Gebeurd

Nelson, de vliegende kat

Op woensdag heb ik mijn vier vijfde dag. Dan kan ik al eens wat langer in mijn bed blijven liggen. In plaats van op te staan om 6u30, gaat de wekker pas om 7u15 en blijf ik nog even snoozen tot een uur of acht. Of ik lees nog een beetje.

Deze ochtend was ik volop aan het lezen in The Martian. Ik had het rolluik al naar boven getrokken zodat ik een beetje kon wakker worden met daglicht. Lezen op mijn Kindle in bed doe ik meestal zonder bril. Dan lig ik op mijn zij, staat het lettertype op GI-GAN-TISCH en ligt het toestel toch nog op zo’n vijf centimeter van mijn neus. Zonder twijfel dé ideale leespositie voor een blinde mol van mijn kaliber. Terwijl ik deze ochtend zo de avonturen van Mark Watney aan het lezen was, zag ik opeens een grote figuur langs het raam naar beneden vallen en op de vensterbank belanden. In eerste instantie dacht ik aan een grote vogel. Een uit de kluiten gewassen duif of zo. Misschien zelfs een genetisch gemanipuleerde duif. Toen ik die duif hoorde miauwen, wist ik dat het waarschijnlijk geen duif was.

De bril stond vrij snel op mijn neus, dat spreekt voor zich. Ik schoot recht en jawel hoor, daar op de vensterbank van onze slaapkamer die zich bevindt op de eerste verdieping, mind you, zat niemand minder dan Nelson. Hij keek met grote ogen om zich heen alsof hij zelf niet helemaal besefte hoe hij daar was terecht gekomen. Om eerlijk te zijn, ik begreep het ook niet helemaal. Ik had hem naar beneden zien vallen, dus hij moest van het dak komen, maar hoe hij daar was geraakt, is en blijft een raadsel. Die katten doen wel eens vreemdere dingen om binnen te mogen en om aandacht te vragen, maar dit had ik nog nooit meegemaakt.

Omdat ik hem al naar beneden zag kijken en omdat ik maar al te goed besef dat Nelson af en toe nogal onhandig is (understatement van de dag), besloot ik maar snel in actie te schieten en het vliegenraam uit het raamkozijn te pulken. Dames, heren, een vliegenraam uit een raamkozijn pulken is niet zo evident met een poezenbeest op de vensterbank, vooral niet als je dat vliegenraam naar buiten toe moet manoeuvreren om het los te krijgen. Neem dat maar van mij aan. Maar het lukte. Nelson bleef braaf op z’n plekje zitten en wonderwel kwam het vliegenraam meteen los. Ik heb er zelfs niet op moeten vloeken. Ha!

Eens het vliegenraam uit het raamkozijn was, moest ik nog moeite doen om Nelson de slaapkamer in te lokken. Dat kan zijn omdat we onze poezen heel goed hebben opgevoed. Ze weten dat ze niet in de slaapkamer mogen. Maar terwijl ik daar dan nog een plekje stond te zoeken voor dat vliegenraam, sprong meneer dan toch eindelijk binnen en liep doodleuk de kamer door. Tegen dat ik het vliegenraam ergens had neer gezet, was ik hem al kwijt. Hij was de kamer uitgelopen (zie je wel, goed opgevoed) en was naar beneden gegaan.

Ik heb hem een paar keer moeten roepen voor hij eindelijk terug de trap op liep om even dag te komen zeggen, alsof wat er net was gebeurd de normaalste zaak van de wereld was. Poezen, het is me wat.

You Might Also Like

  • An

    Gelukkig geen verdieping lager :), en die foto: hij ligt precies in de lappenmand.

  • gerhilde maakt

    Dat moet verschieten zijn. Goeie redding!

  • Loesje Zaakjes

    Wat schrijf je toch leuk! Katten, ik hou er zo van 🙂

  • Elke Uyttenhove

    Haha! Leuk artikel! En, mooie foto.

  • meisje

    Wat een avonturen zo vroeg op de ochtend! Ocharme het dutske …
    En jij waarschijnlijk ineens klaarwakker met een kleine adrenalinestoot 🙂

  • Wildcard

    Die kat lijkt zo op Garfield :p

  • Anneke

    Sorry, maar moet er wel om lachen ook al kan ik me heel goed voorstellen dat jij er op dat moment niet om kon lachen.
    Gelukkig maar dat hij toch maar dat je hem naar binnen hebt gekregen en dat hij heel braaf naar de gang liep. Goede opvoeding wat hij ook wilde laten zien. 😉

  • Pin It on Pinterest