Tijdens mijn tienerjaren heb ik tientallen notitieboekjes dagboekgewijs vol geschreven. En dan opeens was daar een blog waar ik ook iedere dag een berichtje op kon plaatsen. Ideaal! Toen ik net begon te bloggen verschenen er behoorlijk wat persoonlijke berichten op mijn blogs, maar nu is dat niet meer zo het geval. Je weet wel, zelfscensuur en al.
Momenteel zijn er een paar zaken die aan het spelen zijn in mijn wonderlijke bestaan die net iets te persoonlijk zijn om hier te delen. Ooit vertel ik jullie er ongetwijfeld over, maar zolang ik er midden in zit, is dat helaas geen optie. Al die zaken vullen mijn hoofd en blijven daarin rond dwalen en spoken. Ze trekken al mijn mentale energie naar zich toe waardoor er soms de energie niet meer is om over andere, minder grote, maar nog steeds zeer fijne zaken na te denken. Vandaar dat er eigenlijk relatief weinig gelezen werd de laatste weken. En vandaar dat het hier de laatste weken soms bijzonder rustig is geweest (viel het op?). Mijn hoofd zat vol met dingen die ik hier niet kwijt kan wegens zelfcensuur.
Maar laat ik nu net iemand zijn die zaken al schrijvend verwerkt. Dat verklaart de tientallen notitieboekjes die ik dagboekgewijs vulde tijdens die turbulente tienerjaren. Als ik iets neerschrijf, dan is dat weg uit mijn hoofd en dan is er terug plaats om na te denken over andere zaken zoals welk boek ik wil lezen, hoe ik weer een leerrijk of entertainend blogje kan uitwerken en waar ik in godsnaam weer een leuk paar sneakers op de kop kan tikken. Al schrijvend kan ik plaats maken in mijn hersenpan.
Dus greep ik het dichtstbijzijnde schriftje dat ik onlangs weer in een opwelling bij de Hema had gekocht (hallo, mijn naam is Kathleen en ik ben verslaafd aan het kopen van notitieboekjes waarmee ik achteraf nooit iets doe) en begon er in te schrijven tot mijn hoofd weer wat leger werd. Toen ik een paar dagen later merkte dat er weer teveel in mijn hoofd zat, begon ik opnieuw te schrijven. En opeens had ik terug een good old papieren dagboek. That happened.
Uiteraard werden de pagina’s intussen ook voorzien van leuke stickertjes en de nodige washitape. Dat spreekt een beetje voor zich. Het is niet het belangrijkste aan dit dagboek, maar het is leuk om de pagina’s daarmee op te vrolijken. Het geeft er wat extra aan. En zolang ik de pagina niet helemaal volplak met stickertjes, moet dat allemaal kunnen, lijkt me.
Soit. Het doet deugd om al die zaken waarmee ik zit even op papier te kunnen zetten en op die manier te kunnen verwerken en ik merk dat er terug wat hersencapaciteit aan het vrijkomen is om hier terug te schrijven en om terug wilde plannen te maken voor dit blogje. Win-win. Ayup.
Hebben jullie nog een good old papieren dagboek of zie je daar momenteel de meerwaarde niet van in? Hoe zorg jij ervoor dat er genoeg hersencapaciteit vrijblijft voor creatieve uitspattingen?
Herkenbaar! Ik heb ook een notitieboekje waarin in stukjes schrijf (ongeveer de lengte van mijn blogposts) maar dan té persoonlijk om op m’n blog te zetten. Als ik ‘s nachts eens wakker lig omdat er te veel door m’n hoofd maalt, gebeurt het wel eens dat ik opsta, zo’n stukje schrijf en daarna met een leeg hoofd weer verder kan slapen. Lang leve privé-notitieboekjes!
Ik heb een aantal exemplaren, elk met een eigen thema (dat dat naast mijn bed ligt, het dankbaarheidsboekje, het schoolideeënboekje, het bijberoepboekje, …)
Los daarvan: excuse me very much, maar is dat een stickervelletje met cavia’s, dat linkse? En zo ja: hoe cool is dat! (… vinden ook mijn 2 cavia’s)
Ik denk dat het inderdaad cavia’s zijn. Het witte figuurtje heet Molang en ik geloof dat Molang zelf een konijntje is, maar dat hij inderdaad cavia en hamster vriendjes heeft. 😀
Ik heb dat eigenlijk nooit gehad, een dagboek. Ook niet als tiener. Alleen toen een ver vervlogen lief 6 maanden zonder mij door Indonesië trok, pende ik voor hem dagelijks mijn dag/lief en leed neer. Ik maak mijn hoofd leeg door al mijn to do’s in herinneringskens van mijn gsm te pleuren en door blogs te lezen. Voor piekeren vind ik gelukkig de tijd niet meer! Heerlijk!
Hallo Kathleen, mijn naam is Eline en ik heb ook een verslaving notitieboekjes-kopen waar-ik nooit-iets-met-doe…. Ik heb mijzelf een notebook-buying-ban opgelegd omdat het te erg werd. En toen heb ik mijzelf zelf boekjes leren maken. Lalala.
