De negen dagen van Rabbit Hayes

Onlangs mocht ik snuisteren in de brochures van enkele uitgeverijen en wat recensie-exemplaren aanvragen. Eén van de boeken die meteen mijn aandacht trok was De negen dagen van Rabbit Hayes van Anna McPartlin. Na een blik te hebben geworpen op Goodreads, bleek dat het boek bijzonder in de smaak viel bij het grote publiek. Dus ik besloot er mijn tanden in te zetten.

Rabbit Hayes kreeg een aantal jaren geleden te horen dat ze borstkanker had. Die kanker overwon ze, maar helaas is de ziekte nu terug en is die uitgezaaid. Rabbit wordt opgenomen in een verpleeghuis voor palliatieve zorg. Hoewel zij vrede heeft genomen met haar lot, heeft haar familie er wat meer moeite mee. Haar vader en moeder willen het nog niet opgeven en blijven zoeken achter nog een behandeling die misschien wél werkt. Haar broer, die helemaal is afgezakt vanuit de Verenigde Staten, raakt een beetje overrompeld en haar twaalf-jarige dochter is nog niet helemaal op de hoogte, maar ze beseft maar al te goed dat er veel meer aan de hand is. Maar samen gaan ze op zoek naar oplossingen en zorgen ze ervoor dat Rabbit Hayes negen onvergetelijke dagen krijgt in dat verpleeghuis.

De negen dagen van Rabbit Hayes is een traag boek en je weet eigenlijk vanaf het begin hoe het gaat eindigen. Je weet dat die negen dagen uit de titel, de laatste negen dagen van Rabbit zijn. En je denkt misschien: “Een boek over een vrouw op haar sterfbed? Wat in godsnaam is daar boeiend aan?”. Veel, vreemd genoeg.

Tijdens die laatste negen dagen leer je het gezin Hayes goed kennen. Het boek wordt vanuit de perspectieven van verschillende personages verteld. Zo krijg je een keer papa Hayes, mama Hayes, het dochtertje, de broer, de tante,… aan het woord. Elk hebben ze hun eigen verhaal. Elk hebben ze hun eigen geschiedenis. En toch komen al die personages samen omwille van de zieke Rabbit en vinden ze elkaar in die laatste dagen van hun dochter, zus, moeder en vriendin. Hoewel ze elk hun eigen weg zijn gegaan en elk hun eigen verhaal vertellen, vormen al die kleurrijke personages een hechte familie die klaar staat wanneer het nodig is.

Daarnaast zit er ook een romance in. Je zou denken dat dat misschien niet helemaal mogelijk is, zo met een terminaal hoofdpersonage, maar jawel hoor. En de romance is knap verweven in het geheel, zonder dat het allemaal extreem melig wordt. Heel het verhaal heeft ook een humoristische ondertoon. Het was niet echt een lachen, gieren, brullen soort humor, maar een glimlach hier en daar of een grinnik dat kon er zeker wel vanaf. De moeder van Rabbit was naast een rots in de branding, ook een dame die niet op haar mond was gevallen wat uiteraard voor een paar grappige momenten zorgde.

Dit boek gaat niet voor iedereen zijn, denk ik. Het is een traag boek, een boek waarin het plot er niet zozeer toe doet, maar de personages het hele verhaal dragen. Je moet geen spannende achtervolgingen, mirakuleuze genezingen of boeiende onthullingen op het sterfbed verwachten. Dit boek lees je omwille van de kleurrijke, menselijke personages. Zij dragen het boek en zij zorgen ervoor dat het écht aanvoelt. Het is een traag boek, maar een ontzettend mooi en hartverwarmend boek. Die moeten er natuurlijk ook zijn.

En de persoon die niet weent op het einde van dit boek, die letterlijk geen enkele traan laat rollen, die heeft geen hart. Laat staan een ziel. Moest je dus ooit willen checken of je baas, je schoonmoeder of je leerkracht wiskunde écht een psychopaat is, dan kan dit boek een mooie test vormen, lijkt me.

De negen dagen van Rabbit Hayes is sinds enkele weken verkrijgbaar in de betere boekhandel. Of je kan het via Bol bestellen. Daar kost de papieren versie €17,50 en de digitale versie €8,99.