Die twee katten van ons, die zitten niet heel de tijd binnen. Allesbehalve zelfs. Als wij er zijn, mogen ze binnen en moeten we ze iedere keer met veel gemorrel terug buiten zetten. Als we er niet zijn, dan kunnen ze altijd schuilen in de garage. Of kattenkwaad uitspoken. Dat hoort ook uiteraard tot de opties.
We hebben de indruk dat Vince nooit echt ver van huis gaat. Hij is eerder een huismus die ergens een knus plekje zoekt en vierentwintig uur aan een stuk slaapt. Of dat denken we toch. Nelson daarentegen, daarvan weten we niet altijd waar hij rondhangt. Soms ligt hij samen met Vince uiltjes te vangen in de garage, andere keren is hij letterlijk vogeltjes aan het vangen en staat hij opeens in de woonkamer met een bek vol pimpelmees. Pluimpjes overal, dat spreekt voor zich. En het gekke is dat toen ze jong waren Vince de grote ontdekkingsreiziger was en Nelson eerder het schuwe, onhandige geval. De rollen zijn nu helemaal omgekeerd.
Een paar weken geleden kwam onze grote ontdekkingsreiziger Captain Nelson thuis na één van zijn nachtelijke avonturen. Terwijl hij miauwend en mekkerend om aandacht aan het zagen was (en misschien ook wel wat verse brokken), merkte ik dat zijn linkeroor gescheurd was. Vanaf het puntje van zijn oor tot ongeveer twee centimeter verder was het oor in twee gescheurd. Eén helft hing een beetje slapjes. Maar onze held bleek er zelf geen probleem mee te hebben. De dierenarts werd gecontacteerd en die liet weten dat we het in het oog (oor?) moesten houden. Zolang het niet infecteerde, kon het eigenlijk geen kwaad.
Het is op die momenten dat je je toch afvraagt wat die katten allemaal uitspoken als je er niet bent. Waar trekken ze heen? Nelson komt regelmatig eens terug met duizenden stukjes kleefkruid in zijn vacht. We hebben geen idee waar er in onze woonwijk met proper onderhouden tuinen in godsnaam kleefkruid zou groeien. Ik weet dat er GPS trackers zijn waarmee je je huisdier kan volgen, maar dat zou de pret wel een beetje bederven. Is dat niet net een beetje het aantrekkelijke aan een kat? Dat mysterieuze kantje?
Langs de andere kant blijven er nog veel vragen over die zo’n tracker niet kan beantwoorden. Met welke andere katten gaan ze om? Wat doen ze eigenlijk zo’n hele dag? Vechten ze vaak? Zitten ze achter de dametjes aan? Hoe krijgt een kat een jaap van twee centimeter in z’n oor zodat die uit twee helften bestaat?! Heeft Nelson die wond opgelopen tijdens een gevecht of was hij weer even zijn eigen onhandige zelf en is hij ergens aan een prikkeldraad blijven haken? Waar in godsnaam staat er in onze buurt prikkeldraad?! Of is het gewoon een body modification die momenteel helemaal hip en trendy is onder de katten in onze buurt? Het is een keer iets anders dan een gespleten tong, toch? Aah. Het mysterieuze bestaan van de gemiddelde huiskat.
Nelson ronkte gezwind van de ene dag naar de andere. De wonde genas en er groeide langzaam maar zeker een korstje over de wond. Even leek het zichzelf te genezen, maar we vermoeden dat Lord Nelson het zelf terug heeft open gekrabd. Geen infectie. Geen ramp. Hij eet, hij zaagt om aandacht, hij schrokt zijn eten naar binnen als een echte, ongemanierde holekat, hij doet zijn bekende upward dog (cat?), hij knuffelt maar al te graag, hij functioneert nog altijd als bijzettafeltje waar je alles op kwijt kan,… Maar nu loopt meneer dus permanent rond met die jaap van twee centimeter. En daardoor ziet hij er dus uit als een badass motherf*cker. Iedere wijk heeft wel één kater met een groot litteken of een gespleten oor. Zo’n kater waarvan je weet dat hij de koning van de wijk is. Zo’n kater waarmee de andere katten echt wel geen boel willen. Zo een kater is Nelson nu.
En of het nu komt door een gevecht met een andere kat of omdat hij weer zijn eigen onhandige zelf is geweest, dat laten we in het midden. Helemaal en geheel in het midden. Jawel. Stiekem vermoed ik nog altijd het laatste maar details. Allemaal details.
Wat denken jullie dat katten zoal uitspoken als ze op pad gaan? En zou je het graag weten waar je kat uithangt of vind je het mysterieuze kantje van zijn/haar bestaan wel wat hebben?
Onze kat heeft ook zo’n jaap in zijn oor, resultaat van een nachtelijke portie catch. Hij houdt van het buitenleven, vooral als alle normale wezens slapen. De buit? Muizen, ratten, konijnen, … maar nooit vogels. Onze vorige buren zijn niet echt blij dat wij verhuisd zijn. De muizen hebben nu weer vrij spel tot onder de motorkap van hun auto in de open garage.
Ook hier op ons nieuw adres horen we hem regelmatig een robbertje vechten met als resultaat vreemde kattenharen in onze living, een ontbrekende hoektand in zijn bek, diepe schrammen in de kussentjes van zijn poten, …
Een kattenleven blijft raadselachtig.
