Ryder: Gestolen Erfgoed

Begin dit jaar kreeg ik een recensie exemplaar van Ryder opgestuurd om een blogtour rond te doen. Ik vermoed dat het zowat de eerste thriller was die ik in hele lange tijd las. Het is een genre waar ik nooit spontaan naar grijp, om eerlijk te zijn. Maar ik moet zeggen, Ryder was een schot in de roos voor mij. Dus toen er werd gevraagd of ik het tweede boek in de reeks ook wilde lezen, zei ik geen “nee”.

Na de gebeurtenissen van december vorig jaar, pikt Ayesha Ryder haar leven terug op. Ze werpt zich opnieuw helemaal op de zoektocht naar de Ark des Verbonds en hoopt op een doorbraak in haar jarenlange research. Maar dan vraagt de Premier van Groot Brittanië of Ryder op zoek wil gaan naar een hele hoop kostbaarheden die in 1812 door de Britten werden gestolen in het toen nog zeer jonge Witte Huis in Washington. Deze schat kan een grote rol spelen in de volgende presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten. Een curator van het British Museum heeft een belangrijke aanwijzing gevonden, maar wanneer hij vermoord wordt teruggevonden, is Ayesha Ryder opeens moordverdachte nummer één omdat zij het laatst met hem sprak.

En eigenlijk zou ik mijn recensie van het eerste deel hier opnieuw kunnen plakken. Het is een boek dat ontzettend vlot leest omdat je van de ene actiescène in de andere wordt gesmeten. Een achtervolging of twee, flashbacks naar een geweldadig verleden, een vechtscène hier en daar waarbij één of meerdere lichaamsdelen worden afgebeten, misschien… zo… Dit boek is eigenlijk gewoon een actiefilm in boekvorm. Het is vreemd, maar dat is blijkbaar volledig mogelijk. Het eerste deel van deze trilogie en ook het tweede, zag ik zo als een film afspelen in mijn hoofd terwijl ik het las. Ik denk dat je best niet te veel tijd laat tussen het lezen van deel één van deze trilogie en het tweede deel, want er wordt in dit deel regelmatig verwezen naar de gebeurtenissen in het eerste deel.

Het is ook geweldig om te zien dat de auteur er nog steeds voor kiest om vrouwen in machtige posities te zetten. De Premier van Groot Brittanië is een vrouw, de Minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten is een vrouw, er zijn de honderdjarige ex-spionne Lady Madrigal Carey en haar huishulp die een verleden had bij de KGB en Ayesha Ryder zelf is ook niet bepaald een katje om zonder handschoenen aan te pakken. Om nog maar te zwijgen van alle achtervolgingen die ze heeft gedaan op stiletto’s. Ik doe het haar niet na. Het is een set kleurrijke personages die niet je standaard stereotypes zijn en dat apprecieer ik echt wel. In mijn recensie voor het eerste deel schreef ik: “Vrouwen die hun hoofd gebruiken en zich niet zomaar laten doen. Ah. Verademing. Hoera!” en yup, dat is ook voor het tweede deel van toepassing.

Het enige waar ik een beetje moeite mee had, was de hoeveelheid personages die helemaal in het begin van het boek in één keer worden voorgesteld. Ik had het moeilijk met alle namen uit elkaar te houden, maar eens het boek wat op gang kwam en de personages meer hun eigen gang gingen, werd het makkelijker om ze allemaal uit elkaar te houden. Misschien kwam dat doordat het al weer een tijdje was geleden dat ik het eerste deel in deze trilogie had gelezen. Ik vermoed dat het daaraan ligt, want veel van die personages die opnieuw opdoken, waren al voorgesteld in het tweede deel en moesten dus niet opnieuw een grote entree maken.

Ryder is zo’n ideaal “ik wil mijn hoofd heel eventjes afzetten” boek. Je moet er niet te hard bij nadenken, want ik vermoed dat als je dat doet, dat het verhaal dan nogal ongeloofwaardig gaat overkomen. Maar als je een boek wil dat leest als een trein, dat een zeer hoog Indiana Jones gehalte heeft en dat ontzettend entertainend is, dan is dit boek een toppertje van formaat. En laten we eerlijk zijn, soms zijn achtervolgingen en Indiana Jones-achtige verhalen gewoon hetgeen je wil lezen.

Ik weet dat ik op het einde van dit boek weer dacht: “Oh boy! Waarom is dat volgende deel nog niet uit zodat ik meteen kan verder lezen?”. In het laatste deel van deze trilogie gaat Ayesha Ryder op zoek naar de Maltese Falcon. Ik moest het even googlen, ik geef het toe, maar het klinkt weer bijzonder interessant. En zelfs na een tweede deel van een trilogie nog altijd zin hebben om verder te lezen, dat is niet altijd zo evident bij mij. Een goed teken dus. To be continued!

Ryder: Gestolen Erfgoed is intussen verkrijgbaar in de betere boekhandel en ik vermoed dat je deel een van deze trilogie ook nog makkelijk ergens op de kop kan tikken.