Over de heremietkreeft die uit haar schelp wil komen

Begin dit jaar schreef ik over mijn doelstellingen. Dat ik meer wilde buitenkomen. Dat ik vorig jaar nogal een heremietkreeft ben geweest en dat het nu weer tijd is om uit mijn schelp te komen. Langzaam maar zeker ben ik daar werk van aan het maken. Langzaam, maar zeker. Volgens mij is dat zowat mijn levensmotto. Langzaam, maar zeker.

Het artikel van Kelly dat onlangs in De Standaard verscheen (Dertiger zkt. vrienden, zaterdag 11 maart, DS Magazine) was er dan ook ééntje waarbij ik niet anders kon dan instemmend knikken. Langs de ene kant ben ik graag alleen. Ik heb een heel levendig en interessant innerlijk bestaan. Mijn hoofd houdt mij altijd wel bezig en ik verveel me geen moment. Je bent een introvert of je bent het niet. Mijn blog heet echt niet voor niets Verbeelding. Maar alleen zijn is niet altijd gezond. Een mens is een groepsdier, introvert of niet. Je hebt mensen nodig waarbij je je ei even kwijt kan, mensen die je hulp kunnen bieden als het moeilijk gaat, mensen waarmee je vol passie over gelijkaardige interesses kan praten of mensen die zotte plannen met je willen uitvoeren. Dus langs de andere kant snak ik ook naar fijn gezelschap. Het is een beetje dubbel.

Nog iets wat heel dubbel is, is dat ik héél veel energie kan halen uit afspreken met fijne en interessante mensen, maar daarna ook altijd mijn batterijen weer moet opladen omdat het veel van mij vraagt. De logica ervan ontgaat me soms, maar het is wat het is en ik heb ermee leren leven. Daarmee dat ik soms moet afwegen wat ik wel en wat ik niet wil doen. Op welke uitnodiging ga ik wel in en welke sla ik af? Heb ik de dag na die afspraak tijd om te bekomen of staat er dan ook al iets op de planning? Is het iets wat ik graag doe of ga ik erdoor in een situatie terecht komen waar ik me sowieso niet al te goed in voel (concerten en aanverwanten)?

Kelly onderwierp zichzelf aan een aantal experimenten in haar artikel en ik ga haar niet in de voetsporen treden. Ik wil me eigenlijk vooral focussen op mensen die ik al een beetje ken, beter leren kennen. Er zijn al zoveel toffe mensen in mijn omgeving. Vage kennissen waarvan ik altijd blij ben ze te zien of toevallig tegen te komen, ex-collega’s die meer dan alleen maar ex-collega’s zijn geworden, mijn liefste AFS vriendinnetje die tegelijk met mij in IJsland was, vrienden van Het Vriendje die ik nu ook reken tot mijn eigen vrienden, de geweldige leesclubdames (bekentenis: soms ga ik naar de leesclub gewoon voor het gezelschap terwijl ik het boek eigenlijk niet heb gelezen), kameraden die me zien als hun kleine zusje,… Maar af en toe moet je ook nieuwe stemmen horen. En hoewel die bestaande relaties belangrijk zijn, wil ik dit jaar een aantal van die vage relaties, dieper maken.

Een mooi voorbeeld daarvan vond afgelopen weekend plaats. Ik volg Eline via haar blog Plutomeisje al een hele hoop jaren. Onze interesses zijn vrij gelijkaardig en dat merk je wel via onze schrijfsels. Vorig jaar tijdens de Verbeelding Book Club meetup ontmoette ik haar voor het eerst “in het echt” en waren we aan de praat geraakt. Er was sprake van een klik. Helaas gingen onze wegen weer uit elkaar aan Brussel Centraal. Vlak na die ontmoeting bedacht ik me al dat ik haar eigenlijk eens een mailtje moest sturen om te vragen of ze zin had om onze babbel verder te zetten. Uiteindelijk heb ik dat pas afgelopen januari gedaan. Uiteraard had ik wat schrik dat ze “nee joh, wat vraagt gij nu?” zou zeggen, maar ze zag het helemaal zitten.

