Gebeurd

Die keer met de diepgevroren teen

Afgelopen dagen doken de temperaturen weer even onder het vriespunt en het is op die momenten dat ik geconfronteerd word met een van mijn vreemdste lichamelijke mankementen. Ergens is het een beetje een irritant mankement, maar er hangt ook een mooie herinnering aan vast. Vandaag dus op de blog het verhaal over de diepgevroren teen.

Zoals jullie misschien wel al eens hebben opgevangen, trok ik op mijn achttiende voor een jaar als uitwisselingsstudent richting IJsland. Ik ging er gewoon naar school, hoewel ik al een diploma middelbaar onderwijs op zak had, en woonde er bij een gastgezin (of drie). Hoewel dat jaar daar in het Hoge Noorden meer dan tien jaar geleden is, blijft het één van de meest bijzondere ervaringen ooit waar ik nog steeds met veel plezier aan terug denk.

Mijn gastpapa had paarden. IJslandse paarden. Ik ben zelf geen paardenkenner, maar blijkbaar zijn IJslandse paarden een uniek ras omwille van een aantal redenen. Omdat IJsland een eiland is en er niet zomaar andere paarden konden ingevoerd worden of toevallig IJsland konden binnen galoperen, zijn IJslandse paarden nog altijd hetzelfde soort paarden als hun voorouders die de vikings naar dat land brachten. Daarnaast hebben deze paarden ook een extra manier van stappen. De meeste paarden hebben drie gangen: stap, draf en galop (en ja, ik moest dit opzoeken op Wikipedia). IJslandse paarden hebben vier of vijf gangen. Oh en zei ik al dat IJslandse paarden bijzonder klein zijn? En ontzettend schattig?

Tijdens het voorjaar stonden de paarden van de gastpapa op stal in Reykjavik. Tijdens de zomer reed hij ermee naar de weides in het zuiden van het land. Daar konden ze vrij rondlopen en hun paardenhartje uitleven. Tussen Kerstmis en Nieuwjaar ging hij ze opnieuw halen om terug te brengen naar de stallen in Reykjavik. Toen hij rond die periode vroeg of ik zin had om zijn drie paarden mee te gaan halen in het zuiden van het land, zei ik natuurlijk geen “nee”. Ik greep elke kans die ik kreeg om een stukje van het land te zien. Dus op een koude ochtend sprongen we gezwind de auto in en reden we over besneeuwde wegen naar het zuiden. Het was een prachtige reis. De midwinterzon piepte maar net boven de horizon en kleurde de hemel in allerhande tinten geel, roze en paars. De vlaktes en bergen rondom ons waren besneeuwd en vormden een eindeloos wit. Het was IJsland op z’n schoonst.

Die keer met de bevroren teen

Eens we aangekomen waren bij de weides waar de paarden stonden, verzamelden we met een aantal andere mensen die ook hun paarden kwamen halen en de eigenaar van de stallen waar de paarden zouden verzameld worden. We liepen een kilometer of twee langs een pad en in de verte zagen we de massa viervoeters voor ons opduiken. Ze stonden allemaal dicht bij elkaar om zich zo warm te houden Het moeten er wel veertig of vijftig bij elkaar geweest zijn in alle mogelijke kleuren. Bruine, witte, vlekjes,… Mijn gastpapa bleek van elke kleur ééntje te hebben: een zwarte, een bruine en een witte. Maar blijkbaar is het lang niet zo evident om al die viervoeters uit elkaar te halen. De witte maakte zich al snel los van de rest. Er werd hem een harnas rond gedaan en ik kreeg de teugels in handen.

Paardrijden is niet aan mij besteed, beste mensen. Alles behalve. Ik heb ooit tijdens een Roefeldag op de rug van een paard gezeten. Vijf minuten later hing ik ter hoogte van de buik van het dier. Het zadel was niet helemaal correct vast gemaakt of zoiets. Bon. Het kan iedereen overkomen natuurlijk. Het is niet dat ik daardoor een schrik heb gepakt van paardrijden. Moest er een zadel zijn geweest voor dat witte IJslandse paard, dan had ik mij er waarschijnlijk op gezet.

Helaas ben ik geen amazone die zomaar op de rug van een paard kan klimmen en dan in galop de horizon tegemoet kan rijden. I wish. Dus wandelde ik op mijn gemak terug naar de stallen aan het begin van de weg terwijl ik rustig praatte met het paard. Mijn kompaan had bijzonder weinig te zeggen, maar het was een fijne wandeling zo door de sneeuw. Het is niet iedere dag dat je de verantwoordelijkheid krijgt om een paard twee kilometer verder naar een stal te brengen. Het is niet iedere dag dat je met een rustige viervoeter door een magisch landschap kan wandelen. Het is niet iedere dag dat je je zo gewaar wordt van de wonderen van de natuur.

