Net als half Vlaanderen las ik onlangs ook Het Smelt van Lize Spit omdat het werd uitgekozen voor de leesclub. Het is weer zo’n boek dat ik nooit zelf zou hebben gekozen om te lezen, want Vlaamse schrijvers en ik, wij hebben meestal een behoorlijk andere smaak, vrees ik. Ik vrees dat mijn drang naar drama niet ontwikkeld genoeg is om van Vlaamse boeken te kunnen genieten.
In het jaar waarin Eva geboren wordt, worden er maar twee andere kinderen geboren in hetzelfde dorpje waar zij woont. Deze twee jongens en Eva worden doorheen de jaren de beste maatjes en worden al snel de drie musketiers genoemd. Tijdens de zomer van 2002 komen de twee jongens af met een plan waarbij ze de hulp van Eva nodig hebben. Maar al snel loopt het plan helemaal mis. Als Eva jaren later terug gaat naar het dorp, komt alles terug naar boven.
Op zich is het vlot geschreven en is het een meeslepend verhaal dat lekker weg leest. Zelf blijf ik het ook een ontzettend sterk debuut vinden, maar ik had er een aantal problemen mee. Zo had ik heel snel door hoe het boek zou eindigen. Ik heb al een paar keer aangehaald dat ik moeite heb met thrillers of detectives te lezen omdat ik meestal té oplettend lees en snel door heb hoe de vork aan de steel zit. Van zodra het eerste meisje haar eerste vraag bij het raadsel stelde, wist ik hoe laat het was.
Daardoor heb ik ongeveer twee derde van het boek zitten toe leven naar een climax waarvan ik wist dat die ging komen. Toen we het erover hadden in de leesclub bleek dat niemand anders door had hoe het verhaal zou eindigen. Ik heb intussen bij nog een paar mensen die dit boek hebben gelezen gepolst en mensen die niet wisten hoe het ging eindigen, die waren helemaal onderste boven van het boek net doordat ze het einde helemaal niet zagen aankomen. Ik daarentegen heb me door twee derde van het boek moeten werken wetende hoe het zou eindigen en dan is de lol er wel een beetje af, helaas. Doordat ik minder naar de climax toe leefde, vond ik het middelste stuk behoorlijk langdradig. Daar hadden toch wel een paar zaken geschrapt mogen worden.
Daarnaast had ik ook heel wat problemen met bepaalde keuzes van bepaalde personages. Een argument dat veel wordt aangehaald is: “Jamaar, dat is nu eenmaal zo in een klein dorpje,”. Ik ben ook opgegroeid in een klein dorpje met één bakker, één slager, drie café’s, een gemeenteschooltje en een bibliotheek (thank god). Veel was er daar niet te doen. Maar als je vrienden dan afkomen met een plan zoals het plan van Pim, dan zeg je: “Jongens, ik ga effe iets anders doen. Doe maar lekker zonder mij,”. Dan pak je je fiets en ga je lekker de wijde wereld rondom je dorp verkennen. Dan pak je een boek en ga je ergens in de zon zitten lezen. Dan probeer je aansluiting te vinden bij andere kinderen in het dorp die wat ouder of jonger zijn. Op dat moment zeg je “nee”. En het kan me niet schelen als dat je enige vrienden zijn, je kan ook alleen spelen, daar is absoluut niets mis mee. Punt.
Hetzelfde trouwens voor de moeder van Laurence die op een bepaald moment de keuze maakt om geen dokter of ambulance te bellen terwijl Eva bloedend haar winkel binnen komt (sorry, spoiler alert). Van zodra een kind naar jou toe komt als volwassene, dan zorg je ervoor dat dat kind hulp krijgt, vooral als je weet dat de thuissituatie van eerder genoemd kind niet bepaald ideaal is. Het maakt niet uit of de reputatie van je winkel in gedrang komt, als volwassene neem je die verantwoordelijkheid. Punt.
En het zijn die twee zaken, het feit dat Eva geen nee kan zeggen en het feit dat de volwassene in dit verhaal zich geen zak aantrekken van de kinderen ook al zijn ze gewond, dat bij mij echt voor problemen zorgde en een afstand vormde tussen mij als lezer en het verhaal. Het was niet meer geloofwaardig voor mij. Dat is drama om drama te maken en ervoor te zorgen dat je verhaal toch een beetje boeiend wordt terwijl dit voor mij niet realistisch overkomt. Uiteraard als Eva “nee” had gezegd en als de moeder van Laurence had geholpen, dan had het verhaal er niet gestaan zoals het er nu staat en laten we eerlijk zijn, dan was het waarschijnlijk geen bestseller geworden. Een verhaal kan héél snel een andere wending nemen als een personage een andere keuze maakt en vaak is dat net de meest logische keuze.
