Gelezen

30 is een schoon getal

Er zijn zo van die boeken die ik wel wil lezen, maar daarom niet persé wil kopen. Dan wordt er soms bijzonder veel geduld uitgeoefend tot er een exemplaar beschikbaar is in de plaatselijke bib. Het duurde bijna zes maanden voor ik prijs had met 30 is een schoon getal van Frauke Joossen.

Charlie komt op een dag tot de conclusie dat ze bijna dertig is, binnenkort waarschijnlijk uit haar appartement wordt gezet, geen job heeft en eigenlijk ook niet echt vrienden heeft. Van een relatie is al helemaal geen sprake. Ze besluit dat ze het ermee heeft gehad en maakt een plan. Ze geeft zichzelf dertig dagen en dan gaat ze uit het leven stappen. Maar dan ontmoet ze een fijne man die zelf met het leven worstelt.

Voor een boek waar ik zo lang heb op moeten wachten voor ik het kon lezen, was het toch wel een ontzettend zware teleurstelling. Het boekje telt nog geen tweehonderd pagina’s, maar het heeft me echt wel een dikke week gekost om het uit te lezen. Het ging gewoon tergend traag vooruit en het kon me eerlijk gezegd in het geheel niet boeien.

Het hoofdpersonage was een zaag, de humor was verschrikkelijk en het verhaal trok op weinig. Er waren momenten dat ik me afvroeg of dit boek was geschreven voor een dertienjarige puber, want het kon bijna niet anders. Die manier van denken, die manier van zelfingenomenheid, dat is echt iets wat je enkel bij pubers ziet.

Daarnaast was het zo’n boek waar je helemaal de schrijver in ziet. Bij een goed boek vergeet je de schrijver en ga je helemaal in het verhaal op. De personages worden je vrienden en je leeft met hen mee. Ze zijn mensen van vlees en bloed. Je kent hen. Hier was de auteur zo hard aan het proberen om grappig te zijn, zo hard aan het proberen dramatisch te zijn en zo hard Helen Fielding of Jojo Moyes aan het proberen te zijn, dat het gewoon een marteling werd om te lezen.

Ik was van plan het één ster te geven, hoewel ik dat meestal hou voor boeken die ik niet uitlees. En toen kwamen die laatste vijftien pagina’s. Of twintig. En die waren goed. Gewoon goed. Die waren helemaal anders dan de voorgaande honderdtachtig pagina’s. Eindelijk ondernam het hoofdpersonage iets. Eindelijk nam ze de touwtjes in handen. Eindelijk ging ze verder met haar leven. Eindelijk begon haar humor een beetje op iets te trekken. En puur op basis van die vijftien à twintig laatste pagina’s, heb ik het twee sterren gegeven.

Dus als je van plan bent het boek ooit te lezen, skip gewoon meteen naar pagina… bwaah… 170 ongeveer.

Het is misschien niet de meest uitnodigende recensie, maar moest je het boek alsnog willen lezen, dan kan je het kopen in de betere boekhandel en ook online bij Bol. Daar betaal je €19,99 voor de papieren versie en €15,99 voor de digitale versie. En voor de liefhebbers, het boek staat ook in Kobo Plus.

You Might Also Like

  • Literasa

    Hahaha, wat een grappige conclusie! Ik heb ook al eens lang gewacht op een boek uit de bib, bleek toen ook een teleurstelling te zijn 😀

  • Lottes Anekdotes

    Misschien niet uitnodigend, maar wel lekker eerlijk 😉

  • Els

    Lol, ‘misschien niet de meest uitnodigende recensie’ – misschien??
    Ik heb het al eens eerder laten weten: ik vind het zalig hoe jij zo eerlijk je mening over een boek schrijft en dat op een grappige manier bovendien.

  • Lize

    Jammer dat je zolang moest wachten op het boek en dat het dan nog tegen viel ook.

  • Bea

    Ik herken het gevoel helemaal en heb het boek na enkele hoofdstukken met eens stevige zucht weer dichtgeklapt. Maar nu heb je me toch nieuwsgierig gekregen over dat laatste stukje :).

  • Pin It on Pinterest