Die keer dat de koe bij de hoorns werd gevat

Ik loop een beetje achter met mijn bijdragen aan het #boostyourpositivity project. Vorige keer deed ik er enthousiast aan mee. Deze keer dacht ik het aan mij voorbij te laten gaan, maar de onderwerpen zijn weer spot on. Zo las ik bij Oontje over minder werken en kon ik alleen maar instemmend knikken.

Ergens heb ik een rare kronkel rond werken. Een kronkel die zichzelf een beetje tegenspreekt, om eerlijk te zijn. Ik ben er vast van overtuigd dat we te veel en op een verkeerde manier werken. Het hele “acht uur per dag werken”-gegeven is iets wat afstamt uit eind 19de eeuw toen de gemiddelde mens nog in fabrieken werkte. Arbeiders hebben toen decennia lang gestreefd om minder te werken, omdat ze merkten dat wanneer mensen méér werkten, er meer gewonden en doden vielen in de fabrieken. De logica was dus: acht uur werken, acht uur slapen, acht uur vrije tijd. Dat systeem heeft heel lang gewerkt.

Alleen heeft er zich zo’n vijftig à zestig jaar geleden een kleine verandering voort gedaan. Vrouwlief kwam namelijk bij de haard vandaan en ging ook aan haar carrière werken. En terecht. Niet meer dan logisch. De economie heeft er goed bij gevaren. Maar wat dan met dat gezin? Vroeger woonde de bomma mee in huis en kon zij voor de kinderen zorgen. Of er waren gigantische gezinnen waarbij het oudste kind de jongere kinderen opvoedde. Of vrouwlief bleef thuis bij eerder genoemde haard. Nu werken beide ouders vaak en dat brengt interessante uitdagingen met zich mee. En dan heb ik het nog niet over alleenstaande ouders. Soit.

Dat vraagstuk van work-life balance is ééntje dat onze generatie zal moeten oplossen. Ik ben voorstander van anders werken en ook van minder werken. Waar ze bij Femma en in Zweden mee aan het experimenteren zijn, vind ik alvast een stap in de goede richting en ik ben dan ook zeer hoopvol over de toekomst. En geloof me, die “acht uur per dag werken” regel van de arbeiders anno 1890 is er ook niet van de ene dag op de andere zonder gemopper gekomen. Dus laat de moppersmurfen van deze wereld maar lekker mopperen en laat de vernieuwers van de wereld het hele systeem van binnenuit veranderen. Stapje voor stapje, voetje voor voetje.

Langs de andere kant spreek ik mezelf tegen op gebied van dat minder werken. Anders werken, dat is geen probleem. Ik ben al één van die zotte gevallen die een hoofdberoep combineert met een bijberoep. Dat minder werken wordt daardoor soms wat moeilijk. Nine to five is niet van toepassing als je een bijberoep hebt. Bekentenis van de dag: sinds april combineer ik de uren van een vier vijfde (hoofdberoep) met de uren van een halftijds (bijberoep). Als ik alle avonden dat ik werkte, mijn ‘vrije’ woensdag en de uren in de weekends samen optel… sja. Een halftijds. Dat heeft me geen windeieren gelegd, die uren en uren en uren werk. De kans dat ik dit jaar afsluit met twee keer zoveel omzet als vorig jaar voor Fanny&Laura is zeer reëel. Dat het lichaam dan even “how maar, suske!” zei in september, was dan weer een ietwat negatief gevolg van die hoeveelheden werk. De arbeiders en sommige ploegbazen anno 1890 waren er al achter gekomen dat meer dan vijftig uur per week werken geen goed idee is. Bij mij duurde het ietsje langer om tot diezelfde vaststelling te komen.

Er is één externe factor die me al sinds april tegenhield om minder te gaan werken voor mijn hoofdberoep. Eén. Een belangrijke factor, dat wel. Een factor waar ik helaas even niet meer over kwijt kan. Maar in september stelde ik mij de vraag of ik zo wilde verder gaan. Of ik zo wel kon verder gaan. Lichamelijk. Woog die ene externe factor op tegen het kapot maken van mijn gezondheid? Of tegen het verder uitbouwen van mijn zaak, mijn kindje? Wil ik over zoveel jaar terugblikken en denken “wat als?”? Het antwoord was een duidelijke “nope”. Dus vroeg ik aan mijn bazen of ik heel alsjeblieft van een vier vijfde mocht overschakelen naar een halftijds met tijdskrediet zonder motief.

En vanaf deze maand is het zover. Halftijds. Twintig uur voor mijn hoofdberoep, twintig uur voor Fanny&Laura én een weekend waarin ik in principe niet moet (of mag) werken. Tenzij als er een Fanny&Laura baby geboren wordt, maar uitzonderingen zullen er altijd zijn. Eindelijk gaat er terug wat tijd zijn om naast het werk voor klanten aan eigen projecten te werken. Ein-de-lijk.

