Gebeurd Gedacht

Eén jaar fitness

Eén jaar fitness

Eén jaar geleden stapte ik de plaatselijke fitness binnen. Exact één jaar. Toen had ik niet verwacht dat ik het een jaar later nog steeds zou doen, laat staan dat ik het leuk zou vinden. Maar kijk, hier zijn we dan. Eén jaar later en nog altijd ga ik wekelijks drie keer naar de fitness. Wie had dat ooit gedacht?

Ben ik na een jaar fitness rank en slank? Ben ik tientallen kilo’s afgevallen? Of ben ik een spierbundel geworden? Een echt Jerommeke? Nope, maar dat was natuurlijk nooit mijn ambitie. Ik ben aan mijn fitnessavontuur begonnen omdat ik sterker wilde worden en omdat ik zoonlief wilde kunnen bijhouden tijdens zijn fietsescapades. Mijn uithoudingsvermogen was ondermaats, maar wat wil je ook met een zittend beroep en een liefde voor alles wat zoet is.

Eén jaar later kan ik zeggen dat ik sterker ben dan toen ik de fitness voor de eerste keer binnen stapte. Ik merk het vaak in kleine dingen. Zo kan ik veel makkelijker zware bakken van de Collect&Go bestelling tillen, doet mijn rug niet meer zo snel pijn als ik floor troll speel om een naaipatroon over te nemen, kan ik zoonlief de trap kan op dragen (wat niet meer zo evident is als een paar jaar geleden, want boy oh boy, dat kind groeit als een kool),…

En ja, toen zoonlief ein-de-lijk de klik maakte met het fietsen ergens aan de start van dit schooljaar in september, heb ik de nodige kilometers gelopen. Dat ging een pak vlotter dan wanneer ik nooit naar de fitness was gegaan.

Het doet deugd om dat lichaam wat meer te gebruiken. De ene dag gaat het allemaal wat beter dan de andere dag, maar er zijn natuurlijk de nodige energieschommelingen. Door naar de fitness te gaan, heb ik beter leren luisteren naar mijn lichaam en begrijp ik beter wat het nodig heeft.

Gaan mijn oefeningen niet zo vlotjes? Dan zal ik ongetwijfeld wat extra rust kunnen gebruiken omdat mijn lijf aan het vechten is tegen een beestje. Word ik mottig tijdens mijn cooldown loopje op de loopband? Dan heb ik waarschijnlijk een te groot ontbijt gegeten. Oeps. Lukken alle oefeningen te goed? Dan is het de hoogste tijd om een gewichtje hoger te gaan.

Ik heb een jaar lang dezelfde oefeningen gedaan, twee reeksen afwisselend. Dat zal voor veel mensen bijzonder saai klinken, maar voor mij werkte die routine geweldig. Niet nadenken, podcastje op en gewoon gaan. Heerlijk!

Maar ik merk dat er de laatste tijd wel vaker de vraag “Wat zou ik nog meer kunnen ?” opduikt. Zou ik mijn eigen gewicht kunnen deadliften? Zou een pull up mij lukken? Zou ik in plaats van tien minuten lopen op de loopband aan het einde van mijn oefeningen misschien twintig minuten kunnen lopen? Ik heb lang nog niet al mijn grenzen bereikt en ik weet dat er nog heel wat zaken zijn die ik kan uitproberen.

Sowieso staat er wat begeleiding van een kiné op het programma wegens een enkel en knie die even aan het zeuren zijn, dus wie weet kan hij me ook verder helpen met een deadlift en een pull up. Maar eerst die enkel en knie terug wat in orde zien te krijgen, want anders zal dit hele fitnessavontuur toch maar in mineur eindigen en dat willen we niet. Nope. Nope.

Gebeurd Gedacht

Het eerste terrasje van het jaar

Zonsondergang in Oostende

Vorige week was ik een paar dagen in Oostende. Het lijkt een beetje een jaarlijkse traditie te worden, want vorig jaar was ik er rond dezelfde periode. Zelfde appartementje met fantastisch zicht op zee, zelfde weerverloop (aankomen in de gietende regen, dag drie lekker warm, vertrekken in regen,…), opnieuw een zeehond gezien,… En net zoals vorig jaar sprak ik opnieuw af met Heidi.