De weg terug naar de stallen leek langer te duren dan toen we de weg in de andere richting hadden afgelegd. Misschien kwam het omdat ik alleen was, buiten het paard gerekend dan. Misschien kwam het omdat ik onderweg heel veel foto’s aan het nemen was. Dat kan ook. Uiteindelijk voelde ik de kou wel mijn stevige wandelschoenen binnen dringen en zich een weg banen door mijn twee paar sokken. Ik probeerde dat te negeren. Eens aangekomen bij de stallen gaf ik de teugels van het paard door aan een andere man die het paard naar een klein afgebakend stuk grond leidde vlakbij de stallen. Daarna was het wachten geblazen op de andere twee paarden.

Ik wachtte. En wachtte. Ik maakte nog wat foto’s. En wachtte nog een beetje.

Die keer met de bevroren teen

Tegen de tijd dat mijn gastpapa aan kwam zetten met de twee andere paarden begon het al terug donker te worden. De kou was intussen helemaal in mijn schoenen doorgedrongen en er begon zich een vreemde pijn voor te doen in één van de tenen van mijn linkervoet. Hoe hard ik ook stampte met mijn voeten of ter plekke op en neer sprong of met mijn tenen in mijn schoenen wiebelde, de pijn bleef. De twee andere paarden werden bij het witte paard gezet en er werden nog een aantal afspraken gemaakt tussen mijn gastpapa en de man van de stal. Hij zou de paarden naar Reykjavik brengen met een aanhangwagen. De twee mannen spraken een datum en een uur af en toen alles afgesproken was, doken mijn gastpapa en ik terug de auto in.

Het was toen dat ik hem meldde dat mijn voeten wel bijzonder kou aanvoelden. Na die paar maanden IJsland had ik al geleerd dat er drie dingen zijn die je warm moest houden: je hoofd, je handen en je voeten. Als één van die drie lichaamsdelen kou begon te hebben, dan kon dat je heel wat ellende bezorgen. En hoewel ik al twee paar dikke sokken over elkaar droeg in mijn schoenen, bleek dat toch niet genoeg te zijn geweest. Ik was de temperaturen in Reykjavik intussen gewoon, maar in het zuiden waar we nu waren, lag de temperatuur nog eens zo’n tien graden lager. Van zodra ik mijn gastpapa had laten weten dat mijn voeten kou hadden, beval hij me meteen mijn schoenen en sokken uit te doen en mijn voeten tegen de verwarming te houden die hij helemaal open draaide.

Het was toen dat ik de tweede kleinste teen van mijn linkervoet zag en dat ik toch wel even moest slikken. Dat lichaamsdelen die het koud hadden rood kleurden, dat wist ik al. Dat lichaamsdelen die het zéér koud hadden paars uitsloegen, dat was nieuw voor mij. Langzaam maar zeker verkleurde de teen terug naar rood en vervolgens naar wit. Ik wreef erover tot ik er weer gevoel in had en de verwarming deed ook zijn werk. De bevoreren teen in kwestie tintelde nog een aantal uren, maar van zodra ik terug in Reykjavik was en maanden later terug in België, merkte ik er helemaal niets meer van.

Tenzij de temperaturen onder het vriespunt dalen. Dan durft die teen terug eens ergens tussen rood en paars te kleuren. Waarschijnlijk moet hij dan terug denken aan het opgelopen trauma daar in het Hoge Noorden. En hoewel die teen dan wel weer eens pijn kan doen en serieus kan jeuken, moet ik toch altijd glimlachen en terugdenken aan een van mijn favoriete momenten daar in IJsland tussen die bijzonder viervoeters en die magische landschappen.

Ik skipte afgelopen najaar Boost Your Positivity een beetje wegens teveel aan mijn hoofd, maar uiteraard vond ik de opdrachten opnieuw helemaal geweldig. Eén van de thema’s was “body” en rond dat thema zag ik heel wat mensen schrijven over sport en hoe ze in lichaam in vorm houden, maar daarnaast zag ik ook heel wat foto’s van littekens verschijnen op Instagram met de hashtag #proudofmybody. Vreemd genoeg vind ik littekens prachtig. Ze vertellen verhalen. Zelf heb ik geen uitgesproken littekens, maar al die prachtige foto’s deden me denken aan het verhaal achter dat gekke mankement van mij en die teen die af en toe nog eens paars kleurt als het koud wordt. Vandaar dat ik dat verhaal hier dus eventjes deel. Gewoon. Omdat het kan.

