Aan het begin van de maand vroeg ik jullie nog om taart-tips. Eén van de puntjes op mijn 30 before 30 lijst is namelijk om een taart te maken inclusief bodem/korst. In mijn hoofd is er blijkbaar ook een groot verschil tussen taart (met bodem/korst) en cake-achtigen (zonder bodem/korst). Na heel wat kostbare tijd te hebben doorgebracht op het internet, rond surfend op Pinterest op zoek naar Het Ultieme Taartrecept besloot ik het anders aan te pakken.

Het was eigenlijk te stom voor woorden, maar woensdag stond ik in de plaatselijke bibliotheek en drong het opeens tot me door dat ze daar ook kookboeken hebben. Kookboeken die je mag uitlenen. Zomaar. Jawel. Af en toe heb ik al eens een helder moment, dames en heren. Dus in de kookboekenafdeling stootte ik op het eerste Goe Gebakken boek van Sofie Dumont. Wegens geen kabelaansluiting heb ik het televisieprogramma nooit gezien, maar ik had wel heel wat enthousiastelingen er over horen vertellen. Terwijl ik door dat boek bladerde viel mijn oog op een Flan Brésilienne. Binnen de twee seconden had ik besloten dat 1/ het boek mee naar huis zou gaan 2/ ik die flantaart zou maken 3/ en nog wel dit weekend. Soms moet je niet te veel nadenken.

Zaterdag ging ik aan de slag met het deeg voor de taartbodem en het plan was om de hele taart nog die dag in elkaar te flansen (see what I did there? 😉 ). Alleen heb ik zo’n donkerblauw vermoeden dat ik gestoken ben door een tse tse vlieg, want ik val op de meest abnormaal vroege tijdstippen in slaap tegenwoordig. Zaterdag was het tien voor negen. Jawel. Regressie tot en met. Als het zo verder gaat, dan mag ik binnenkort terug meteen na Tik Tak mijn bed in kruipen. Dus het hele plan om zaterdag nog iets aan die taart te doen buiten het deeg, dat viel dus in het water.

Het voordeel van te gaan slapen op een onmenselijk vroeg uur, is dat je ook op een onmenselijk vroeg uur wakker bent. Half zeven, zondagochtend, fris en monter. Kill me, please. Dus stond ik op en ging ik verder aan de slag met de taart. Dat ging allemaal vlotjes, tot ik opeens mijn deeg moest blind bakken wat uiteraard niet wordt uitgelegd in het boek. Of ik keek er over, wat verklaarbaar zou zijn door het onmenselijk vroege uur.

Tegelijk ging er ook een alarmbel in mijn hoofd af, want ik had véél te weinig bakparels. In een YouTube filmpje dat ik tijdens mijn taart-bak-research was tegen gekomen, had ik gezien wat een te kort aan bakparels kon doen. Dus het was even paniek daar in de keuken, zo rond… bwah… kwart na zeven op zondagochtend. Ik haalde er snel een ander boek bij met instructies voor blind bakken, hetzij van een ander soort deeg en ik negeerde het tekort aan bakparels. Gevolg: de randen van het deeg waren behoorlijk ingezakt, maar bon. Negeren. Struisvogelmodus. U weet wel.

Maar op de een of andere miraculeuze wijze komt altijd alles wel weer goed als ik in de keuken dingen sta uit te proberen. Het is een onverklaarbaar talent dat ik heb. Blijkbaar was mijn bakvorm 26cm en moest ik eigenlijk werken met een bakvorm van 23cm. Daardoor kwam het flanvulsel net tot onder de ingezakte randen van de korst. Perfect gewoon. We negeren even het feit dat een deel van de vulling tussen de korst en de bakvorm klutste en dat er daardoor een raar extra laagje flan ontstond aan de korst. Negeren. Struisvogelmodus. Ayup. De taart bakte vlotjes af en daarna werd het geheel mooi afgewerkt met een dikke laag slagroom en massa’s brésilienne nootjes, zoals het hoort.

En voor een eerste taart viel het best in de smaak. Er zijn werkpuntjes, maar kom, een eerste taart die geslaagd is, dat op zich al is een feestje waard… met taart. Ah ja.