Shockeren om te shockeren, drama om drama, speciaal doen om speciaal te doen, dat hoeft voor mij allemaal niet. Ik lees liever over echte mensen die hun menselijkheid niet opzij zetten om de reputatie van hun winkel in ere te houden of om hun vrienden die toch eigenlijk niet deugen te behouden. Dat is mijn twee cent, maar ik ben blijkbaar een uitzondering, want iedereen lijkt helemaal wild te zijn van dit boek.
Het Smelt is beschikbaar in de betere boekhandel of in je plaatselijke bib. Online kan je het vinden bij oa. Bol.com. Daar kost de papieren versie €15 en de digitale versie €12,99.
Oké Kathleen, nu heb je mijn zin om het te lezen meer dan ooit getriggerd. Ik wou niet aan dit boek beginnen omdat ik vond dat iedereen het zo ophemelde en dan kan het alleen maar tegenvallen, toch? Net omdat jij het nu minder goed vindt, ben ik nieuwsgierig geworden 🙂
Bij mij ligt het klaar. Je hebt me eigenlijk extra nieuwsgierig gemaakt. Benieuwd wat ik ervan ga vinden, want ik ben normaal gezien niet echt pro hypes.
Ik ben echt super nieuwsgierig naar dit boek! Volgens mij is dit trouwens echt de eerste niet 100% positieve recensie die ik lees.. misschien maar goed, dan worden mijn torenhoge verwachtingen wat ingetoomd 😉
Ik sta altijd wat sceptisch tegenover boeken die plots zo populair worden, maar ik ben er toch wel nieuwsgierig naar dus ik ga het een kans geven. Ik hou net wel van Vlaamse auteurs, maar ik lees niet zo graag boeken van vrouwelijke schrijvers.
Ik vond het eerlijk gezegd ook tegenvallen. Pas op,Lize Spit kan schrijven, maar het verhaal…
Mooie beschrijvingen, echt filmisch, maar ik gelòòfde het niet. Het leek in een soort vacuüm geschreven te zijn, met teveel gezochte duisternis.
En persoonlijk ergerde ik me ook enorm aan de vele expliciete jaren 90 referenties.
JImmy van Get ready? Die hoef ik niet zo nodig tegen te komen in een boek. Maar dat is mijn mening, anderen vonden het juist tof om hun eigen jeugd te herkennen.
+1
Sinds we een tienermeisje in elkaar geslagen zagen worden, voortdurend om hulp hoorden roepen, als enigen van heel de straat daardoor effectief de politie belden, het eindeloos lang duurde voor die opdaagden en er werkelijk niemand ingreep, weet ik zo zeker niet meer of die volwassene niet realistisch reageerde in het boek. Het is ongelooflijk wat sommige mensen onder hun eigen ogen kunnen laten gebeuren…
Al zouden dezelfde dingen ook mij storen in een boek. ‘T is ver gekomen als je zelfs niet meer mag rekenen op papieren volwassenen…
Ik heb het gelezen nog voor het een bestseller werd.
De stijl vind ik zeer goed, absoluut geweldig voor een debuut. Als dit een afrekening met haar jeugd moet zijn, zou ik niet graag in de schoenen van haar ouders of dorpsgenoten staan, hoewel ik ook wel besef dat niet alles waarheidsgetrouw is weergegeven.
Ik heb me ook wel afgevraagd waarom Eva niet gewoon weigerde om mee te spelen met dat perverse spel. Anderzijds speelt hier zeker de ‘groepsdruk’. Zonder de andere musketiers is ze eigenlijk (in haar ogen) niemand. En dan doe je domme dingen.
Je hebt op een open en moedige manier je mening weergegeven, dwars tegen de algemene opvatting in. Dat vind ik van jou ook super!
