Ergens in een ver verleden studeerde ik journalistiek. Ik heb me goed geamuseerd in die richting, maar ben uiteindelijk nooit iets met dat diploma gaan doen, buiten dan deze blog onderhouden misschien. Maar mijn liefde voor media (traditioneel, nieuw, social,… maakt al niet uit) en journalistiek, die is nog altijd heel groot.
Ik las eerder deze week het artikel op Charlie over hun tweejarig bestaan. Helaas was ik niet een van hun early adopters, maar steun ik ze nu wel via een lidmaatschap. Hoera! In dat artikel over hun tweejarig bestaan, lieten ze weten dat meer dan honderdduizend mensen hun artikels lezen, online, via Blendle of op papier. Dat zijn veel lezers. Maar van die honderdduizend lezers zijn er nog geen duizend met een abonnement.
We merken bij onze collega’s dat alle kranten en magazines het moeilijk hebben om mensen te overtuigen om te betalen voor online media. Immers, we hebben alles zo lang gratis weggeven. Toch is het simpel: achter elk artikel schuilt een journalist, eindredacteur, fotograaf en webdesigner die het mogelijk maken dat jij je dagelijkse dosis nieuws en inspiratie krijgt. Als je betaalt voor je papieren krant of magazine, zou dat ook de logische reflex moeten zijn voor online journalistiek.
Dat is exact de reden waarom ik een abonnement wilde op Charlie en intussen in YNAB aan het sparen ben voor een abonnement op De Correspondent. Zowel Charlie als De Correspondent zijn voor mij twee bronnen waar ik ontzettend veel uit leer, inspiratie uit haal en gewoon van kan genieten. Ik besef maar al te goed hoeveel tijd, energie en mankracht er in hun websites en drukwerk kruipt. Niet alleen komen er journalisten aan bod, maar deze sites bieden ook werk aan zoveel creatievelingen, gaande van illustratoren tot fotografen. Je kan niet verwachten dat sites zoals deze bestaan, de lat gigantisch hoog leggen voor hun content en dat allemaal gratis kunnen blijven doen. Dat is te absurd voor woorden.
Beide sites willen advertentievrij blijven en dat is iets wat ik ontzettend respecteer. Iedereen die het online medialandschap een beetje heeft gevolgd de afgelopen jaren weet dat alles draait om clicks. Clicks zorgen voor pageviews. Pageviews zorgen voor inkomsten via advertenties. Vandaar ook die irritante clickbait headlines die je overal ziet verschijnen: “Hij viel in een rivier en je raadt nooit wat er toen gebeurde”. Mijn. God. Het artikel is twee keer niets, maar je hebt erop geklikt en de site in kwestie heeft weer een centje bijverdiend. Proficiat. Daarnaast merk ik ook steeds meer en meer dat dezelfde content, letterlijk, zin voor zin, op verschillende nieuwssites verschijnen. Zonder meer. Copy. Paste. En dat is voor mij geen journalistiek.
Het mooiste voorbeeld van journalistiek dat ik afgelopen week zag was dit artikel van De Correspondent over de hongersnood in Afrika. Momenteel zie ik rond dit onderwerp verdacht weinig verschijnen op de grote traditionele mediakanalen, terwijl het een gigantisch probleem is en vermoedelijk zal blijven de komende maanden en misschien zelfs jaren. Miljoenen mensen, en helaas vooral kinderen, sterven momenteel van de honger in Jemen, Somalië, Zuid-Soedan en Noordoost-Nigeria. Uiteraard had ik dat nieuws al opgevangen, maar ik had geen idee wat er eigenlijk aan de oorzaak lag van deze problematiek. Tot dat artikel van De Correspondent waarin haarfijn en helder wordt uitgelegd wat er allemaal aan de basis ligt van deze crisis.
