Het is vreemd, maar eigenlijk ween ik niet zo snel bij boeken en dat terwijl ik mijn emoties graag de vrije loop laat. Er zijn films waarmee ik tranen met tuiten heb gehuild, waarna mijn gezelschap vroeg wat er nu net zo zielig was aan die film, want ze begrepen het absoluut niet. Ik ga vaak te hard op in een film en dan nog een keer het visuele aspect erbij en het is koekenbak. Bij boeken heb ik het minder voor, maar er zijn toch wel wat boeken waarbij ik een flinke hoeveelheid papieren zakdoekjes heb nodig gehad.
Het is moeilijk te zeggen waarom deze boeken mijn ultieme jankboeken zijn zonder te veel in details te treden en dus te veel weg te geven over het verhaal, maar ik ga mijn best doen.
- Voor jou van Jojo Moyes
Louisa, Lou voor de vrienden, is zesentwintig als ze haar job in een plaatselijk café verliest. Al snel vindt ze een nieuwe job als verzorgster bij Will, een vijfendertig jarige man die verlamd is na een zwaar ongeval. Hij zit in een rolstoel en heeft min of meer vierentwintig uur op vierentwintig hulp nodig met ongeveer alles. Will kan niet wennen aan zijn nieuwe leven. Voor het ongeval was hij een actieve jongeman met een goedbetaalde job. Nu is alles anders. Zijn besluit staat vast. Hij wil zo niet verder. Maar Lou probeert hem te laten inzien dat het leven nog altijd mooi is en nog altijd avontuurlijk kan zijn.
Ik had vanaf het begin wel een vermoeden van hoe dit boek zou eindigen. Iedereen die aan dit boek begint, heeft waarschijnlijk dat vermoeden. Maar eens dat einde er komt is het als een mes in uw hart en blijf je achter als een zielig hoopje mens met tienduizend volgesnotterde papieren zakdoekjes rondom jou. Geloof me vrij. Also: ik zag net op Goodreads dat er in september een vervolg komt op dit boek. Het zou After You heten. Oh my! - De eerste dag van David Nicholls
Dit boek volgt gedurende twintig jaar de levens van Emma en Dexter. Je ziet ze elk jaar gedurende één dag. Soms zijn ze in elkaars gezelschap, andere keren niet, maar hun levens zijn met elkaar verbonden en hun paden kruisen elkaar regelmatig. Langzaam maar zeker groeien de twee naar elkaar toe.
Het probleem met dit boek was dat ik het in het openbaar aan het lezen was tijdens dé scène. Godmiljaar. Ik heb daar met trillende lip gezeten en ogen die rood begonnen uitslaan, maar wenen in het openbaar, daar doen we niet aan mee hé. Ah nee. Gelukkig heb ik thuis toch nog een paar traantjes kunnen laten met wat er volgde na dé scène. Toch. Mijn hart was in heel veel piepkleine stukjes gebroken. - Zeven minuten na middernacht (A monster calls) van Patrick Ness
Conor wordt opeens midden in de nacht wakker. Wel, zeven minuten na middernacht om exact te zijn. Er staat een monster aan zijn raam. Een groot monster dat wel wat wegheeft van een boom. Iedere nacht komt het monster terug. Hij vertelt Conor drie verhalen en nadat die drie verhalen verteld zijn, verwacht het monster dat Conor hem zijn verhaal, zijn waarheid gaat vertellen.
Ik heb nadat ik dit boek uit had nog minstens een halfuur zitten snikken. Het Vriendje wist even niet goed wat hij met mij moest aanvangen. Ik vermoed dat de illustraties in dit boek en dus het visuele aspect opnieuw mij helemaal over de rand hebben getrokken, hoewel het einde op zich mijn hart in duizend stukjes brak. - Komt een vrouw bij de dokter van Kluun
Stijn en Carmen behoren tot de hip, healthy and wealthy. Ze hebben beiden een eigen bedrijf en zijn de trotse ouders van de eenjarige Luna. Aan geld en vrienden geen gebrek. Ze leven als God in Amsterdam. Totdat bij de mooie en optimistische Carmen borstkanker wordt geconstateerd. Op slag verandert hun wereld in een rollercoaster-rit langs artsen en ziekenhuizen. Stijn gaat trouw mee naar Carmens chemokuren en bestralingen, maar stort zich ’s avonds in het nachtleven en op de vrouwen van Amsterdam, Miami en Breda.
Er zit een beetje een rode draad in mijn jankboeken, realiseer ik me. Voor jou, De eerste dag en ook dit boek volgt hetzelfde thema en dezelfde trigger om de traantjes rijkelijk te laten vloeien. Misschien is het beter voor mij en mijn klein hartje als ik dat soort boeken een beetje ontwijk, want boy oh boy. - De boekendief van Markus Zusak
Het is 1939. Liesel wordt bij een pleeggezin geplaatst. Hans Hubermann, haar nieuwe vader, ontdekt al snel dat de kleine meid nogal wat last heeft van nachtmerries. Hij zorgt er voor dat hij er iedere nacht is wanneer zij wakker wordt uit de zoveelste nachtmerries en besluit haar dan te leren lezen uit het eerste boek dat ze ooit gestolen heeft. Al snel volgen er nog boeken. Er zijn boeken die ze samen steelde met haar beste vriend Rudy, er zijn boeken die ze “leende” van de vrouw van de burgemeester en er zijn boeken die speciaal voor haar worden gemaakt door een jonge Jood die onderdak vindt in de kelder van de familie Hubermann.
