Gebeurd

De ver-van-mijn-bed-show in mijn achtertuin

Zeven en een halve kilometer. Zoveel afstand ligt er tussen mijn bed en de plaats waar twee bommen zijn afgegaan gisteren. Letterlijk. Zeven en een halve kilometer. Al maanden doe ik mijn best me zo min mogelijk aan te trekken van de berichtgeving uit Syrië en andere landen, maar opeens is die ver-van-mijn-bed-show verhuisd naar mijn achtertuin.

Van zodra we de rolluik hier ‘s ochtends omhoog trekken, zien wij vliegtuigen landen of opstijgen (al naar gelang hoe de wind staat). We wandelen met veel plezier langs de routes waar spotters foto’s nemen van de gigantische vliegtuigen. We zwaaien altijd uitvoerig naar de vliegtuigen. Het maakt echt niet uit of één van de passagiers ons ziet of niet. We zwaaien omdat we mensen die op reis vertrekken een fijne reis willen wensen of mensen die landen warm welkom willen heten. Als je in de buurt van de luchthaven woont, dan is die een deeltje van je leven. Hoe je het ook draait of keert.

Gisteren heb ik de hele dag de gebeurtenissen gevolgd via livestreams en social media. Ik zat op het werk, maar eigenlijk wilde ik maar al te graag hier zijn. Thuis. Om met de fiets naar de sporthal van Zaventem te trekken en daar mij als vrijwilliger op te geven om te helpen, om te luisteren en om te troosten. Om iets te doen. Iets. Maakt niet uit wat. En het was voor mij een gigantische opluchting om op Twitter de hashtag #ikwilhelpen tot leven te zien komen. Want ik was blijkbaar niet alleen.

Er waren nog zoveel andere mensen die wilden helpen. Die iets wilde doen. Iets. Het maakte niet uit wat. Er werden carpoolplekjes aangeboden voor pendelaars die niet meer thuis geraakten, Brusselaars openden hun deuren voor gestrande reizigers tijdens de lockdown, er werd koffie en gebak aangeboden voor de hongerigen,… Ik wist dat ik niet veel van op mijn werkplek kon doen, buiten een aantal interessante tweets die mensen konden helpen delen. En als dat het enige was dat ik kon doen, dan besloot ik dat te doen en het goed te doen. Nah.

Daarnaast waren er ook tal van bezorgde berichtjes van mijn buitenlandse vrienden, kennissen en AFS-maatjes/familie die met mij een jaar hebben doorgebracht in IJsland. Mensen die ik al jaren niet meer had gehoord, polsten toch even of alles ok was met mij. Mensen die ik zelfs nog nooit had gezien in levende lijve, maar waarmee ik online cursussen had gevolgd, stuurden me troostende woorden en virtuele knuffels.

Tegelijk deed ik hetzelfde bij mensen die ik misschien al lange tijd niet heb gezien of maar heel af en toe zie, maar waarvan ik wist dat ze op de luchthaven werkten. Ik was zo ontzettend opgelucht te lezen dat zij ongedeerd waren, maar ik vond het langs de andere kant ook verschrikkelijk dat sommige van hun collega’s of de reizigers die ze helpen, die avond niet thuis zouden zijn om hun kinderen of geliefden een dikke knuffel te geven.

En als ik kijk naar de #ikwilhelp hashtag en de bezorgdheid die iedereen voor het welzijn van elkaar had gisteren, dan voel ik alleen maar warmte, liefde en genegenheid. Zolang dat gevoel blijft bestaan en zolang dat gevoel blijft winnen van angst, blijf ik geloven in de mensheid en blijf ik geloven dat echt wel goed kan komen met deze wereld.

You Might Also Like

  • Ariadnesdraad

    Amen to that !

  • Lotte

    Ook bij mij kwam het gisteren heel dichtbij. Niet in afstand, want ik woon in het verre West-Vlaanderen, maar qua gevoel. Mijn broer moest de gebeurtenissen gaan filmen voor Het Nieuws (echt niet leuk, ik vroeg elk uur of hij nog in het centrum was) en mijn moekes werkgebouw is letterlijk het gebouw naast het metrostation Maalbeek. Ik kon haar een tijd niet bereiken en was dus helemaal in paniek. Gelukkig zijn ze alletwee ongedeerd thuisgekomen.
    Ook ik kreeg vandaag heel veel whatsappjes en facebookberichtjes van mensen die ik in Zuid-Afrika en Spanje leerde kennen. Hartverwarmend!

  • Resaarcle

    Dikke knuffel want dat kunnen we nu allemaal wel gebruiken.

  • Kruimel

    Dat laatste heb ik ook. Een groot gevoel van opluchting, dankbaarheid (ik weet niet hoe het te benoemen) als je merkt wat mensen doen voor elkaar.

  • Hilde

    Het kwam voor mij ook heel dichtbij. Ik mag dan nu wel in Oost-Vlaanderen wonen, maar in hart en nieren ben ik een Brabantse. Heb jarenlang (14 jaar om precies te zijn) in Brussel (Evere) gewerkt en ik hou van Brussel. Onbekend is onbemind. En dat doet pijn, ja. Nu er vooral zijn voor hen, die ons het hardste nodig hebben, zonder vooroordeel (ik schaam me diep over de uitspraken die sommige landgenoten doen en zo tweestrijd zaaien). Nu…gewoon…er zijn…voor gelijk wie en tonen en laten aanvoelen dat ik ze niet allemaal over dezelfde kam wil- noch zal scheren.

  • zwartraafje

    En dan besef je plots hoeveel mensen je kent die elke weekdag in Brussel werken of er wonen. Sommige reacties op deze gebeurtenissen maakten me nog ongelukkiger terwijl andere net voor hoop zorgden. Die #ikwilhelp was er één van, maar ook de beelden van mensen die in alle chaos anderen ondersteunen, troosten en verzorgen. De vele kaarsen die gisterenavond werden aangestoken, …

  • Sofie

    Hoe dichter, hoe confronterender en dat mensen dat dagelijks meemaken zo’n toestanden. Ook ik kreeg berichtjes of alles ok was met mij van Colombia en Hongarije en Canada,… Ik kom zelden in Brussel/Zaventem, maar zij weten dat natuurlijk niet. Het doet wel deugd zo’n berichten.

  • Literasa

    Ik werk in Brussel en voelde het ook als een persoonlijke schok. Maar inderdaad, gelukkig bestaan er nog altijd meer helpende en warme mensen dan kwaadaardige.

  • Lizesboeken

    Goed verwoord en mooi geschreven. België lijkt of misschien wel gewoon raakt steeds meer verdeeld maar het doet inderdaad toch deugd om te lezen/zien/horen dat er nog zoveel mensen zijn die willen helpen.

  • goofball

    Akelig dicht eh. en Vreselijk, te verschrikkelijk voor woorden.

    Gelukkig brengt zoiets ook het goede in de mens ook naar boven, overstijgen we onze verschillen en irritaties en helpen we elkaar. Gelukkig maar. We moeten geloven dat liefde en schoonheid uiteindelijk altijd overwint.

  • Pin It on Pinterest