Anyway, ik schreef vroeger ook dagboeken vol en een paar maand terug heb ik het nog eens geprobeerd (want ook een hoofd dat aan het overlopen was), maar na een heftige schrijfsessie vond ik het allemaal zo gênant (wat als iemand dat vindt en leest? #onverwerktejeugdtrauma’s) en allemaal zowat overdreven dat ik er mee gestopt ben. Ik denk nochtans nog altijd dat ik dat veel aan zou hebben..
Maar als je weet dat je er veel aan zou hebben, waarom dan stoppen? Uiteindelijk kan je het schriftje in kwestie ergens wegsteken waar je weet dat huisgenoten of bezoek nooit komen. Eens het schriftje vol is, kan je het altijd ritueel verbranden en dan kan niemand het nog vinden. Als alles van je afschrijven kan helpen, dan zou je je niet mogen laten tegenhouden door de gedachte dat het gênant is wat je schrijft. Het is belangrijk voor jou. Dus niet te veel over tobben en gewoon doen!
Het was me al opgevallen dat hier minder verscheen, maar niemand die jou dat verwijt hoor 🙂 Zelf schrijf ik ook nog steeds heel vaak op papier, want dat helpt me om zaken te verwerken. Maar stickertjes, dat heb ik nog niet geprobeerd! Moet ik dringend eens doen.
Vroeger heb ik ook dagboeken vol geschreven. Nu pieker ik regelmatig over wat ik daarmee moet (Wat als mij iets overkomt en iemand vindt ze? Het is echt vreselijk (genant) wat daar allemaal in staat. Dus mijn plan is om ze ritueel te verbranden.) Nu schrijf ik ook nog vaak om mijn hoofd leeg te maken (dan mag ik het “vergeten” want het staat opgeschreven) maar meestal doe ik dat in een “teksteditor”-bestandje op mijn laptop. Of in Evernote. Typen gaat sneller dan schrijven. En typen zit achter een wachtwoord. Al is zo’n schriftje natuurlijk zeer aantrekkelijk om te kopen, ik versta dat (gelukkig doet YNAB mij tegenwoordig bij elke aankoop stilstaan.)
Ik schrijf ook! In plaats van hip te noteren op een iPad schrijf ik nog steeds verslagen in een notitieboekje. En op mijn nachtkastje ligt het mooiste notaboekje ooit waarin ik niet durf te beginnen omdat het zo mooi is…
Hallo, mijn naam is Mirthe en ik ben ook verslaafd aan het kopen van notitieboekjes waarmee ik achteraf nooit iets doe. (Gisteren nog een mooi notitieboekje meegekregen in een opleiding van Apple. Eentje met hun logo in diepdruk.)
Jup! En moet eerlijk zeggen dat me dat de laatste maanden ontzettend hard heeft geholpen toen ik het moeilijk had. Ik heb in mijn puberteit zo ontzettend veel dagboeken versleten! En nu ben ik ook ook weer goed op weg.
En oh ja: Hallo, mijn naam is Stephanie & ik ben verslaafd aan notitieboekjes kopen 😉
Zeer herkenbaar, behalve dat ik dat vroeger niet deed. Ik startte er een kleine maand geleden mee omdat ik op een of andere manier mijn hersenen wou leegschrijven. Ik zocht ook iets ambachtelijks en zo’n notitieboekje met balpen is dat wel voor mij. Ik kan hier moeilijk gaan timmeren op het appartement :). Bijkomstigheid dat mijn blog daardoor wel is stil gevallen. Maar dat zien we dan wel weer. Het is nog maar nieuw in mijn leven dus het evenwicht zal wel herstellen.
En die verslaving van notitieboekjes kopen en er niks mee doen… ja hoor! Hier ook. Ze lijken nu wel te vullen. Het maakt me zo veel rustiger.
Ook voor mij is dit zeer herkenbaar. Ik heb nog al mijn oude dagboeken liggen en herlees die soms. Tenenkrullend om te zien waar ik als tiener soms mee bezig was. Maar ik had het toen echt wel nodig om de dingen van me af te schrijven en dat is nog steeds zo. Ik gebruik geen papieren dagboek meer, maar typ gewoon mijn zorgen van me af. Werkt even goed :-). Ik denk soms dat ik het allemaal eens zou moeten afprinten, maar zie daar geen beginnen aan ;-). Mijn blog kan ik ook als uitlaatklep gebruiken, maar daar bouw ik toch bewust bepaalde grenzen in. Als het ons helpt om de dingen neer te schrijven, waarom niet hé? Whatever keeps us sane :-).
Boekjes kopen die je niet nodig hebt/gebruikt, dat overkomt me nooit.. *ahem* (blij te horen dat ik niet de enige ben 😉 )
To each his own zeker? Guilty pleasures hebben we allemaal!