Het boek wordt verteld vanuit het perspectief van Dood en gaat over de Tweede Wereldoorlog. Je wéét dat er mensen gaan sterven, dat kan gewoon niet anders, maar toch… Toch! Ik ben hier toch ook wel een paar dagen niet goed van geweest. - Harry Potter en de halfbloed prins
Moet ik zelfs een korte inhoud geven bij dit boek? Dat lijkt me er een beetje over, want ik vermoed dat intussen iedereen wel al ongeveer weet wie en wat Harry Potter is. Ik ga niet zeggen waarover dit boek gaat omdat ik er vanuit ga dat er nog steeds mensen zijn die de Harry Potter reeks nog niet hebben gelezen. Aan die mensen wil ik alleen maar zeggen: maak er eens werk van, alsjeblieft, want u weet niet wat u mist, potdekke. De mensen die de reeks wel hebben gelezen weten maar al te goed wat er in dit boek gebeurt en die zullen waarschijnlijk instemmend knikken en volledig begrijpen waarom dit boek in mijn top vijf van ultieme jankboeken staat.
Conclusie? Ik kan er niet goed tegen dat er dramatische dingen gebeuren met personages die ik graag heb. Punt.
Zeg eens, lieve lezers, laten jullie de tranen regelmatig vloeien bij boeken of is dat niet aan de orde? Wat zijn jullie ultieme jankboeken?
Hier vloeien er regelmatig wel eens traantjes bij boeken. Ik kan alleen even niet meer bedenken bij de welke.
3 van de 6 van je lijst heb ik al gelezen en wel tranen gelaten, de anderen komen op mijn te lezen lijst!
Haar naam was Sarah. Die al gelezen?
Nope, nog niet, maar die staat wel op mijn te-lezen-lijstje. Voor ooit zo’n keertje. Ik zal er dan voor zorgen dat ik een doos papieren zakdoekjes in de buurt heb. 😉
Oh ik heb ook enorm gejankt bij die van Moyes en Kluun, bij De boekendief maar een beetje.
One Day heb ik nog niet gelezen, omdat ik de film heb gezien (al lang geleden, voor ik wist dat er een boek was). Ik twijfel er al lang over of ik hem zou lezen of niet. Ik vond de film namelijk niet echt geweldig, meen ik me te herinneren.
Ik heb bij “Harry Potter & de relieken van de dood” mijn ogen uitgbleten! Meermaals zelfs :p (ok, en ook bij De orde van de feniks en bij De halfbloedprins eens ik door de ontkenningsfase was :p)
Bij The Hunger Games ook hier en daar wat traantjes weggepinkt.
Maar PS, I love you is hét blijtboek bij uitstek. Daar heb je per hoofdstuk een volledige doos tissues nodig.
En Kathleen: ik ween ook bij keiveel films waarvan anderen niet snappen waarom :p
Oooh! Ik heb het boek PS I love you niet gelezen, maar ik heb héél hard geweend bij de film, maar dat was dan ook een extreme blijtfilm.
Het boek is nog erger 😉
O man. Sommige boeken laten me janken, niet normaal gewoon. Voor Jou is er daar inderdaad eentje van. Tranen met tuiten! Ken je het boek Achtste groepers huilen niet? Het is een kinderboek maar hoe vaak ik het ook les, huilen! Altijd. Harry Potter? Daar had ik niet genoeg zakdoekjes voor 😉 Maar serieus, boeken laten me héél vaak huilen. Als in, echt vaak. Terwijl ik in het ‘echte’ leven eigenlijk nooit huil. Ik vind het eigenlijk ook een hele mooie gedachte dat een boek je blijkbaar zo raakt dat je er van moet huilen. X
Jaaaaaaa, PS I LoveYou, het boek dat mijn blèt-reflex bij boeken getriggerd heeft (en hoe…) Daarna nog bij heel wat boeken geblèt, onder andere ook Kluun en Moyes, en The Fault In Our Stars!
“Het keerpunt” van Nicholas Evans! Evans is de auteur van “De paardenfluisteraar”, ook een heel mooi boek. Eigenlijk heb ik in mijn jeugd alle toen uitgebrachte boeken van Evans praktisch na elkaar gelezen. Ik was toevallig gestoten op “De rookspringer” en ben daarna op zoek gegaan naar al zijn andere boeken. Zijn manier van schrijven vond ik zo mooi. “Het keerpunt” was voor mij het Evans-boek waarbij de meeste traantjes gevloeid hebben…
Ik denk dat ik nog nooit echt heb gehuild bij boeken, maar vaak kreeg ik wel een krop in de keel, of liep ik dagenlang met het verhaal in mijn hoofd rond.
