Moeder, waarom leven wij?

Een tijdje terug kreeg ik van Sunny ‘The Questions of Life’ tag door. Dat klonk als een behoorlijk serieuze tag met behoorlijk serieuze vragen waar ik mij eens serieus zou moeten bij zetten. Achteraf gezien viel dat eigenlijk allemaal mee qua serieusheid, maar ik moest hier en daar wel eens mijn hersenen pijnigen.

Welke herinnering van het afgelopen jaar geeft jou de grootste glimlach op je gezicht?
Voor je met AFS vertrekt op je avontuur, hoor je altijd wel verhalen van mensen die na zoveel jaar terug gingen naar het land en de familie waar ze een schooljaar doorbrachten. Meestal zijn dat lekker melige verhalen gevuld met uitspraken als “het was alsof ik nooit was weggeweest,” en “mijn gastgezin voelde nog steeds aan als familie”. Alle cliché’s op een stokje, zeg maar. Mjah. Alle cliché’s zijn dus waar, vreemd genoeg. Terug gaan naar IJsland en mijn gastgezin terug zien bezorgde mij echt een hele grote glimlach op mijn gezicht en een warm gevoel in mijn hart. Vreemd hoe mensen die helemaal je bloedverwant niet zijn en die eigenlijk niet meer zijn dan vreemden, zo’n effect op je kunnen hebben.

Wat heb je altijd al eens willen doen sinds je kindertijd?
Ofwel tekenaar worden bij Disney ofwel schrijfster worden. Tot nu toe ben ik tekenaar bij Fanny&Laura (mijn eigen bedrijfje en lang niet zo groot als Disney, maar details, details) en schrijf ik een blog. Dat komt aardig in de buurt, toch? 😛

Wat zou je willen doen in je leven als er totaal geen beperkingen waren?
Ofwel tekenaar worden bij Disney ofwel schrijfster worden. Haha! Dat zou echt wel tof zijn. Een tijdje terug stond het idee van een minimuminkomen even in de spotlight in de actualiteit en dat deed me wel denken. Wat zou ik doen met mijn tijd moest ik niet iedere dag acht uur moeten werken om het dak boven mijn hoofd, mijn bokes met choco en mijn leesverslaving te bekostigen? Ik geraakte er niet helemaal uit. Eén van de dingen die ik dan waarschijnlijk zou willen doen is mensen op de een of andere manier helpen en hen dingen bijleren. Zoiets. Dat spreekt me ontzettend aan. En waarschijnlijk ook een eigen bedrijf opzetten dat alleen maar knuffels maakt, de wereld rond reizen en waarschijnlijk blijven plakken in Nieuw-Zeeland, twintigduust boeken schrijven die niemand wil lezen, dagen aan een stuk in mijn pyjama rondlopen en waarschijnlijk een kat of dertig adopteren, maar die krijgen dan natuurlijk hun eigen paviljoen vlakbij mijn kasteel. Uiteraard.

Wat heb je voor het laatst over jezelf geleerd?
Dat ik soms best wel snel moeilijke knopen kan doorhakken. Om het even lekker vaag te houden: we kregen niet zo’n fijn nieuws eerder deze week, waardoor Het Vriendje en ik ons even moesten buigen over onze toekomstplannen. Op een paar dagen tijd werden een paar moeilijke knopen doorgehakt. Er werd heel rationeel over het probleem nagedacht, er werd gewikt en gewogen, maar uiteindelijk wisten we allebei dat als we ons buikgevoel niet zouden volgen, dat we dan op termijn niet gelukkig zouden zijn. En ik maar zeggen dat ik altijd in struisvogelmodus ga. Ha! Niks van! Larie en apekool! Als het op mijn geluk aankomt en dat van Het Vriendje, kunnen er heel snel knopen worden doorgehakt. Over andere kleine, onnozele knopen kan ik dan weer weken nadenken. Als het al geen maanden zijn. Ayup.

Als je aan het dagdromen bent, waar gaan die dromen dan over?
Volgens mij is dit de moeilijkste vraag van de lijst. Ik ben een serieuze dagdromer. Vroeger was het veel erger dan dat het nu is, maar ik kan er nog altijd wat van. Meestal verzin ik gewoon verhalen in mijn hoofd, die ik dan al dan niet neerpen. Zo’n verhaal kan alle kanten uit. Het valt te zien wat mij aansteekt tot dagdromen. Als ik op de trein zit en ik zie een oud meneertje voorbij schuifelen, dan ga ik waarschijnlijk iets verzinnen rond dat oud meneertje. Waar komt hij vandaan? Waar gaat hij naartoe? Is hij misschien het hoofdpersonage uit De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween? Wat is hij van plan? Meestal als ik rustig voor mij uit zit te staren is dat wat er allemaal speelt in mijn hoofd. Verhalen. Ik kan mezelf zo perfect uren aan een stuk entertainen.

Welke verandering wil je het komende jaar het liefste toepassen in je leven?
Ik wil meer durven dit jaar. En ook doen natuurlijk. Durven is één ding, doen is een ander. Het is de combinatie van die twee zaken waar ik vooral aan wil werken. In mijn hoofd heb ik een aantal zaken (het zoveelste lijstje, jawel) met dingen die ik wil durven én doen. Ik wil bedrijven aanschrijven om te vragen of ze een samenwerking met mij zien zitten, ik wil iets groots doen met mijn illustraties, ik wil iets leuks op poten zetten voor de Verbeelding Book Club, ik wil een hele hoop producten uitwerken die al zo lang in mijn hoofd zitten, maar waar ik nooit toe kom om ze ook daadwerkelijk uit te werken, ik wil eindelijk een echt e-book publiceren,… De lijst is behoorlijk lang en eigenlijk zou ik alles eens moeten uitschrijven, zodat ik het niet vergeet. Maar ja. Durven dus. En ook doen. Alvast plannen te over, zoals altijd, dat is duidelijk.

Ik ga het niemand aandoen deze vragen te beantwoorden, want pfoeh… Het zijn absoluut geen makkelijke vragen. Neem ze gerust over als je je geroepen voelt. Als dat niet het geval is, dan negeer je ze maar. 😉