Het begon met een lunchdate bij Albrecht, die uitliep in een wandeling, die uiteindelijk eindigde in het eerste terrasje van het jaar. Hoera! We hadden blijkbaar veel te vertellen. Heel veel. Eén van de zaken die ter sprake kwam, was bloggen. Zowel Heidi als ikzelf bloggen al zeer lang. Zij zit dan ook nog eens in het hele PR verhaal waarbij ze samenwerkt met bloggers en influencers in het algemeen, dus het was interessant om die kant van het verhaal te horen.

Uiteraard is er de afgelopen jaren heel wat veranderd in de blogwereld. De komst van social media heeft een grote groep bloglezers naar social media platformen zoals Instagram laten gaan. En hoe leuk ik Instagram ook vind, het is niet hetzelfde als bloggen en het zal nooit hetzelfde zijn. Er zit een algoritme achter dat bepaalt wat jij te zien krijgt in plaats van dat je zelf beslist wat jij leest zoals bij een feedreader voor blogs.

Daarnaast ben ik niet meteen fan van de vluchtigheid van social media. Een blogbericht schrijven vergt best wel wat tijd en je moet er doorgaans wel even nadenken over wat je schrijft, toch als je een ietwat gestructureerde tekst wil publiceren. Het moet soms wat marineren. Op social media kan je een story posten en done.

En dat ene blogbericht dat je publiceerde, daar kan je over een paar jaar met een grote glimlach terug lezen. Dat ga je niet meteen met je Instagram stories doen, toch?

Ik zag onlangs een video op YouTube van een jonge dame (ergens begin twintig) die had besloten te stoppen met social media en een website op poten te zetten. Ze liet alles trots zien en vertelde hoe fijn het was om op een tragere manier content te posten. Ze moest wat meer over alles nadenken, mensen konden haar niet heel de tijd berichtjes sturen, de druk om likes te krijgen was er niet, er werd niet van haar verwacht dagelijks iets te posten,… Ik kon niet anders dan grijzend toekijken omdat ze eigenlijk gewoon aan het bloggen was.

Maar laten we eerlijk zijn, bloggen is ook niet meer wat het geweest was. Heel wat bloggers hebben afgehaakt (jammer) en heel wat bloggers lijken er toch iets uit te willen halen: een extra zakcentje, een interessante samenwerking, een paar gratis producten,… Ze zetten volop in op SEO en de fun zit niet meer in hun artikels. De handvol persoonlijke bloggers die ik nog volg, volg ik voornamelijk omdat ik ze ken of omdat onze paden zich in het verleden hebben gekruist.

En ik merk dat het voor mij zelf ook zoeken is. Is Verbeelding een hobby? Wat wil ik er mee bereiken? Wil ik er tant pis iets mee bereiken of is het gewoon een archief? Moet ik misschien een nieuwsbrief beginnen zoals ik andere die hard bloggers zag doen? Eén nieuwsbrief per maand?

Uiteindelijk heb ik Verbeelding altijd gezien als mijn online uitlaatklep en mijn virtuele speeltuin. Ik doe hier wat ik wil op een manier die goed voelt voor mij. Dat heb ik jaren gedaan en ik vind het geweldig om een archief te hebben om op terug te blikken. Soms vind ik het zelfs jammer dat ik de afgelopen jaren niet meer heb geschreven, want als ik het niet heb neergepend dan heb ik het ook niet onthouden (mijn geheugen is een zeef).

Dus de conclusie met Heidi daar op dat terrasje in Oostende was dat ik echt wel terug wat meer tijd wil vrij maken om hier te schrijven en om hier vooral veel te prutsen. Laat dat nu net twee dingen zijn die ik ontzettend graag doe: schrijven en prutsen.

Gelezen

Nog wat graphic novels

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een aantal graphic novels op een rijtje zette. Ja, ik lees nog altijd regelmatig eens een strip of een graphic novel. En ja, daar zitten regelmatig wat pareltjes tussen. Dus hierbij een paar toppers die ik de afgelopen tijd las.

Heartstopper

Heartstopper volgt twee tienerjongens, Nick en Charlie. Ze worden al snel vrienden ook al lijken ze eerder elkaars tegenpolen. Maar de twee jongens voelen meer voor elkaar dan enkel vriendschap. Wanneer ze uiteindelijk durven toegeven wat ze voor elkaar voelen, worden de twee onafscheidelijk en beleven ze heel wat fijne momenten, maar ook verschillende moeilijke momenten.

