Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje met de vraag of ik misschien interesse had om Eliza Kennedy te interviewen in Amsterdam omdat ze op tournee was met haar debuutroman Ja, ik wil niet. Ik zou maar al te graag auteurs gaan interviewen voor mijn blogje, maar laten we realistisch zijn, soms moet je gewoon op je werkplek zitten en je werk doen omdat dat nu eenmaal de rekeningen betaalt. Ik mailde wel terug dat het boek interessant klonk en of ik er alsjeblieft een recensie-exemplaar van kon krijgen in ruil voor een eerlijke recensie. En zo geschiedde, met dank aan Xander Uitgevers.
Lily Wilder is een vrijgevochten advocate die nogal houdt van mannelijk schoon. Over zes dagen trouwt ze met Will. Lieve, intelligente Will die altijd voor haar klaar staat. Een droom van een man, maar Lily krijgt niet genoeg van al die andere mannen. De week voor haar huwelijk dreigt één grote ramp te worden. Er zijn problemen met een grote client op het werk. Deze grote client is een energiebedrijf dat misschien een heel klein beetje fraude heeft gepleegd en Lily moet dat nog snel snel voor haar grote dag zien op te lossen. Haar toekomstige schoonmoeder is niet zo blij met haar toekomstige schoondochter en zelfs Lily’s eigen familie raadt haar af om door te gaan met de trouw. Daarnaast weet ze eigenlijk nog altijd niet of ze nu eigenlijk wel echt houdt van Will. Wil ze haar losbandige bestaan omruilen voor een monogaam leven? Is ze daar klaar voor?
Ik had het vorige week nog over Laat me nooit alleen en schreef toen dat ik niet goed wist wat er van te denken. Er zijn altijd zo’n paar boeken per jaar waarbij ik moeite heb om er een uitgesproken mening rond te vormen. Ja, ik wil niet was er ook zo eentje.
De eerste honderd pagina’s waren een ware verschrikking. Het hoofdpersonage is een onbeschoft rotwijf dat het woord respect vermoedelijk nog nooit heeft gehoord. Op de koop toe zijn die eerste honderd pagina’s verschrikkelijk geschreven. Alsof de auteur er nog even moest in komen. Ja, het is een debuutroman, maar dat is geen reden om dit goed te praten. Korte zinnen die je echt het gevoel geven dat je een kleuterboek aan het lezen bent, personages die drie cocktails drinken tijdens een gesprek waarin ze twee of drie zinnen tegen elkaar zeggen (geen mens dat dat aankan of je nu algemeen gezien veel drinkt of niet),… Ik voelde mijn IQ met minstens 30 punten dalen terwijl ik het begin van dit boek aan het lezen was. Het wordt ietsje beter na één specifieke scène waarin Lily haar waarde laat zien als advocate. Dat komt waarschijnlijk omdat de auteur zelf opgeleid is als advocate en even gewerkt heeft als advocate. Schrijf wat je kent en zo. Soit. Het niveau van het boek blijft doorgaans nogal langs de lage kant en uiteindelijk komen alle clichés die je verwacht wel aan bod. En het zijn behoorlijk wat clichés op een hoopje.
Wat ik wél goed vond aan dit boek is dat ondanks het feit dat Lily echt het meest irritante hoofdpersonage in de geschiedenis der hoofdpersonages is, ze wel op komt voor zichzelf en waar ze in gelooft. Zij vindt niet dat ze als vrouw geen plezier mag halen uit seks en losse flirten. Eerlijk gezegd, dat ben ik nog niet veel tegengekomen in de gemiddelde chicklit waar de meisjes wachten op hun prins op het witte paard en volop voor de monogame happily ever after gaan. Dat gedeelte van het boek was zeer verfrissend en was een keer iets anders dan anders.
Aan het einde van zo’n boekrecensie stel ik mezelf altijd de vraag: zou ik dit boek aanraden aan jullie, mijn dierbare lezers? En om eerlijk te zijn weet ik het niet zo goed. Op zich is het een entertainend boek dat leest als een trein en je moet er nauwelijks bij nadenken. Het lijkt me geweldige zwembad-lectuur. Is het een goed boek? Mwah. Is het een must read? Mwah. Is het de nieuwe Bridget Jones zoals het boek wordt aangekondigd? Mwah. Ik denk dat Eliza Kennedy zichzelf als auteur en haar vertelstem nog een beetje moet zoeken, maar er is potentieel.
Wil je je toch wagen aan Ja, ik wil niet? Op Bol kan je een papieren versie vinden voor €18,95 en een digitale versie voor €7,99.
Het verhaal leek me nog interessant maar als het zo vol clichés zit en je je ergert aan het hoofdpersonage. Ik hou ook wel van literatuur met een beetje niveau. Dan toch maar niet lezen 🙂
Nog irritanter dan Cassandra? Dat kan tellen… 🙂
Haha! Misschien een gedeelde eerste plaats met Cassandra. 😀
Nee, ik had nog nooit van het boek gehoord en ik ben blij dat ik jouw recensie gelezen heb. Nu weet ik dat ik nooit de fout zal maken om eraan te beginnen.
Dit klinkt niet als een boek voor mij….
Fijn dat je zo eerlijk en kritisch bent! Het klinkt inderdaad als een typisch zwembad schrijfsel. Ik kan een gemakkelijk boek op zijn tijd wel waarderen, maar hey, ik kijk dan ook zo nu en dan The Bold and the Beautiful ;).