Ik heb een soort droom die heel vaak terugkomt. Ik droom namelijk heel vaak dat ik een station of luchthaven rondloop tussen heel veel mensen en dat ik niet weet waar ik moet zijn, maar op tijd mijn trein of vliegtuig moet halen. Het is niet zo zeer een nachtmerrie, maar echt aangenaam is het toch ook niet. Vraag me niet wat Freud over dat soort dromen zou te zeggen hebben. Ik weet het niet. Eén ding weet ik dan weer wel: woensdag werd die droom een beetje realiteit.
Normaalgezien zouden een baas, een collega en ik vertrekken richting Barcelona. Er is daar momenteel een grote conferentie voor designers aan de gang en daar wilden we natuurlijk bij zijn. Ah ja. Natuurlijk had ik gisterenochtend het nieuws gehoord over de stroompanne bij Belgocontrol. Belgocontrol leidt het Belgische luchtverkeer in goede banen. Door de stroompanne daar konden er dus geen vliegtuigen opstijgen en landen. Toch besloten we ons geluk op de proef te stellen en naar de luchthaven te gaan. Van daaruit zouden we wel weer zien. Het was vreemd om te zien hoe iedereen zo braaf bleef aanschuiven in de vertrekhal in de honderden meters file. We lachten een beetje in ons vuistje, want ha, onze vlucht stond nog op het grote bord en er stond enkel “delayed” bij. Om 17u45 zouden we kunnen vertrekken. Aangezien we met handbagage vlogen, moesten we niet aanschuiven om bagage in te checken en aangezien we alledrie al online hadden ingecheckt konden we meteen door gaan naar de gate.
We hadden al tegen elkaar gezegd dat als onze vlucht zou vertrekken, het toch wel vreemd zou zijn. Zo goed als alle andere vluchten op de borden waren afgeschaft. Maar de vlucht bleef op de borden aangekondigd staan als “delayed” en nog steeds met vertrekuur 17u45. We nestelden ons in de stoeltjes bij onze gate en het wachten kon beginnen. Op een bepaald moment rond 16u30 waren we met ons drie de site van de luchtvaartmaatschappij waarmee we zouden vliegen aan het checken en terwijl we die aan het checken waren voor meer informatie, merkten we dat onze vlucht weg viel. Poef. Afgeschaft. Geannuleerd. Adios vlucht. We vloekten even.
Daarna zochten we onze weg terug naar de vertrekhal waar we niets anders konden dan aanschuiven om onze vlucht te herboeken. Alleen bleek de rij waarin we moesten wachten een paar honderd meter lang te zijn en die rij ging tergend traag vooruit. Bleek dat er maar twee mensen aan de balie zaten om ons te helpen. Ik sprak een groepje jongemannen aan die ik had gezien bij de gate nadat zij bij de balie vandaan kwamen. Zij waren herboekt naar een vlucht op donderdagavond. Donderdagavond. Dan zouden we sowieso de eerste dag van de conferentie missen. En voor ons stond nog een gigantische hoeveelheid mensen. Die vlucht donderdagavond zou ook snel volgeboekt zijn, dat stond vast.
Onder het motto “schijn bedriegt”: het lijkt op de foto alsof de rij voor ons niet meer zo heel lang is. Ik checkte de timestamp even om jullie een idee te geven. Deze foto is getrokken om 18u18. Om 20u23 stuurde ik een bericht naar Het Vriendje met het nieuws dat we pas vrijdagochtend zouden kunnen vertrekken. Ja. Het duurde dus nadat ik de foto had genomen nog eens twee uur voor we aan de balie waren. Om jullie even een idee te geven.
Na drie uur en een half aanschuiven was het dan eindelijk aan ons. Ein-de-lijk. Een vriendelijke en goed gemutste man stond ons te woord en hielp ons verder. Die goed gemutstheid was ver zoek bij de vrouwelijke collega die naast hem zat, maar wat wil je nu ook na zo’n dag. Er was nog één plaats op een vlucht die ‘s nachts om 2u zou vertrekken. Eéntje. Wel, toch als het vliegtuig in Brussel raakte, want het stond nog in Barcelona. De baas besloot het er op te wagen. De collega en ik kregen een plaatsje op de vlucht vrijdagochtend. Deze ochtend kreeg ik een berichtje van de baas dat er blijkbaar op het vliegtuig ‘s nachts nog minstens drie vrije plaatsen waren. We hadden dus eigenlijk ook nog mee kunnen gaan. Boe.