Afgelopen zaterdag hebben we uitgebreid zitten kletsen over al die gemeenschappelijke interesses gaande van bloggen tot boeken tot grafische vormgeving tot van alles en nog wat. We hebben alleen al bijna anderhalf uur in de Waterstones doorgebracht omdat we niet uitgepraat geraakten over boeken. En het was ontzettend fijn. Ik kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk met niemand die ik ken praat over bloggen. Letterlijk niemand in mijn omgeving is daarmee bezig. Online ken ik natuurlijk behoorlijk wat bloggers, maar écht met iemand erover praten? Nope. En blijkbaar is het wel fijn om ook eens te kunnen kletsen over die hobby. Eens thuis heb ik de rest van de avond niets meer kunnen doen wegens volledig uitgeput, maar dat nemen we er dan wel weer bij.

En in mijn hoofd heb ik een hele lijst mensen waarvan ik denk: “Awel, dat ziet er iemand interessant uit,” of “Die zijn/haar verhaal wil ik wel eens horen,” of “Daar kan ik nog iets van leren!”. Mensen die ik vanop een afstandje volg via een blog of social media. Mensen die ik via via ken. Mensen in allerhande vormen en kleuren. Eline vertelde me dat ze iemand kende die iedere vier maanden met iemand afspreekt die hij via Twitter volgt. Iemand die hem interesseert. Iemand die z’n aandacht heeft getrokken. Iemand die hem is opgevallen. Dus er zijn blijkbaar mensen die dat echt doen. En ik vind dat zalig. Ik vind het belangrijk om eens te kunnen samen te zitten met mensen die je nog niet kent omdat je daar zoveel van kan leren. Hoe ze naar de wereld kijken en daardoor leer je ook hoe je zelf naar de wereld kijkt. Hoe ze omgaan met bepaalde problemen. Hoe ze nadenken over bepaalde onderwerpen. Hoe ze het dagdagelijkse ervaren. Wat hen bezighoudt. Wat ervoor zorgt dat ze het ‘s ochtends uit hun bed willen komen. Dat soort zaken.

Dus deze heremietkreeft heeft een lijstje met “interessante mensen” neergepend en gaat op zoek naar haar stoute schoenen om weer een aantal van die mensen aan te schrijven om eventueel eens af te spreken. Niet iedereen op die lijst woont bij de deur, maar er is natuurlijk ook altijd good ol’ Skype. Dus dat afspraakje met Eline heeft deze kreeft (mijn sterrenbeeld en al, jongens) laten inzien dat dit iets is wat ik heel fijn vind en wat ik eigenlijk meer wil doen. Ik moet daarom niet opeens beste vrienden worden met iedereen of mijn kalender beginnen volboeken met allerhande afspraken, maar een paar nieuwe, interessante mensen leren kennen hier en daar of wat vage kennissen beter leren kennen, dat kan nooit kwaad, toch?

Goed, ik denk niet dat dit blogbericht ergens op sloeg, maar dus… ja. Iets over nieuwe mensen leren kennen. Daar komt het op neer, denk ik. Hoe doen jullie dat, nieuwe mensen leren kennen? Hebben jullie daar nood aan of zitten jullie gezellig in jullie schelp?

25 thoughts on “Over de heremietkreeft die uit haar schelp wil komen

  1. Goed, Kathleen! Langzaam maar zeker is een mooi motto en je ziet wel: het lukt je aardig!

  2. Ik zit ook wel heel erg in mijn eigen wereldje. En soms is dat behoorlijk eenzaam. Maar anderzijds heb ik het veel meer voor een goed gesprek dan met praten over koetjes en kalfjes met de eerste de beste die ik op straat tegen kom. Mijn doel voor 2017 was ook om me meer open te stellen, maar ik heb niet echt het gevoel dat ik daar al zo goed mee bezig ben.