Heartstopper telt intussen vijf delen en er zou nog een zesde en laatste deel verschijnen. De strips werden intussen ook verfilmd, maar ik durf de Netflix reeks niet kijken omdat ik zo’n fan ben van deze personages. En dan heb ik het niet alleen over de hoofdpersonages, want er zijn tal van fantastische nevenpersonages in deze wereld. Ik ga zo triest zijn als ik deel zes heb gelezen en het gedaan is. Boe.

Je kan deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en uiteraard ook deel 5 vinden online of in de betere boekenhandel of stripzaak.

Hild

Deze graphic novel trok onlangs nog mijn aandacht in de bibliotheek. Het was vooral de tekenstijl die me aansprak, maar toen ik de achterflap las, was ik helemaal verkocht. Prinses Kriemhild groeit om in Bourgondië. Hoewel ze graag haar eigen leven zou leiden, worden alle beslissingen voor haar door anderen gemaakt. Het zijn vooral haar broer Gunther en Hagen, zijn raadsheer, die het voor het zeggen hebben. Wanneer Gunther besluit dat hij met Brunhild van Ysland wil trouwen, schakelt hij de hulp in van een nieuwe strijdkracht, Siegfried.

Blijkbaar is het boek gebaseerd op het Nibelungenlied. Ik ken dat epos niet (gat in mijn cultuur?) dus ik wist helemaal niet wat ik kon verwachten, maar het viel bijzonder in de smaak. Ik had graag wat meer Brunhild gezien, want ik vond haar personage ontzettend interessant. Voor de rest beetje Game of Thrones vibes (red wedding en al).

Je kan Hild online kopen voor €29,50 of je kan het ongetwijfeld ook terugvinden in de betere stripzaak.

Araya

Na de dood van haar vader besluit Araya naar Thailand te gaan om daar bij haar moeder te gaan wonen. Hoewel haar moeder afkomstig is uit Thailand is Araya zelf daar nog nooit geweest. Dus ze ervaart er een gigantische cultuurschok. Maar al snel leert ze er nieuwe mensen kennen, maakt ze er vrienden en leert ze de ondergrondse jongerencultuur van het bruisende Bangkok kennen. Langzaam maar zeker wordt het haar ook duidelijk dat de nieuwe man van haar moeder absoluut niet deugd.

Een leuk coming of age verhaal met de nodige diepgang. De tekenstijl is voor mij intussen zeer herkenbaar omdat ik Chrostin al een hele tijd online volg.

Araya is online verkrijgbaar voor €24,50, maar natuurlijk kan je deze topper ook vinden in de betere boekhandel of stripzaak.

Vergeet-mij-niet

De grootmoeder van Clémence lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Clémence heeft het er zelf nogal moeilijk mee om haar grootmoeder in een rusthuis te zien zitten en meer en meer dingen te zien vergeten. Dus besluit ze haar te ontvoeren zodat ze samen nog één keer naar de plek kan gaan waar ze opgroeide.

Deze graphic novel vond ik zelf prachtig. Het is er zo ééntje waarbij je je in stilte afvraagt wat je zelf zou doen moest je jezelf terug vinden in dezelfde situatie. Of wat je zou willen dat gedaan wordt als je zelf diegene bent die met dementie in een rusthuis zit.

Helaas kan ik deze graphic novel nergens online vinden, maar misschien kan je navragen of deze nog verkrijgbaar is in de betere stripzaak. 

Dagen van zand

Het is 1937 in de Verenigde Staten. De jonge fotograaf John wordt gevraagd de zogenaamde Dust Bowl te documenteren. Hij fotografeert en documenteert de levens van de mensen die in de streek wonen die getroffen wordt door eindeloze zandstormen. Hoewel hij probeert afstand te houden van de mensen daar, kan hij toch niet anders dan geraakt te worden door hun pijn en miserie.

Ik kende de term Dust Bowl en wist wanneer die had plaatsgevonden, maar daar bleef het zo’n beetje bij. Dus het was interessant om dankzij deze graphic novel er wat meer over te lezen. Aimee heeft een prachtige tekenstijl die de geschiedenis tot leven brengt.

Dagen van Zand is online verkrijgbaar voor €29,90 en kan ongetwijfeld ook gevonden in de betere stripzaak. 

Pin It on Pinterest