ik wat moeite met dat tweede verhaal. Je bent de vertelstem uit het eerste deel gewend en opeens gaat het boek een volledig andere kant uit. Maar achteraf gezien, vond ik het tweede deel Hij was mijn vader een pak aangrijpender. Daar waar David Sores in het eerste deel op zoek gaat naar zijn huidige plek in de wereld, vertelt hij in het tweede deel over zijn vader en hoe die misschien nog te lang in leven werd gehouden na een ongeval waarbij hij praktisch volledig verlamd achterbleef. De manier waarop de liefde tussen vader en zoon werd omschreven was echt ontroerend en deed me toch even slikken. Euthanasie is geen makkelijk onderwerp om over te schrijven en het onderwerp komt behoorlijk hard aan na het eerste semi-feel-good gedeelte van het boek, maar het is mooi en delicaat gebracht.

Ik weet zelf niet goed hoe ik dit boek moet omschrijven. Het is een beetje grappig, een beetje grauw, een beetje droevig, het heeft menselijke personages die worstelen met het leven, het gaat over familiebanden en liefde. Dat is allemaal waar, maar uiteindelijk vond ik de beste omschrijving en de beste recensie van dit boek, in het boek zelf. Jawel. Er staat een recensie van het boek dat David schrijft in dit boek. Als je niet meer kan volgen, dan neem ik je dat zeker niet kwalijk. 😉 Maar die recensie vatte het boek en wat ik er zelf van vond perfect samen.

“Deze roman heeft nogal wat pikzwarte pagina’s tussen de kaften. De toon is rauw en bitter, maar daaronder zit een verlangen naar geborgenheid en warmte. Het boek zou net zo goed De Barmhartigen kunnen heten. Want tussen de regels door klinkt de roep om betrokkenheid, om mededogen, om barmhartigheid, wat tegenwoordig een schaars goed geworden is, druk als de moderne mens is met zichzelf, waardoor hij niet goed om zich heen kijkt,”

De Barmhartigen van Koen Van Wichelen is verkrijgbaar in de betere boekhandel. Je kan echt niet naast de meneer en zijn winkelkarretje en de knalroze kleur op de cover kijken.

En wat betreft die Blogtour, bekijk zeker ook eens de recensies van de andere bloggers! Vorige week verschenen er al drie recensies en er verschijnen de komende twee weken nog veel meer. Het is interessant om te zien hoe iedereen andere dingen uit dit boek haalt, dus het is zeker de moeite om ook eens te gaan piepen bij de andere deelnemers.

You Might Also Like

  • gerhilde maakt

    Leuk, zo deel uitmaken van een blogtour! En terecht! Ik zet het boek op mijn te-lezen-lijstje.

  • Sandra

    Tof is dat !
    Ik heb je vermeld op mijn eigen blog. Lezen is als voedsel. Ik doe mee met je Book Challenge en heb van die lijst maar meteen vier punten in één gelezen ;-).
    Dat boek van Koen Van Wichelen staat ook in mijn boekenkast en op mijn lijstje van boeken die ik nog moet lezen…
    Groetjes

    Sandra

  • Sabrina

    Ik ben wel nieuwsgierig geworden, dit gaat ook op mijn leeslijst!

  • Bladzijde 268 en verder… | PETEPEL

    […] 12 januari: Verbeelding => De Barmhartigen […]

  • Blogtour – De barmhartigen | PETEPEL

    […] 12 januari: Verbeelding => De Barmhartigen […]

  • Pin It on Pinterest