  3. Ik zag jullie uitstapje al passeren op instagram en serieus, Waterstones én Houtsiplou, alleen al daarom leek dat mij een heerlijke namiddag! Wel grappig dat jullie elkaar vorig jaar dus ook pas voor het eerst ontmoet hebben; om een of andere reden ging ik er vanuit dat jullie – oude rotten in het blogvak 😉 – elkaar sowieso al wel zouden ontmoet hebben 🙂

    En die klik, terwijl je elkaar eigenlijk alleen maar online kent (en dan tetteren en blijven tetteren), dat had ik voor het eerst toen ik Kelly van Ma vie en vert ontmoette (en dan ondertussen nog met verschillende andere bloggers). Zij had dat voorgesteld en hoera, want niet alleen zou ik dat zelf nooit gedurfd hebben, het heeft er ook voor gezorgd dat ik het nadien zelfs “aandurfde” om die Verbeelding book club meetup te organiseren 🙂

    • Oh hoera, zo leuk om deze reactie tegen te komen! 🙂 Cool zeg, dat mijn initiatiefje zo’n initiatief van jouw kant veroorzaakt heeft! 🙂

  4. Hah, ik was net als Haaike van de indruk dat jullie elkaar al meer hadden gezien 🙂
    En goe plan! Ik ben zelf ook nogal een cocooner, dus niet altijd evident! Naar de bookclub meet gaan was voor mij echt een overwinning op mezelf.
    Heel veel succes met je plannen!

  5. Ja, jeej, fijn! Ik leer niet zo heel vaak nieuwe mensen kennen, maar ik vind het wel fijn als het gebeurt. Het geeft vaak zo veel energie en inderdaad, over bepaalde onderwerpen kan je niet met je beste vrienden babbelen en dan is het gewoon extra leuk om dat wel eens te kunnen doen met iemand die eigenlijk verder van je af staat (al is het nog maar puur geografisch). Nood is misschien een groot woord, want het hangt ook nogal af van de periode, maar ik zit alleszins liever niet constant in mijn schelp. Dus jaaa, go for it!

  6. Herkenbaar… vooral het energie halen uit gesprekken en er tegelijk van moeten opladen.. fijn dat ik niet de enige ben…
    Ik had me eigenlijk voorgenomen om elke maand iets ‘cultureels’ te gaan doen, het zij film, lezing of museum, in de hoop zo wellicht dan behalve beelden ook heuse mensen te ontmoeten. Eventueel….

  7. Ik heb vooral onthouden dat wij hetzelfde sterrenbeeld delen …
    Alle gekheid op een stokje; zo eventjes je comfortzone verlaten kan je zoooooo goed doen.

  8. Normaal gaat het wel vlot om nieuwe mensen te leren kennen, ook al heb ik nood aan veel rust en ruimte. Nu ik recent naar het buitenland verhuisde en de taal nog een obstakel is, voel ik dat het wat minder vlo, ook omdat ik geen sociaal vangnet heb. Maar echt erg is dat niet, ik geniet nu van de ruimte die ik heb en de rest komt nog wel.

  9. Ah ja, dat is juist wij zijn allebei kreeften. Als ik niet oplet met die eerste warme zonnestralen dan ga je dat binnenkort ook echt aan me zien. Ik heb al enkele bloggers ontmoet maar meestal was dat maar erg kort of in groep. Half maart heb ik echter voor het eerst met Annelies van Boekboetiek afgesproken en dat was super leuk. Ik ben het ondertussen wel gewoon om online mijn liefde voor bloggen en boeken te kunnen delen maar het was super tof om dat ook eens in het echt te kunnen doen met een medeliefhebber. Mijn allereerste boekenvriendin heb ik trouwens via Facebook en mailtjes leren kennen.

  10. Ik ga gewoon weer op groepsreis met joker binnenkort, met een hele hoop onbekende mensen 🙂 zo tof

    Enneuh, wij moeten ook nog altijd eens afspreken in Leuven 🙂

  11. Ik sta ervoor open om nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe vrienden te maken, maar dat blijkt toch niet zo gemakkelijk te zijn. Iedereen heeft het zo druk met vanalles en nog wat. Bovendien moet ik ook een zeker evenwicht bewaken of ik word net als jij heel moe na constant onder de mensen te zijn. Ik vind het moeilijk, eerlijk gezegd.