Dat is journalistiek voor mij. Mensen informeren op een duidelijke, verstaanbare manier. En dat hoeft lang niet alleen over wereldproblematiek te gaan. De artikels die op Charlie verschijnen rond body image of gendergelijkheid en die dit illustreren aan de hand van persoonlijke verhalen, zijn daar even goed een mooi voorbeeld van. Om mensen te informeren op een duidelijke, verstaanbare manier heb je tijd en middelen nodig. Je kan niet zulke artikels als dat over hongersnood schrijven zonder eerst massa’s research te doen en er vervolgens je tijd voor te nemen om alles in een vloeiende tekst te gieten. Je kan niet verwachten van mensen dat ze zoveel tijd en energie steken in zo’n artikel en dat naast een normale 40-uren week doen. Als deze mensen niet fulltime zouden kunnen bezig zijn met journalistiek, dan zouden zulke kwalitatieve artikels niet meer verschijnen. Dan zouden we allemaal “tien redenen waarom je dit seizoen meer wortels moet eten” of “Hij redde een hond en je raadt nooit wat er toen gebeurde” artikels lezen en ze zouden vermoedelijk allemaal vol spellingsfouten staan.
Ja, we zijn verwend geweest met gratis content. Dat haalde ik onlangs zelf ook aan in dit blogbericht. En hey, ik weet dat ik als blogger door hier gratis en voor niets regelmatig een stukje te posten, daar ook mijn bijdrage toe lever. Alleen is er een groot verschil tussen een blog van Jan met de pet (of Kathleen zonder pet in dit geval) en een echt online magazine. Je gaat spellingsfouten vinden op mijn blog, inclusief kemels van dt-fouten, want hier zit geen eindredacteur. De foto’s die je hier ziet zijn soms heel snel van een gratis stock foto site geplukt of zien er maar brak uit omdat ze met mijn smartphone zijn gemaakt. En ik vrees dat je het hier zal moeten stellen met artikels die af en toe wat diepgang missen, inclusief lijstjes. Daarnaast wil gratis ook zeggen dat er hier soms weken aan een stuk geen enkel nieuw artikel verschijnt. Met andere woorden: je krijgt waar je voor betaalt. Als je kwalitatieve journalistiek wil, of het nu een krant of een online magazine is, dan betaal je daarvoor. Punt.
En dan is er ook nog die ene wereldleider die bij het minste “fake news” zit te brullen, maar daar wil ik even geen woorden vuil aan maken. Alleen dat wij net door mensen als hem journalistiek nog meer gaan moeten steunen als we geïnformeerd willen blijven, als we op een duidelijke, verstaanbare manier op de hoogte willen worden gebracht over bepaalde problematiek, als we verder willen kijken dan ons kleine hoekje van de wereld.
Dus als je nu denkt: “Awel, ik ga volledig akkoord, maar ik weet eigenlijk niet waar te beginnen,” dan kan ik je Charlie magazine en De Correspondent van harte aanbevelen. Maar ook andere grote kranten kunnen je steun keihard gebruiken. Je kan een digitaal abonnement nemen op een krant zoals De Standaard of De Morgen. Je kan naar de krantenwinkel gaan en een magazine naar keuze kopen (Flow blijft hier een favoriet). Je kan je favoriete, informatieve YouTuber steunen via zijn of haar Patreon (Kurzgesagt bijvoorbeeld).
Het belangrijkste is vooral dat je even rondkijkt wat er allemaal is. Welke magazines sluiten aan bij jouw interesses? Waarover wil je misschien wat meer leren? Wie wil je graag financieel steunen omdat je vindt dat ze iets te zeggen hebben, dat ze je inspireren of omdat ze jou informeren op een duidelijke, verstaanbare manier? En dan kan je een gerichte keuze maken en kwaliteitsjournalistiek steunen.
Heb jij een abonnement op bepaalde online magazines? Of ben jij een trouwe abonnee voor een bepaalde krant of een magazine? Waar vind jij informatie die op duidelijke, verstaanbare manier gebracht wordt?
Ik heb heel lang een abonnement gehad op Flow magazine. En ik voor mijn verjaardag staat een abonnement van Charlie op mijn verlanglijstje, want dat zijn verdomd goeie artikels!
