Gelezen

Laat me nooit alleen

Laat me nooit alleen - Kazuo IshiguroLaat me nooit alleen van Kazuo Ishiguro stond al een tijdje op mijn te lezen lijst. Vraag me niet waar ik het boek leerde kennen, want dat weet ik niet meer. Misschien raakte ik geïnteresseerd na het zien van de trailer voor de film, misschien werd het een keer vermeld op BookTube en belandde het zo op mijn te-lezen-lijst? Wie zal het zeggen. Het komt er op neer dat toen ik het boek mee naar huis nam toen ik het zag staan in de kringwinkel voor een euro. Boeken die je mee neemt naar huis moeten uiteindelijk ook gelezen worden.

Kathy is een éénendertig-jarige verzorgster en kijkt terug op haar ietwat ongewone jeugd. Ze groeide samen met honderden andere kinderen op in het instituut Hailsham. Daar verbleven ze afgesloten van de buitenwereld en werden ze vooral opgeleid in de kunsten. In dat instituut leerde Kathy Tommy en Ruth kennen. Samen met hen zou ze verder opgroeien en naar de Cottages verhuizen. Daar zouden ze uiteindelijk beginnen met hun opleiding als verzorgers. Ondanks de hoop voor ‘uitstel’ dat ze daar krijgen in die Cottages, blijkt dat hun lot al lang is vastgelegd en dat je er niet zomaar onderuit kan komen.

Ieder jaar zijn er wel een paar boeken die me behoorlijk in de war brengen. Langs de ene kant vond ik dit een prachtig boek, langs de andere kant heb ik me serieus geërgerd aan dit boek. Waar ik heel hard van heb genoten met dit boek waren de prachtige zinnen en de manier waarop Ishiguro de sfeer in dit boek kan scheppen. Je voelt de somberheid die in dit boek hangt. Het ritme dat in het boek zat, paste perfect bij het verhaal en bij die sfeer. Langs de andere kant miste ik wat pit in dit boek, vooral als het op de personages aan komt. Hun lot ligt vast, zo wordt hun gezegd. En dat wordt blijkbaar zomaar aanvaardt. Zonder boe of baa. Ik had hen al gauw een schop onder hun achterste willen verkopen en hen willen toeroepen om een keer hun lot in hun eigen handen te nemen. Ze moeten daarom niet één of andere rebellie starten die heel de wereld overhoop haalt. Nee. Gewoon even weglopen en hun lot ontvluchten. Dat was al meer als genoeg geweest voor mij. Maar nee. Laten we heerlijk passief alles ondergaan. Woepdidoe.

Ergens vind ik wel dat Kazuo Ishiguro een goede schrijver is, maar misschien niet zo’n goede verteller en dat is toch een serieus verschil. Hij kan mooie zinnen vormen, dat staat buiten kijf en hij weet hoe hij een bepaalde sfeer moet scheppen met zijn woorden, maar daar stopt het ook voor mij. Het verhaal dat hij vertelt was niet boeiend en zal me niet bijblijven. De personages die hij schept om zijn verhaal te vertellen zijn nogal plat en doen bijzonder weinig. Blijkbaar heb ik dus een serieus probleem met passieve personages. Weer iets bijgeleerd. Plus ik had het gevoel dat ik een soortgelijk verhaal nog al een keertje had gelezen.

En toch denk ik dat dit boek heel wat mensen zou aanspreken. Ik ken genoeg mensen die houden van een rustig kabbelend verhaal vol mooie zinnen en die misschien niks hebben tegen een stelletje passieve personages. De film gaat hier zeker ook ooit nog een keer gekeken worden en wie weet zorgt dat er dan weer voor dat ik de personages beter ga begrijpen, want nu had ik er nul komma nul feeling mee.

De papieren versie van Laat me nooit alleen kan je bij Bol.com kopen voor €12,50. Een digitale versie is ook verkrijgbaar en deze kost €9,99.

You Might Also Like

  • Kelly

    Ha, ik had hetzelfde gevoel! Ik kon me totaal niet goed verplaatsen in die passiviteit en ergerde me er dus constant aan. En dat geruzie en gekibbel om niets… bah!

  • jeronimo

    jaren geleden kocht ik het Engelse boek om de tijd te doden op reis. Vond het een heel mooi boek. En idd beetje vreemd maar niet dat ik me er per se aan stoorde dat de personages zomaar aanvaarden dat ze in een bepaalde context zijn geboren en leven. maar aan de andere kant: kijk om u heen 🙂 de film: ik denk dat ik ‘m zag en gestopt ben met kijken.

  • Pin It on Pinterest