Het grappige aan de hele zaak was dat het al bij al een gezellige dag was. Andere gestrande reizigers in de rij namen geven (de mevrouw met de blauwe jas en grote strik in haar haar op de foto hierboven doopten we Sonja), Instragram foto’s maken, de meest absurde manieren bedenken om toch in Barcelona te geraken (via Reykjavik leek ons de ideale manier),… De collega stuurde me dat ‘s avonds in een berichtje en ik kon het alleen maar beamen. We hebben ons inderdaad geamuseerd. Uiteindelijk was het niet onze vakantie die we in het water zagen vallen zoals vele andere mensen. Het was “maar” een uitstapje voor het werk. We krijgen morgen een herkansing en hopelijk geraken we er dan wel. Dus wie weet volgt er volgende week een blogbericht met als titel “Die keer dat we wel in Barcelona geraakten”. We gaan dan normaalgezien nog anderhalve dag van de conferentie kunnen meepikken en hopelijk stimuleert dat de creativiteit meer dan genoeg.
Zeg eens, wat is het ergste dat jullie al hebben meegemaakt gerelateerd aan vliegtuigen? Ooit een noodlanding meegemaakt? Overnacht op een luchthaven? Een gate zien sluiten voor uw neus? Negen uur doorgebracht op een luchthaven om dan uiteindelijk niet te kunnen vertrekken?
Pffft, wat een avontuur. Ik eigenlijk nog niet veel meer dan twee keer een aansluiting gemist. En één keer bijna mijn vlucht, met dank aan de NMBS. Weinig spectaculair, maar dat vind ik in dit geval niet zo erg. Veel plezier in BCN!
Oei zo balen als je hoort dat er nog nog plekken vrij waren. 🙁
Ik hoop dat het jullie nu wel lukt!
Ik ging ooit in mijn eentje van Lima, Peru naar Brussel via Atlanta. In Atlanta dachten ze dat ik een drugssmokkelaar was, dus moest ik mee met een hele enge politieman die me ondervroeg en 36 keer zei dat als ik drugs bij had, dat ik het NU nog kon vertellen, maar dat als ze het vonden in mijn bagage terwijl ik bleef ontkennen, dat ik dan overgeleverd zou worden aan de autoriteiten. Ik was begot een jaar of 21. Op den duur kreeg ik al schrik dat er iemand iets in mijn bagage gestoken had! Ze hebben dan mijn bagage helemaal doorzocht waar ik bij was en uiteraard niks gevonden. Ik ben dan een half uur gaan bleiten op de wc. Ik moest nog bijna een hele dag wachten op mijn vlucht naar Brussel en had uiteindelijk nog een toffe dag in Atlanta dankzij een bezoekje aan de CNN studio’s en het Coca Cola museum. Hoe stoer was dat van mij zeg!
En 5 jaar geleden zat ik met ouders/zusjes vast in Kaapstad, Zuid-Afrika, dankzij de IJslandse vulkaan, jeweetwel, die begint met de letter E. Uiteindelijk hebben we een dag of 3 langer moeten doorbrengen in Kaapstad, wat niet als een straf klinkt, maar al die 3 dagen was de enige info die we kregen dat er pas plaats was op een vlucht 3 wéken later. Mijn oudste zus zat daar al 3 maanden (stage) en wilde echt alleen maar naar huis. Godzijdank hadden we een goeie reisorganisator (een Nederlands koppel dat in Zuid-Afrika woont) en die kregen ons als bij wonder toch op het eerste vliegtuig dat van Kaapstad naar Amsterdam vloog. Mijn zus heeft daardoor trouwens de eerste werkdagen van haar allereerste job gemist. We moesten elke dag naar de luchthaven om te checken of er meer nieuws was (echt, wij konden met onze ogen dicht door kaapstad rijden) maar de overige tijd hebben we goed besteed met oa een bezoek aan Robben Island (megaindrukwekkend), een wandeling over de Tafelberg (kon niet doorgaan toen het eigenlijk gepland was owv teveel wind), dus dat viel nog wel mee! Uiteindelijk zijn we ook nog met een beetje vertraging vertrokken en geloofden we pas echt dat we vertrokken waren toen wel al een tijdje in de lucht hingen ;-).
In New York hebben we ooit de nacht moeten doorbrengen nadat onze vlucht naar Las Vegas geannuleerd werd door stormweer.
Samen met een 100 tal Chinezen moesten we de nacht zonder eten doorbrengen in de vertrekhal. We mochten daar niet buiten en er was niets te krijgen. We sliepen door stoelen bij elkaar te schuiven. Nuja. Slapen !!
Eigenlijk moesten we 24 uur wachten op een volgende vlucht eer er weer plaats was, maar we boekten dan twee plaatsjes naar LA.
Daar huurden we dan een auto om na een rit van 5 uur doodmoe in ons hotel in Las Vegas toe te komen. 32 uur na ons vertrek in Zaventem.
Met kleren aan zijn we op bed in slaap gevallen 🙂 om ‘s nachts weer wakker te worden, maar daar wordt gelukkig vooral ‘s nachts.geleefd. De volgende dag was al onze trouw. Hadden we op een vlucht in NY blijven wachten hadden we die gewoon gemist !!