Ik neem eerlijk gezegd de tijd niet meer om zo’n magazine te lezen. Kranten hebben me nooit echt geïnteresseerd. Ondanks mijn studie journalistiek, volg ik het nieuws gewoon niet graag… Ik ben daar veel te gevoelig voor. Slecht nieuws kan mij enorm pakken en ik zit er dan een dag of week mee. Ben er soms echt kapot van. Dus, ik steun op dit moment niemand. Ik lees alleen de oude libelle van mijn mama als ik op bezoek ben 🙂
Daarin begrijp ik je volledig. Na de verkiezing van Trump heb ik weken alle mogelijke vormen van media genegeerd. En nu bijvoorbeeld met dat nieuws rond de hongersnood in Afrika, heb ik het ook heel moeilijk. Ik wil helpen, maar ik weet niet hoe. Ja, er is al een donatie gedaan, maar dat voelt niet als genoeg. Soit. Ik volg de media dan ook heel hard in vlagen. Soms zijn er weken dat ik geen enkel krantenartikel lees, andere weken doe ik niets anders dan twee, drie, vier keer per dag nieuwssites open te klikken en doe ik aan binge-lezen. Langs de andere kant weiger ik net op het vlak van wereldnieuws mijn hoofd in het zand te steken. Ik heb een stevige struisvogelmodus, maar als het op zo’n dingen aankomt, dan doe ik beroep op mijn olifantenhuid (om het even bij Afrikaanse dieren te houden). Het is té belangrijk om te weten wat er leeft in de wereld.
Ik heb een abonnement op de Correspondent. En dat kan ik iedereen aanraden.
Een abonnement op Charlie staat al lang op mijn verlanglijstje. Ik moet het gewoon eens regelen, eigenlijk. De Correspondent ga ik nu eens van naderbij bekijken. Ik merk wel dat ik, doordat ik al veel blogs volg, niet altijd fut heb om nog veel meer te lezen. Misschien moet ik alles eens herbekijken. 🙂
Ik lees tegenwoordig een stuk minder blogs en heb daardoor gelukkig wat meer tijd om al een keer een langer artikel te lezen. ‘t Is inderdaad een keuze die je moet maken. Het komt ook neer op welke artikels wil je lezen en welke interesseren je minder? Dat geldt zowel bij blogs als bij nieuwssites. Meestal lees ik in het weekend blogs en nieuwssites, tenzij er iets heel interessants gedeeld wordt op social media.
Ik had het artikel van Charlie ook gelezen en verschoot echt van de cijfers. Zo weinig abonnees! Ik ben ook geen early adopter en ik heb in het begin zelfs geprobeerd om hen te vermijden (ik heb al genoeg om te lezen in mijn leven), maar ik begon steeds meer artikels tegen te komen die ik toch echt te goed vond om te negeren. Intussen volg ik ze gewoon op Facebook en lees ik bepaalde artikels en denk ik dan achteraf dat ik daarvoor zou willen betalen, al was het maar een euro. Het abonnement heb ik al een paar keer overwogen, maar ik vind het voorlopig dan weer nog te duur. Nu ik terug een job heb, zou het er van af kunnen, maar tja, nu ik terug een job heb, heb ik ook bijna geen tijd meer om te lezen …
Verder heb ik nog nooit een krant gekocht en het enige andere magazine waarop ik al een paar jaar geabonneerd ben en waarvan het magazine sinds kort digitaal gelezen kan worden, is het EVA-magazine, niet zozeer voor het magazine zelf maar vooral als steun. Maar in theorie ben ik dus volledig van dezelfde mening als jou 🙂
Je kan Charlie nog altijd steunen door één van hun fysieke bookzines te kopen. Er verschijnt er binnenkort weer eentje. Dat is goedkoper dan een abonnement, maar het is toch weer een kleine bijdrage die hen verder helpt. En er verschijnen maar twee bookzines per jaar dus je hebt zes maanden de tijd om het magazine te lezen. 😉
Dat bookzine lijkt voor mij ook een goede tip, bedankt!
Flow kan ik hier ook niet laten. Ik neem geen abonnement meer omdat ik denk ‘ik krijg het nooit allemaal gelezen’, maar als ik hem zie liggen in de krantenwinkel kan ik het niet laten hem te kopen. Charlie koop ik wel eens los, inderdaad, net omdat ik ze wil steunen. En ik overweeg ook een abonnement op Kiind – een verademing tussen alle troep die er geschreven wordt over kinderen en het opvoeden ervan … Kiind bestond tot voor kort alleen online, en zijn via crowdfunding een papieren magazine gestart. Ik was een deel van de crowd die hen gefund heeft, maar tot nu toe nog geen abonnement genomen (zelfde drogreden als bij die Flow, alleen zie ik Kiind hier nooit bij de krantenwinkel liggen). (En hé, ik heb ook journalistiek gedaan en doe daar ook niet echt iets wezenlijk mee – hoewel ik wel voor tv werk maar wat ik tijdens mijn studie geleerd heb levert me hier weinig op eigenlijk)
I second that! Ik had een hele tijd geleden eens een maandje gratis De Correspondent en was redelijk mind-blown over de goede content. Een abonnement staat hier op de todo lijst (maar ook :wanneer ga ik dat in godsnaam allemaal lezen). Charlie idem.