Ik ben blij dat ik dan toch niet de enige ben die problemen had met de geloofwaardigheid van dit boek. Mijn mening overlapt grotendeels met de jouwe, ik schreef er eerder al dit stukje over: http://literasa.blogspot.be/2016/02/waarom-ik-niet-smolt.html
Ik ben blij eens een andere mening te lezen. Meestal ben ik ook goed in het voorspellen hoe een thriller aflooopt. Ik ben dus benieuwd als ik aan dit boek begin hoe snel ik het ga doorhebben. Aangezien het boek steeds uitgeleend is in de bib zal het nog even duren. Maar nog genoeg andere boeken op mijn te lezen lijst 🙂
Ik ben ook niet helemaal overtuigd over dit boek. Normaal krijg ik braakneigingen bij een goed geschreven boek (of ween ik, of grinnik ik, allez kortom een emotie) bij dit boek niet echt. Het las vlot maar toch had ik niet de neiging om het in één ruk uit te lezen. (ik heb het uiteindelijk wel gedaan, meer omdat ik er de tijd voor had dan de noodzaak voelde) Ik vond ook dat veel zinsconstructies op dezelfde manier langer en complexer gemaakt werd én dat dit onnodig was.
Het smelt is een roman die je verslagen achterlaat, staat er te lezen op de achterflap, wel het komt in de buurt maar verslagenheid voelde ik net niet.
Leuk om een kritische review te lezen! Meestal heb ik zelf nooit door hoe een boek gaat eindigen, dus mij zou het wellicht wel blijven boeien. Ik ben er nog niet zo zeker van of het boek me écht overtuigt om te lezen, en om de één of andere reden staat het niet meteen bovenaan mijn leeslijst. Maar wie weet, als het eens niet is uitgeleend in de bib…
Jouw recensie is dus eigenlijk exact de verwachting die ik van dit boek heb én de reden waarom ik het niet lees. Nu heeft een hype al sneller het effect dat ik een boek niet wil lezen. Maar het dramatische genre spreekt me nu eenmaal sowieso niet aan.
Het ligt klaar, ik vind het nogal dik, vandaar dat het niet mee naar Schotland mocht. Ik ben eens benieuwd nu.
De eerste paragraaf las ik van dit berichtje… en nu weet ik niet of ik het boek moet lezen of niet. Het stond in mijn verlanglijstje. Onmiddellijk ging ik naar de reacties maar echt lovend zijn die precies niet. Nu zit ik in een dilemma! Damn.
Ik ervaarde het anders. Eva moet zoveel ballen tegelijk de lucht inhouden (de vrees voor haar ouders, de zorg voor haar zusje, de halfslachtige steun van haar broer, de angst om vrienden te verliezen, haar jaloezie op Elsa…) dat ze de energie niet heeft om ‘neen’ te zeggen tegen de jongens (al voel je haar innerlijke strijd en weerzin) of om de impliciete vragen/veronderstellingen van Laurens’ moeder expliciet te beantwoorden. Dat het met zelfmoord eindigen zou, dat had ik ook door (niet de manier waarop), maar dat maakte het net goed: je weet waar het heen gaat en dus wil je tussendoor ergens als lezer op de rem gaan staan, de koers wijzigen, het stuur omgooien, maar je weet dat de auteur je natuurlijk toch daar brengt waar ze jou en Eva hebben wil. Dat doet voor mij geen afbreuk aan de plot. Ik zag het raadsel niet als een ‘thriller-element’ of iets dat ik per se moest oplossen.
Vlaams drama laat ik doorgaans ook links liggen. Geef mij maar English story-telling. Maar de volwassenen in het boek herken ik wel, hoor. Narcistische ouders bestaan echt.
je bent de eerste die verwoordt hoe ik erover denk. Ik heb je review met opzet niet gelezen tot ik het uit had en ik dacht eraan terug dat ik die nog eens moest doornemen. Ik was ook niet omver geblazen zoals zoveel andere mensen beweren. Het zal wshlk wel een mooie film zijn, misschien een lange film 😉 maar soit. Ik miste nog wat meer mooie zinnen eigenlijk, maar ik ben misschien wel heel erg kritisch nu. Het blijft een goed boek sowieso maar ik begrijp de fuzz errond ook niet zo goed…
Kathleen,
enkele vragen over jullie leesclub:
– Waar vinden jullie discussievragen over de boeken die jullie lezen?
– Zoeken jullie toevallig nog mensen om jullie club te verbreden? 🙂
Dankje!
Margot