Ik heb ook een hele reeks volgeschreven dagboeken die ik nog voor ik ooit sterf, zeker wil verbranden. geen voer voor anderen, geen zelfcensuur in die schriften.
Ik kocht mijn (prachtige) schrijfboeken altijd in Venetië in een winkeltje waar een vrouw de katernen aaneenlijmde en voorzag van een kaft dat haar man zelf met de hand bedrukt had. Ze zijn ook via het internet te krijgen (gelukkig!)
Heb je de voorraad schriftjes van de Fnac al gezien? Ik mag er van mezelf niet meer naar kijken, want ik heb er al een aantal gekocht.
Verslaving??? Geen probleem voor mij 🙂
Haha, Kathleen, zo herkenbaar, van die ‘kleine verslavingen’ zoals…notitieboekjes. Ik heb ze ook overal. Erg handig, want een idee kan gelijk waar, gelijk wanneer (zelfs midden in de nacht) de kop opsteken. In m’n tienerjaren waren er de tekstenboeken, daarvoor de poëziealbums en nog wat later inderdaad dagboeken (en brieven, met hoooopen). Schrijven helpt, schrijven lucht op, daar geloof ik wel heilig in. Graag komen lezen weer. 🙂
Oh ik heb echt jaren dagboeken bij gehouden. Vervolgens ben ik gedichten beginnen schrijven en steeds meer beginnen bloggen. Verder schrijf ik ideetjes in schriftjes (hier ook een gigantische verzameling – maar ze worden wel allemaal gebruikt dus is het geen verslaving. Nee toch hé?) geluksmomentjes noteer ik ook. Nu ja, eigenlijk noteer ik gewoon vanalles maar niet meer in één dagboek.
Heerlijk, die boekjes! Vroeger – als tiener – had ik een papieren dagboek, en dan nog zo’n lelijk exemplaar met paarden op. Terwijl ik niéts met paarden heb. Gelukkig is er nu de Hema. En Papiermier!
Hier liggen ook heel wat onbeschreven boekjes, maar ik ga die ongetwijfeld goed kunnen gebruiken om alle leuke momenten / uitspraken met/van onze baby vast te leggen 🙂
Ik ben niet echt een dagboekmens… Ik vul welke elke avond het boek “elke dag één vraag in” en als ik van mijn psycholoog en/of diëtiste opdrachten krijg maar ik die ook in aparte schriften.
Als je dat dan jaren later terugleest is dat trip down memory lane he
Ik heb ook serieus wat afgeschreven als tiener… Zou daar eigenlijk beter ook eens terug mee beginnen 🙂
Momenteel is mijn ‘copingstrategie’ tijdens het piekeren vooral to do’s aanmaken in mijn recente verslaving/app Todoist en mijn agenda minutieus bijhouden.
Ik schreef immens veel (bakvis tienerverhalen) als tiener. Maar ik vind dat te genant om opnieuw te lezen. Nu heb ik een cursusblog waarin ik alles wat uit mijn hoofd moet heel snel en onordelijk en amper leesbaar in neerpen. Gewoon om het uit mijn gedachten te hebben, niet om het terug te lezen. Ik las wel onlangs iets terug van een dikke 2 jaar geleden en daaruit blijkt dat ik al heel lang op weg was naar een burnout. Soms dus niet slecht om te herlezen….
Ik houd al bijna 2 jaar terug een dagboek bij. De ene keer schrijf ik er al meer in dan de andere keer. Soms probeer ik er een positieve noot aan te geven want ik vind het soms een klaag- en zaagboek. Maar daarvoor dient dat waarschijnlijk ook wel. De ene periode schrijf ik er al meer in dan de andere keer.
Ik hoop dat je snel weer ruimte hebt in je hoofd en alles weer op een rijtje kunt zetten. *virtuele knuffel*
Ik schrijf en teken veel als ik op reis ben. Ik ga vaak alleen naar conventies of op city trips dus mijn reisboekje is dan echt mijn klankbord/reisgenoot. Thuis doe ik echter heel weinig. Alleen af en toe tekenen in m’n schetsboek.
Ik heb dan ook een grote stapel half gevulde/lege notitieboekjes want ook ik ben lid van de Anonieme Notitieboekjes Kopers. Dat ik een HEMA heel dichtbij mijn huis heb is dus erg gevaarlijk.
[…] Die keer dat ik terug met een good old papieren dagboek begon – Verbeelding Het viel me ook op dat steeds meer mensen teruggrijpen naar het traditionele dagboek. Of beter een dagboek, vermits de huidige dagboeken er toch net iets anders uitzien als de oudere edities. Kathleen is één van hen en zelf hoor ik er ook bij maar daarover later meer … […]
[…] Die keer dat ik terug met een good old papieren dagboek begon – Verbeelding Het viel me ook op dat steeds meer mensen teruggrijpen naar het traditionele dagboek. Of beter een dagboek, vermits de huidige dagboeken er toch net iets anders uitzien als de oudere edities. Kathleen is één van hen en zelf hoor ik er ook bij maar daarover later meer … […]