En als Copywriter ‘on the side’ en ‘used to be’ journalist erger ik me ook blauw aan de clickbait, het schaamteloze copy-paste (etiquette, iemand?) en de fouten in reguliere media.
Ik volg bewust het nieuws niet, dus ik koop ook geen kranten en tijdschriften. Ik blader wel eens door de krant op het werk. Maar de FLOW koop ik wel altijd 🙂
Hier veel abonnementen, te veel want we krijgen het niet allemaal van naaldje tot draadje gelezen, maar we lezen liever op papier dan op een scherm (en dat als IT’ers :)) Ik kan er echt van genieten om een nieuw magazine in de bus te krijgen, een koffie te zetten en het door te bladeren, dat is gewoon echte me-time. Door de jaren heen zijn er al wel veel afgevallen (zoals Ouders van nu, Actief wonen, Genieten, Delicious, Knack…) en amper nieuwe bijgekomen, maar de blijvers: De standaard (alleen in het weekend), 360 (een hele grote aanrader, verzamelt tweewekelijks nieuws uit de hele wereld, vanuit de de wereld zelf en niet onze westerse kijk dus), Flow (van zodra er in Belgie een abonnementsformule was ben ik erop gesprongen), Webdesigner magazine, Klasse (ook sinds het niet meer gratis is) en ook Charlie sinds het begin. Ik lees zeker niet elke letter, maar dat doe ik online ook niet bij blogs of nieuwssites die ik volg, meestal pik ik er wat interessante artikels uit en daar lenen de abonnementen die we nu hebben zich eigenlijk perfect toe. Daarnaast werken ze ook gewoon vaak inspirerend en ook dat vind ik wel belangrijk.
Ik was al een tijdje aan het twijfelen, dus ik heb me maar meteen een abonnement op Charlie aangeschaft. 🙂
ik heb momenteel geen enkel abonnement. Rekto Verso lees ik wel eens en ook de witte raaf zoek ik op als ik in België ben.
Ik had een abonnement op heel wat magazines, bv. ook Charlie. Maar door de verbouwingen financieel wat andere prioriteiten en dus verleng ik die abonnementen stelselmatig niet meer. Maar ik snap het standpunt wel en ik deel het ook wel. Goeie journalistiek mag beloond worden!
Je hebt overschot van gelijk. Ik moest aan jouw post denken toen ik de Pano uitzending zag over fake nieuws en het gebrek aan fact checking dat soms gebeurt in de journalistiek. Daar zijn we dus allemaal zelf ook wat schuldig aan.
We hebben een abonnement op de Morgen en ik merk dat ik daar al super weinig uit lees. Ik lees in het algemeen al extreem weinig de laatste jaren: kleine kindjes, social media en tv kijken wat ik ook wel graag blijf doen laten niet veel tijd over. Ik lees af en toe een artikel van Charlie en die zijn wel goed bezig. Maar omdat ik zo weinig lees, vind ik extra abonnementen zo duur en koop ik er geen. Misschien moet ik af en toe via Bendle een artikel kopen, dat is ook een optie. Van de Standaard loop ik af en toe zuchtend op de betaalmuur en denk ik dan dat ik het artikel wel wil lezen. Ook Knack vind ik nog wel goeie journalistiek maar veeeeeel te veel ook om alles te lezen. (ik stoot op hun artikels via twitter).
In alle eerlijkheid was ik paar jaar geleden gefrustreerd toen ik overal op betaalmuren begon te stoten. Ik was beetje verwend met gratis nieuws en ging er nogal prat op. Maar ‘k besef nu wel meer dat kwaliteit een prijs verdient. Bedankt om er ons ook nog eens op te wijzen.
Van die hongersnood in Afrika was ik overigens ook geschokt toen 12-12 begon reclame te maken “huh, zo erg, wat een ramp en dat kom ik nu pas te weten, hoe kan dat nu??”. hmm daarom dus, hand in eigen boezem.