Wij hebben toch ook al aan een gps gedacht voor onze oudste kater. Vooral toen hij lang van huis bleef. We wisten wel ongeveer waar hij was, we waren namelijk maar een kilometer (in vogelvlucht) verhuisd. Al dachten we eerder aan een camera, voor als hij met een wonde thuiskwam. Stoer kater wel, die Nelson!
hahaha, wat een zalige post 🙂 Ik zou dat toch ook wel graag weten, maar vind het tegelijk net heerlijk dat we dat net niet weten 🙂 Mijn broer heeft geloof ik zijn kat ooit zo eens een videootje aangedaan, ofwel vergis ik me en had hij er gewoon filmpjes van, ‘t is lang geleden. Ik weet alleen dat het hilarisch was om te zien, maar ook een beetje saai tegelijk 🙂 Misschien zal het toch niet van z’n eigen kat geweest zijn (eens googelen op zulke filmpjes misschien??)… Laat de poezen maar lekker mysterieus en poezelig blijven, anders hadden we toch een hond genomen, niet? 😉
Echt een leuke blogpost om te lezen. Zelf hebben we enkel een cavia als huisdier. Die maakt regelmatig van zijn voeten (blijkbaar kan zo’n klein diertje echt veel lawaai maken als hij daar zin in heeft) of hij gaat aan het reorganiseren in zijn hok. Onze buren hebben echter wel katten. Twee bij de buren aan onze rechterkant en twee bij de buren van twee huizen naar links. Het leuke is dat ik die regelmatig bij ons in de tuin tegenkom. Dan liggen ze op het dak van het tuinhuis, op onze tuinstoelen of tafel. Of ze houden me nauwkeurig in het oog van op de keukenvensterbank. Wanneer ik de ramen kuis of mijn aardbei-plantjes controleer komt één van hen ook vaak even langs. Deels om te controleren, maar grotendeels om wat gestreeld te worden en eigenlijk vind ik dat superleuk. Op die manier heb ik toch een beetje een kat als huisdier. Stiekem hoop ik dan ook dat ze bij me komen liggen wanneer ik buiten op het terras (dat eerst nog even moet worden gebouwd) ga lezen.
Onze kat heeft zo’n superdeluxe kattenluik-op-chip en ze mag overdag naar buiten als ze wil. ‘s Nachts houden we haar in principe binnen. Ik heb niet het idee dat ze heel ver gaat, maar soms duurt het wel heel lang voordat ze binnen komt. Ik heb wel op het punt gestaan om zo’n petcam eens te proberen, maar toch nog niet gedaan. Vanwege het simpele feit dat ze niet fijn vindt om iets om haar nek te hebben. Zou zonde zijn als ze zo’n duur al bij de eerste trip weet kwijt te spelen 😛
Haha, wij hadden vroeger thuis ook een kat die tijdens een gevecht zijn oor verwondde. Dat beestje heeft de rest van zijn dagen met één afhangend oor rondgelopen.
Ik zou als ik nu een kat had zo’n GPS tracker wel overwegen. Ik gun ze absoluut hun vrijheid, maar toen mijn twee katten een paar jaar geleden vrij kort na mekaar spoorloos verdwenen, had ik er veel voor over gehad ze te kunnen opsporen. Dat zoeken – wachten – hopen – vrezen – en uiteindelijk berusten, dat was behoorlijk slopend.
Geweldige dieren toch. Als mijn man niet allergisch was haalde ik direct een kitten of twee uit het asiel..
mijn vorige kat is eens meegewandeld toen we een toertje gingen doen. Ineens was ze verdwenen. Pas 7 weken later belde mijn vriendin dat ze haar in haar tuin had zien zitten! Op 3 km van ons deur. Ze was redelijk goed vet dus ik vermoed dat ze ergens huisje heeft gehouden bij een oud tanteke. Toch sprong ze wel van contentement weer in mijn armen.
Heel leuk geschreven!
Ik had ook een avontuurlijke kat. Eigenlijk was heteen halve hond, die mij geregeld kwam halen om verstoppertje mee te spelen. Tegelijk ook een knuffelbeest. Achteraf gezien wou ik wel dat hij een tracker had, want op een doodgewone ochtend ging hij naar buiten voor zijn plaske en is nooit meer terug gezien 🙁 Ik kan alleen maar hopen dat hij een nieuwe thuis vond en besloot daar te blijven.
Herkenbaar! Onze kat heeft echt een nachtleven, die gaat de deur uit wanneer wij naar bed gaan en komt vroeg in de ochtend pas terug. Wat hij allemaal uitvoert…. geen idee! Laatst lag er wel een levensloos musje onder de tafel toen wij uit bed stapten. Ik heb op tv weleens een catcam gezien: een klein cameraatje dat je om de hals van je huisdier kunt hangen.
Leuk verhaal! Enkele jaren geleden hebben ze op BBC een documentaire getoond over katten waar ze onder andere nagingen met trackers wat een kat zoal uitspookt. Ik vond het heel boeiend en alhoewel ik al best veel weet over katten, heb ik toch nog bijgeleerd. Het zijn toch boeiende wezens.
Ahw die foto, zo lief! Ik zou eigenlijk voor onze twee katten wel graag een tracker hebben. Sinds Pixel weg is, maak ik me heel vaak zorgen om waar ze uithangen. Onze buurt staat ook niet bepaald bekend als super katten vriendelijk (er verdwijnen wel vaker katten, helaas..) dus dat lijkt me gewoon een extra geruststelling. Mushu kan nog niet over onze tuinmuur springen, al zou hij wel willen. Naast ons is een autogarage, en Cera gaat héél dikwijls in het zonnetje onder een motorkap van één van de auto’s in de garage liggen. Ze komt ook vaak zo zwart als roet terug, dus zij gaat heel graag op ontdekkingsreis, haha.
Leuk om zo iedereen zijn kattenverhalen te lezen 😀