Ik heb een ietwat vreemde fascinatie voor school shootings. Volgens mij komt dat voor omdat ik zelf op de middelbare school zat toen er een paar grote school shootings plaatsvonden in de Verenigde Staten zoals Columbine. Die beelden hebben een serieuze indruk op mij gemaakt toen.
Nu nog, iedere keer als er weer zo’n drama plaatsvindt, vraag ik mij af hoe het zover is kunnen komen. Waarom doet iemand zoiets? Wat heeft hen tot zulke daden aangezet. Toen ik dus de kans kreeg om een recensie-exemplaar te lezen van This is Where it End van Marijke Nijkamp, greep ik die kans met twee handen. Een young adult over school shootings, dat was ik nog niet vaak tegengekomen.
Aan het begin van een nieuw semester houdt de directrice van Opportunity High in Alabama altijd een speech het ‘s ochtends vlak voor de lessen. En deze maandagochtend is niet anders. Stipt om 10u stopt ze met haar speech en maken de leerlingen zich klaar om naar hun klas te gaan. Wanneer na enkele minuten blijkt dat de deuren van de aula niet opengaan, ontstaat er rumoer. Om vijf na tien begint iemand te schieten in de aula.
Het boek vertelt het verhaal vanuit vier verschillende standpunten: twee leerlingen in de aula en twee leerlingen die zich omwille van redenen niet in de aula bevonden. Daardoor krijg je een mooi totaaloverzicht van wat er allemaal gebeurt. En al snel merk je ook dat die vier leerlingen met elkaar verbonden zijn door één iemand die ze alle vier kennen: de schutter. Dat zorgt ervoor dat je bepaalde inzichten krijgt. Je krijgt een idee van waarom deze jongeman zulke daden pleegt. Het hele verhaal duurt eigenlijk maar 54 minuten, vanaf het einde van de speech tot sja… Het einde. Heel die vertelstructuur werkt bijzonder goed, hoewel het daardoor ook even duurt voor je goed doorhebt wie wie net is.
En je leeft echt mee met de personages. Je zit op het puntje van je stoel te hopen dat de hulpdiensten er snel zullen zijn, dat ze kunnen ingrijpen en die jongeren kunnen helpen. Je hoopt echt dat een aantal van de personages gespaard zullen blijven en dat als ze het toch overleven de nodige hulp krijgen, want oh boy. Zoiets kom je niet zomaar te boven, lijkt me. Ik denk dat Nijkamp er goed is in geslaagd om de beklemmende atmosfeer van zo’n situatie te vatten in haar verhaal. Dat lijkt me absoluut niet makkelijk om te doen, maar ze is er in geslaagd.
Het is zo’n boek dat net iets te realistisch aanvoelt, soms gruwelijk realistisch, omdat je weet dat het ook echt kan gebeuren en dat het ook al echt IS gebeurd. Dus ja, ik was onder de indruk van dit boek en heb het boek dan ook op een paar dagen uitgelezen.
Hoewel Marieke Nijkamp een Nederlandse is (de naam maakt het nogal duidelijk), is het boek enkel nog maar verschenen in het Engels. Logisch ergens, want het onderwerp is nogal Amerikaans. Maar uiteraard kan je het bestellen via Bol. Daar kost de papieren versie €16,49 en de digitale versie €8,85.
nice!
Tju toch, spijtig dat het boek niet in het Nederlands te verkrijgen is!
Heb je ‘We moeten het over Kevin hebben’ (‘We must talk about Kevin’) al gelezen? Ook eentje om kippenvel van te krijgen!