Drie van de boeken hierboven (Voor Jou, Komt een vrouw bij de dokter en De Boekendief) heb ik gelezen en hebben mij ook erg geraakt.
Van Nicholls las ik onlangs ‘Wij’ en ik vond het niet zo geweldig… Ben benieuwd naar ‘De eerste dag’!
De Boekendief vond ik ook heel mooi en ontroerend.
De eerste dag van David Nicholls spreekt mij wel aan, die wil ik nog lezen.
Ik vond De Boekendief ongelofelijk mooi, maar geweend heb ik niet. En voor zover ik me dat kan herinneren, heb ik eigenlijk nog nooit gehuild tijdens het lezen van een boek…
Als kind stroomden de tranen over mijn wangen bij het lezen van Alleen op de wereld.
Oopsie!! Ik heb de Harry Potters nog nooit gelezen!! *bloos*
Ik ga toch wat boekjes opschrijven op mijn lijstje, waarvoor dank 🙂
Ik jank zelden bij boeken, nochtans ben ik iemand die heeeeel snel weent maar bij boeken zelden. Of ik lees altijd happy-endings, dat kan ook 😀
Huilen bij boeken of bij films komt weinig voor, soms wel eens een kropje in de keel.. Heb ook Me Before You en The Monster Calls gelezen zonder een traan te verpinken.. tot ik onlangs Bright Side las… dat wil al iets zeggen dus ;-), ofwel waren het juist de hormonen toen ;-).
Khaled Hosseini is toch dé tearjerker-schrijver bij uitstek, niet? Als ik me goed herinner vloeiden er tranen bij zowel “duizend schitterende zonnen” als bij “de vliegeraar”. En “Suikerspin” van Erik Vlaminck vond ik ook heel aangrijpend. Van jouw lijstje heb ik alleen ‘De Boekendief’ gelezen, dus bedankt voor de rest van de aanraders!
Ik ben ook Me Before You aan het lezen. Ik zit nog niet op het einde, maar ik voel de bui al hangen.
Oh ja, A Monster Calls/Zeven Minuten Na Middernacht, tranen met tuiten!
Bij jankboeken moet ik meteen denken aan “The Fault in our Stars” van John Green en “Eleanor & Park” van Rainbow Rowell. Mannekes, gewéénd dat ik heb bij die boeken! En elke keer bij het herlezen opnieuw (want zo zijn we wel). Het meest recente boek waar ik een traantje bij moest laten, was gisteren “His Majesty’s Dragon. Ja, ik ben een wener ja =P.
Ik heb al geweend bij boeken (al kom ik nu op geen enkele titel), maar het is nu precies wel al een tijdje geleden. Komt een vrouw bij de dokter was op het randje, bij Harry Potter had ik er dan weer geen last van, maar aangezien ik wel van plan ben om die reeks binnenkort opnieuw te lezen (en sinds de eerste lezing al een pak rapper ween met vanalles en nog wat), hou ik mijn hart al vast 🙂
De anderen staan al op mijn leeslijstje te wachten.
Zelf huil ik ook niet zo snel tijdens het lezen, al ben ik tijdens het lezen van zowel het eerste als laatste boek uit jouw rijtje even moeten stoppen om er zakdoeken bij te nemen. Al zijn er uiteraard nog andere boeken waarbij ik de tranen niet kon tegenhouden.
Ik ben ook schuldig aan het bleiten bij bepaalde boeken. ‘One day’ heb ik nog niet gelezen maar ik zag enkele weken geleden de film. Ik was zo kwaad 🙂 dat ik de rest van de avond slechtgezind heb rondgelopen. HOE DURVEN ZE!!!!
De regenboog heeft maar acht kleuren van Peter Pohl is mijn huilboek. Keer op keer opnieuw. Zo triest.
Grootste bleitboek aller tijden was voor mij Schoolidyllen. Elk jaar las ik die opnieuw, en elk jaar ging ik harder bleiten omdat ik wist wat er ging komen.
“Komt een vrouw bij de dokter” heb ik verfilmd gezien. Krop in de keel en zo’n onwezenlijk gevoel wanneer de aftiteling begint. De anderen zet ik op m’n leeslijst, voor als ik me sterk genoeg voel om een snotterboek te lezen 🙂
Bij mij was het al jaren geleden dat ik nog een traan heb gelaten bij een boek, maar dit weekend heb ik die van Jojo Moyes uitgelezen en bij de laatste pagina’s was het toch zover. One day staat ook op mijn lijstje! Volgende week vertrek ik op vakantie en ik heb een ellenlange leeslijst, waarvan het merendeel uit jouw posts komt. Dus merci voor de inspiratie 🙂
Update van mijn vorige comment: ik ben terug uit vakantie en heb One Day uitgelezen op een paar dagen. Tijdens dé scène en het uur nadien heb ik zo hard geweend dat mijn vriend en mijn moeder mij moesten komen troosten. Mijn vader zat mij uiteraard uit te lachen 🙂 Zó mooi, ik ben er nu twee dagen later nog niet goed van. Em en Dex, Dex en Em 🙁