Onze terugvlucht verliep ook al niet zo fantastisch. Door stormweer (alweer!) steeg het vliegtuig in NY weer bijna niet op en bijna de hele vlucht moesten we onze gordels aanhouden en kregen we niets te eten.
En dan heb ik nog niet verteld hoeveel keer wij gefouilleerd geweest zijn in Zaventem !! We waren blijkbaar een verdacht koppel toen ;-).
Bij mijn allereerste vlucht was het aan ‘t onweren boven Schiphol en kon er dus niet gevlogen worden. Hoe lang we hebben moeten rondhangen op de luchthaven weet ik niet meer precies, ik denk een uur of 3 of 4. Ik heb er me toen allszins niet druk om gemaakt. En eenmaal aan het vliegen waren die bliksemschichten rondom het vliegtuig best wel spectaculair om te zien. En de vele lichtjes op de begane grond (het was toen al overal donker) waren ook niet lelijk om naar te kijken. Dus eigenlijk moet ik concluderen dat mijn ‘ergste’ ervaring met vliegen eigenlijk niet zo erg was.
Een smsje krijgen dat de maandag uw vlucht is afgeschaft, niemand kunnen bereiken bij de maatschappij (vanwege het weekend), klacht indienen, 250 euro europese schadevergoeding bovenop het ticket terugbetaald krijgen, en dan nog eens 250 euro schadevergoeding krijgen vanwege een administratieve fout en dan maar doen alsof ge van niets weet. Was een goeien deal.
pffff ik vlieg bijna nooit, en ooit , met de aswolk, op de vlieger klaargezeten, toen ze afriepen dat hij niet zou opstijgen, en dat was met ryanair, daar valt niet te herboeken….en deze paasvakantie bijna niet in (ook) barcelona geraakt wegens staking Franse vluchtleiders, en bijna niet terug wegens verliezen van ticket….ik ga kiezen voor treinreizen denk ik
Als tienjarige ben ik mijn oma en opa gaan bezoeken in Spanje. Ik reisde toen onder speciale begeleiding. Allereerst kwamen we vast te zitten in Alicante. 48 uur op een bankje in de vertrekhal met mijn grootouders. Ik denk dat ze daarna een week hebben moeten bekomen. Daarna werd onze vlucht afgeleid naar Luik, maar in Luik waren ze vergeten dat ik speciale begeleiding nodig had als alleenreizende minderjarige… dus daar waren ze mij vergeten. Ik had de groep wel gevolgd, maar tien jaar…. ik was de weg een beetje kwijt. Gelukkig was er nog een alleenreizende minderjarige en samen waren we ons gaan melden bij de balie. Gelukkig tweetalig opgevoed dus uitgelegd wat er gebeurd was. Luchtvaartmaatschappij heeft van met Brussel gebeld. De bussen naar Brussel waren al vertrokken. Het jongentje en ik zijn dan met een begeleider in een taxi gestopt naar Brussel. Niemand had mijn ouders verwittigd, dus die zaten in het politiekantoor omdat alle bussen vanuit Luik waren aangekomen en niemand wist waar ik gebleven was. Uiteindelijk na heel wat misverstanden toch eindelijk bij mijn ouders beland. 🙂
Door een staking zagen wij de eerste dag van onze huwelijksreis aan onze neus voorbij gaan. Dat kon wel tellen als relatietest! Uiteindelijk met een dag vertaging aangekomen en intussen nog altijd getrouwd 🙂 Succes met het vervolg van je trip!
Goed dat jullie er toch nog het leuk van inzagen, want op zich is het natuurlijk ook wel gewoon k*k dat jullie niet konden vertrekken. Al een chance dat jullie dan deze morgen toch konden vertrekken (en hopelijk ook vertrokken zijn)!
Bij mij valt het ergste wel mee: vorig jaar door mijn eigen stommiteit bijna een vlucht gemist, omdat ik er absoluut van overtuigd was dat mijn vlucht een uur later vertrok dan het geval was. Ik kwam dus toe op het moment dat de check-in sloot (ah ja, want enkel handbagage en al online ingecheckt, dus een uur was méér dan tijd genoeg), maar moest toen nog langs de ticketcontrole, de security en tot aan de juiste gate lopen. Ondanks dat het eigenlijk niet meer kon, ben ik toch maar beginnen spurten, veel te veel tijd verloren aan de security (want door het gehaast, had ik mijn riem nog aan én nog eten en drinken bij, dus kreeg ik nog een speech dat dat niet mag). Gelukkig zag ik na de security dat mijn vlucht ondertussen van gate veranderd was, wat dus betekende dat hij nog niet vertrokken was! Die nieuwe gate was wel de verste, dus opnieuw beginnen spurten (en dat allemaal op hakken). Uiteindelijk waren er zelfs nog twee mensen achter mij en zat ik 5min. voor het oorspronkelijk geplande vertrek op het vliegtuig, dat met een kwartier vertraging vertrok. Zooo content met die vertraging!