Financieel zal deze keuze best wel meevallen. Intussen gebruik ik bijna twee jaar YNAB en doordat ik mijn financiën op die manier heb bijgehouden, weet ik perfect hoeveel ik nodig heb om rond te komen. Opnieuw: lang leve YNAB! In principe is het loon dat ik overhou aan mijn hoofdberoep genoeg om mee rond te komen, er zullen alleen wat minder onnozele spulletjes en boeken gekocht worden. Gelukkig ligt de werkplek vlakbij de hoofdbibliotheek van Leuven en is er hier, in het exotische Kortenberg, ook een fijne bibliotheek. Boeken genoeg dus. Moest het toch nodig zijn, dan kan ik altijd mezelf een loon uitkeren uit mijn bijberoep. Dat ga ik allemaal proefondervriendelijk moeten ondervinden.

Waarschijnlijk schiet er hier en daar een wenkbrauw de hoogte in, want halftijds werken als kinderloze, wat is dat nu voor zever? Als kinderloze heb je toch tijd zat om alles te doen wat je wil doen plus dan ook nog eens te gaan werken? Toch? Ik begrijp dat heel wat mensen de keuze maken om een stapje terug te zetten om voor hun kinderen te kunnen zorgen, maar voor mij is Fanny&Laura mijn kindje. Ik wil dat verder voeden en ik wil het zich zien ontplooien tot een succesvolle, volwassen zaak. Net zoals iedere ouder zijn of haar kind zich wil zien ontplooien tot een succesvolle, gelukkige volwassene.

Dus ja. Tijd voor iets nieuws. Toen ik twee jaar geleden de stap zette om vier vijfde te gaan werken, schreef ik al dolenthousiast over mijn plannen en ik ben net als toen zo ontzettend blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Ik besef deze keer ook zeer goed dat op termijn de weekends weer zullen overgenomen worden met werk, dat er weer te veel hooi op mijn vork gaat komen te liggen en dat er dan opnieuw keuzes zullen gemaakt moeten worden. Maar dat zijn zorgen voor later. Alles op zijn tijd.

Het koebeest hierboven heeft helaas geen hoorns, maar het is wel een sympathiek, fluffy koebeest. Sympathieke, fluffy koebeesten zijn de beste. Met dank aan StockSnap voor de foto.

22 thoughts on “Die keer dat de koe bij de hoorns werd gevat

  1. Wauw, dat lijkt me geen gemakkelijke beslissing maar wel een keigoede! En dat is dikke bullshit dat je zonder kinderen niet minder mag werken. Veel succes en geniet van de tijd die vrijkomt! YOLO, gelijk ze zeggen ;-).

  2. Opnieuw een heel mooi blogbericht!
    Ik wens je heel veel succes met al je nieuwe plannen.
    Wat jij noemt ‘zever’ ivm geen kinderen hebben en toch niet direct tijd over hebben omdat er andere dingen zijn die je graag wil voeden, is voor mij herkenbaar. 🙂

  3. Schoon fluffy beest 🙂
    En goede beslissing! Je bent nog steeds fulltime aan het werken dan he, dus zever is dat niet 🙂 en hopelijk kan Fanny & Laura zo ook weer wat groeien terwijl je nog genoeg tijd over hebt om eens even niets te doen.

  4. Groot gelijk!
    Weet je, ik vraag me al mijn hele (professionele) leven af waarom we met z’n allen toch zoveel en zolang moeten werken. Mijn dochter ziet het nog extremer: van alle wezens op aarde zijn wij, mensen, de enige die moeten betalen om te kunnen leven. ik vind de hele race voor altijd maar meer en altijd maar langer of harder gewoon zinloos. Ons lichaam protesteert, en terecht. Rust op tijd en stond heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.
    Doe wat je gevoel je ingeeft, dat zit altijd goed!

  5. Een mooi bericht om te lezen. Het enthousiasme voor je bijberoep spat ervan af, dus dan kán het gewoonweg geen verkeerde beslissing zijn om minder voor je hoofdberoep te gaan werken. Proficiat!

  6. Ik denk dat ik het ook al zei toen je vier-vijfde ging werken: chapeau. Stiekem ben ik jaloers, maar ik vind dat je groot gelijk hebt. Met de verbouwingen is er nu even geen plaats voor dromen, maar wie weet wat we erna gaan uitsteken. Alleen jammer dat die baas van mij tegen minder werken is (en dan zeker als je geen kinderen als excuus hebt). You go girl!

  7. Ik denk dat je een goede keuze maakt, je moet gaan voor je dromen! En het gaat er niet over dat je als kinderloze “maar” halftijds werkt, je hebt gedikke wel meer dan een fulltime alles samen he. Niemand moet je rekening maken.