  12. Ik heb ook soms de neiging om te veel binnen te blijven, terwijl ik net heel veel energie haal uit gezelschap met andere mensen, steeds meer eigenlijk. Nieuwe vrienden maken is niet evident, maar nu komt het even vanzelf door ouders van vriendjes op school tegen te komen (die van hun kant zeer open zijn, zodat mijn verlegenheid niet in de weg zit), waarmee het ook heel goed klikt. Dubbel win, want dan kunnen we makkelijk afspreken: de kindjes zijn happy en de mama’s zijn happy :-).

    • Dat hoor ik ook steeds vaker van vriendinnen met kinderen. Blijkbaar zijn schoolpoortvriendschappen echt een fenomeen. 😀

  13. Zo herkenbaar! Ik ben een huismus, en geniet heel erg van mijn eigen ding, de rust, en ‘thuis’. Maar tegelijk kan ik ook zo veel energie en inspiratie krijgen van mensen te zien. Nieuwe mensen ontmoet ik op plaatsen waar ik gelijkgestemden kan ontmoeten (want je moet wel iets gemeen hebben, vind ik): en vereniging, blogmeets, … Momenteel is er minder sociaal contact, maar ik hoorde in het weekend van onze buren dat zij veel vrienden hebben overgehouden aan de tijd dat hun kinderen klein waren. Blijkbaar zijn schoolpoortvriendschappen écht. Benieuwd wat voor toffe madammen er in onze buurt wonen eigenlijk!

  14. Door jouw blog en vooral de Goodreads bookclub heb ik alvast nieuwe mensen leren kennen en met één iemand in het bijzonder heb ik al 3 keer kunnen afspreken! Wat een plezier om over boeken te kunnen spreken! Dus dankjewel!

  15. ik las vandaag ook het verhaal van Kelly en het concept leek me wel heel boeiend. Maar ‘k heb eigenlijk het gevoel dat ik mijn huidige vrienden al te weinig zie en dat ik beter zou investeren in het onderhouden van mijn vriendschappen. Zeker nu ik verder woon en 2 kleine kindjes heb, lijkt afspreken minder vaak te gebeuren.

    Anderzijds heb ik al in het verleden een paar Leuvense bloggers ontmoet en dat blijken telkens super leuke mensen te zijn en daar heb ik wel vriendschappen aan overgehouden dus lijkt het me wel leuk om nog meer leuke mensen in de buurt te ontmoeten.

  16. Herkenbaar het deel van energie uithalen maar daarna moeten opladen. Omdat ik 1 op 2 weekends werk gebruik ik mijn vrije dagen in de week om tot rust te komen. Ik heb wel wat vriendinnen maar ik ben toch altijd ‘de rare’ in het gezelschap. Ik schiet ook beter op met mannen. Het is wel gedurfd wat je gedaan hebt. Ik voel soms ook de nood om mijn horizon te verruimen en nieuwe mensen te leren kennen. Nu nog de stap durven zetten.

  17. Een boeiend voornemen, ik ben wel benieuwd naar je ervaringen. Ik laat eerder alles wat op zijn beloop. Wat mijn pad kruist, is ok en voor de rest zie ik wel. Mijn agenda is momenteel wat te druk om er zelf actief werk van te maken denk ik. Heel veel succes!

  18. Ik ben twee jaar geleden op het punt gekomen dat ik alleen nog tijd en energie investeer in die vrienden en kennissen die het waard zijn. Ik was iets te veel gekwetst door zogenaamde vrienden. Zelfs qua familiecontacten ben ik beginnen knippen. Mijn netwerk is dus sterk verkleint, maar ik heb wel met iedereen een sterke band en dat is me veel meer waard. Ik maak nog altijd wel vrij snel nieuwe contacten, maar ik ben nogal op mijn hoede dan. Wat soms wel jammer is, de schrik om gekwetst te worden zit er nog iets te diep in. Uiteindelijk moet je gewoon doen waar je je goed bij voelt, forceren helpt ook niet.

Comments are closed.