You Might Also Like

  • Tifosanele

    Wat een schoon verhaal! Die teen zou ik ook koesteren 😉

  • Wapiti

    Misschien niet zo’n fijne, wel een eeuwige herinnering aan je IJsland-jaar! Hopelijk (mag ik dat zeggen?) is het elk jaar enkele dagen berenkoud. 😉

    • Wapiti

      Stomme computer! die veranderde zomaar ‘berekoud’ in de fout die er nu staat.
      Het is wel degelijk BEREKOUD. Zo schrijf je het en zo is het vanmorgen 😉

  • meisje

    Dat is een mooi verhaal, behalve van je paarse teen natuurlijk op het moment zelf. Dat zal wel slikken geweest zijn. Ik zie je daar zo zitten met je wiebelende tenen voor de autoverwarming …

  • Els

    Zo mooi geschreven! Ik zat eventjes in IJsland.

  • Resaarcle

    Wat een gekke ervaring. Dat komt ook niet iedereen tegen. Wel gek dat ik dit verhaal vandaag op je blog lees want hoewel het hier natuurlijk lang niet zo koud is, stond ik vanmorgen 50 minuten in de kou te wachten op een bus en vreesde ik ook bevroren tenen! ?

  • Zwartraafje

    Ik heb iets teveel littekens en jammer genoeg hangt er geen mooi verhaal aan vast. Een gek teen verhaal heb ik dan weer wel én een teen die meer pijn doet wanneer het koud en nat is dus ook. 🙂

  • Lotte

    Ik heb nochtans een gigantisch litteken op mijn voorhoofd (helaas niet in de vorm van een bliksemschicht zoals Harry) en ik zou er liever niet elke dag mee geconfronteerd worden…
    Btw, whuuuuut? Een jaar in IJsland? Jaloers!! En die paardjes dan <3 Ik droom ervan om later zulkeentje te hebben op mijn boerderij.

  • Barbara

    Wat een heerlijk verhaal!! Ik vond het erg fijn om lezen!! Heel mooie herinneringen en een bijzonder verhaal, die teen neemt je je leven lang mee naar die bijzondere plek in de wereld én in je hart en hoofd!

  • Stilte | trijnewijn

    […] op zondag zal plaatsvinden in plaats van op zaterdag. Ik lees het verhaal over de diepgevroren teen en vraag me af of ik nog van al mijn breuken de oorsprong weet. Ik denk aan komend weekend, met […]

  • olga

    Wat een mooi avontuur en wat een positieve manier om naar zoiets te kijken. Ik heb ooit mijn nek verrekt omdat mijn pony ergens over struikelde tijdens een buitenrit op ponykamp (ik was wel van de pony’s haha) en nu altijd als ik heel moe ben, zendt mijn nek een signaal: ‘Je moet nu rusten.’ En dan moet ik altijd denken aan kleine Woody de pony die met me door de bossen rende. 🙂

  • Samaja

    Wat een mooi verhaal! En ook al doet je teen af en toe pijn, de herinneringen verzachten het leed waarschijnlijk wel een beetje :-). Wij gaan zelf naar Ijsland in augustus, dus hopelijk is de temperatuur dan wat aangenamer!

  • goofball

    Mooi verhaal!

    Uitwisselingsstudent zijn is zo verrijkend door allerlei avonturen zoals jij nu vertelt :). Iedereen zou dat moeten kunnen meemaken.

  • Valentijn

    Ik ben nu ook geen zo’n paardenfan maar één van mijn mooiste herinneringen van onze IJslandreis was toen we zo’n binnenlandweggetje namen ergens in het Noorden en langs een troep galopperende IJslandse paarden reden. Machtig gewoon.

  • Nikki

    Wat een mooi verhaal! Ik zie mezelf er al bijna lopen 🙂 Ik heb een voet die opspeelt als het koud wordt, omdat daar ooit 600 kilo paard op geland is. Ik dacht dat het wel meeviel, maar toen ik mijn schoen uittrok die de boel een beetje bij elkaar hield, bleek toch dat een aantal middenvoetsbeentjes minder sterk waren dan het paard. Zo heeft ieder litteken een verhaal!

  • Breekbaar | trijnewijn

    […] lees het verhaal over de diepgevroren teen en vraag me af of ik nog van al mijn breuken de oorsprong […]

  • Pin It on Pinterest