  8. Goeie beslissing! Ik heb de beslissing een paar jaar geleden ook gemaakt en dat waren de mooiste jaren van mijn ‘carrière’ 🙂 Ik was zo’n rustig, tevreden mens, veel meer nog dan nu ik opnieuw voltijds werk. Da’s voor de bouw, omdat ik ook voldoende wil kunnen bijdragen, maar zodra ons huis er staat, wordt alles opnieuw geëvalueerd en gaan we wellicht allebei voor minder werken. Ook al zijn er geen kinderen. Ik trok er mij niets van aan wat anderen van de keuze dachten (en zal er mij ook niets van aantrekken als ik ze binnen een paar jaar opnieuw maak), zolang ik er zelf maar blij mee ben.

  9. Goeie beslissing, Kathleen. Ik heb wel kinderen maar geen bijberoep en werk nu 4/5. In feite zou ik ook graag halftijds willen gaan werken om er meer te zijn voor mijn kinderen en gewoon voor mezelf, maar ik heb er ook wat moeite mee om dat aan mezelf (en ‘de buitenwereld’?) te verantwoorden. Ik juich jouw beslissing in elk geval toe!

  10. Goede besluiten, zo vanuit mijn zetel gezien.

    En dan zijn de termen hoofdberoep en bijberoep ook aan een herijking toe. Nu zijn ze gelijkwaardig. En straks schuift het misschien nog verder door, die balans. 🙂

  11. Vreemd dat je je moet verantwoorden want je gaat toch helemaal niet halftijds werken om in een hangmat te liggen chillen (en dan nog)? Je gaat halftijds werken op je éne werk om in totaal ‘maar’ voltijds te kunnen werken ipv 150%. Dusseuh dat die wenkbrauwen maar mooi blijven waar ze stonden. Een goeie beslissing, denk ik!!
    Mijn eigen verhaal: ik begin binnenkort met 4/5 werken ipv voltijds. Ik zou er niet actief naar gezocht hebben maar de nieuwe job is nu eenmaal een 4/5 job. Ik heb geen kinderen en kijk enorm uit naar de extra tijd: voor mezelf, om door te brengen met m’n oma’s die ik nu te weinig zie, of wie weet om weer voor mezelf in bijberoep te beginnen. Gelukkig heb ik nog van niemand commentaar gekregen, en ik zou ook niet weten waarom.

  12. Ik vond het altijd al straf dat je naast Fanny & Laura nog een beroep had, laat staan een hoofdberoep 🙂 Groot gelijk dat je het nu wat meer in evenwicht gaat brengen, zeker als je lichaam het zo duidelijk aangeeft. En hoeerrraaaaaa, meer Fanny & Laura tijd, ik zou er zo een derde kindje voor maken sie 🙂

  13. Proficiat met je keuze voor je “boeleke”! Do what feels good en laat je vooral niet in de war sturen door de meningen van een ander (die doen uiteindelijk ook maar wat)

    🙂

  14. Lijkt mij een hele goede beslissing, blij voor jou dat je werk het toelaat om naar 50% over te gaan en super dat je daardoor de ruimte krijgt om én meer tijd in Fanny & Laura te steken én meer aandacht voor je gezondheid kan hebben.

  15. Wat een goeie keuze die je gemaakt hebt!! Je hoeft je toch helemaal niet te verantwoorden omdat je halftijds werkt en geen kinderen van vlees en bloed hebt! ik vind het net knap dat je er zo voor gaat, en ook zonder kinderen zijn er maar 24uren in een dag! Ik ontdek nu ook Fanny en Laura, dat ziet er superleuk uit! Heel veel succes met je avonturen!!

  16. Zoals iedereen hier boven ook zegt, een heel goeie keuze! Een keuze waar ik stiekem wel jaloers op ben. En je hoeft je helemaal niet te verantwoorden, want uiteindelijk werk je nog steeds fulltime. En zelfs als je halftijds ging werken om die andere helft van de tijd volledig aan jezelf te spenderen, dan is dat toch ook ok? Iedereen maakt zijn eigen rekening, en als je gelukkig bent en op het einde van de maand je rekeningen kan betalen, des te beter. Mijn mama werkt al heel lang 4/5. Vroeger deed ze dat om voor mij te “zorgen” maar ik ben al lang het huis uit. En toch blijft ze 4/5 werken. En weet je wat zij doet op die vrije dagen? Soms gaat ze eens naar de winkel, soms spreekt ze eens af met vriendinnen, soms doet ze een of ander klusje. Maar heel vaak ligt ze tot de middag in haar bed de Dag Allemaal te lezen. En als het mooi weer is, gaat ze daarna in haar hangmat in de tuin liggen. En ik ben daar potverdikke fiér op. Ze kiest bewust voor een dag die volledig voor haarzelf is, en waarom zou dat niet mogen?

Comments are closed.