De eerste ugly cry van de zwangerschap

Algemeen gezien ben ik nogal een gevoelig zieltje. Hooggevoelig zelfs, volgens sommigen. Dat wil dus ook zeggen dat ik makkelijk huil en ik schaam me meestal niet voor mijn tranen. Dus toen ze me zeiden: “Tijdens je zwangerschap ga je beginnen huilen om het minste,” dacht ik “Kom kom, erger dan het nu al is kan het niet zijn, toch?!”. Boy, had ik het even mis.

Geen zin in zwangerschapposts? Geen probleem. Negeer gerust mijn blog deze week even. Ga je gang. Je hebt mijn toestemming. Kom volgende week maar gewoon terug, want dan hervat ik mijn normale blogprogramma. 😉

Er bestaat zoiets als een ugly cry. Volgens Urban Dictionary is het een huilbui waar je meestal serieus tegen vecht, maar eens die erdoor komt, dat het echt wel oplucht. Je trekt er vaak nogal een lelijk gezicht bij. Vandaar ugly cry. En er waren voor mijn eerste échte ugly cry al een paar traantjes gevloeid met de normale zaken: video’s van schattige diertjes, mensen die schattige diertjes in nood helpen, de trailer van de nieuwe Beauty and the Beast film, tijdens Beauty and the Beast zelf, de bromance tussen Joe Biden en Barack Obama (ik mis die twee),…

Maar toen kwam die ene donderdagavond. Het Vriendje liet weten dat hij de tijd uit het oog verloren was en dat hij zou vertrekken op het werk. Of ik al aan het eten kon beginnen? Tuurlijk, allerliefste Vriendje. Ik had zelf ook honger, dus hoe sneller ik mijn voetjes onder de tafel kon schuiven, des te beter. Meestal doet Het Vriendje er iets van een twintig minuten over om thuis te geraken, dus begon ik gezwind aan het avondeten: wraps met kip en paprika. In plaats van de kip te kruiden met mijn normale kruidenmengeling van pimenton en cajun kruiden, koos ik deze keer voor braai (Zuid-Afrikaanse kruidenmix). En het rook beestig goed.

Uiteraard had ik zelf ook honger en begon ik lichtjes hangry (hungry+angry, ambetant worden van de honger) te worden. Zo gaat dan dan. Als je zwanger bent, ga je soms van 0 naar hangry in minder dan vijf minuten tijd, zo blijkt. Het was dan pas dat ik een tweede berichtje zag van Het Vriendje. Dat er nog iets was tussengekomen en dat hij NU pas zou vertrekken. Ik vloekte binnensmonds en begon de tafel alvast te dekken. Iets met geduld is een schone deugd, zelfs voor preggosaurussen.

Uiteindelijk kwam Het Vriendje thuis, zetten we ons aan tafel en begonnen te eten. En het smaakte. Het smaakte me zo ontzettend. Maar halverwege mijn tweede wrap had ik genoeg. Dus bood ik mijn overschotjes aan aan Het Vriendje, die ze zomaar afwees. Al mijn harde werk. Die heerlijk kip met braai. Zomaar. En dat vond ik zonde.

“Maar ik wil die wrap wel verder opeten, maar ik ben te moe om die verder op te eten, maar het is zo lekker en ik wil die niet weggooien,”. Cue the waterworks. Huilend lachen. Lachend huilen. Vraag me niet wat het exact was, maar het was niet mooi om te zien, dat was zeker, vooral niet zo met een mond vol halfgekauwd avondeten. Ik vond het zelf wel vrij hilarisch dat ik daar zat te janken over een halfopgegeten wrap en Het Vriendje kon er ook alleen maar mee lachen.

“Ik wist dat uw eerste ugly cry over eten zou zijn,” grinnikte hij, “Ik wist het gewoon,”. En zo geschiedde. Mijn eerste ugly cry van deze zwangerschap ging over eten. Ik heb zo een donkerblauw vermoeden dat dat de komende maanden wel vaker zal gebeuren, want ik en eten,… Niemand komt tussen mij en mijn eten. Niemand. Zelfs ikzelf niet, zo blijkt, want ik at die wrap uiteindelijk toch nog helemaal op, moe of niet. En het smaakte. Nah.

Voor de liefhebbers: de tweede ugly cry vond intussen ook al plaats en had opnieuw te maken met eten. Ik wilde koekjes eten, dus bakte ik mijn good ol’ havermoutkoekjes met chocoladestukjes (een recept dat ik vrijwel met mijn ogen dicht kan maken) en toevallig stond de grillstand van de oven aan. Daardoor waren de koekjes een heel klein beetje aangebrand aan de bovenkant. Cue the waterworks. Want ik wou koekjes. Goede koekjes. Lekker koekjes. Geen koekjes die een beetje waren aangebrand. Ik ga nog veel janken over eten, denk ik.

De wrap op de foto hierboven is niet de wrap in kwestie. Dat is de Verbeelding burrito en daarvoor kan je hier het recept vinden.

19 thoughts on “De eerste ugly cry van de zwangerschap

  1. Preggosaurus, haha, hilarisch! Al goed dat het allemaal voor een goed doel is, he, anders werd ons al die hysterie nooit vergeven.

  2. Ik zit hier hardop te lachen. Maar ook zo herkenbaar. Die keer dat ik huilde omdat ze geen witte pens hadden in de winkel en al wat ik wou Was witte pens….

  3. Toen ik vorige keer een week of 6 zwanger was, waren wij op reis in de VS en heb ik tranen met tuiten geweend in Las Vegas omdat mijn man niet wilde gaan ontbijten in het hotel naast dat van ons (beroemd om zijn ontbijtbuffet, uiteraard). Toch mijn goesting gekregen, het ontbijt was keilekker en we moeten daar nog vaak samen om lachen ?

  4. Hihi, zo herkenbaar wat je hier de afgelopen dagen beschrijft (proficiat trouwens nog, want dat had ik nog niet gezegd, denk ik). En wat een ontdekking dat daar ook werkelijk allemaal namen voor bestaan 🙂 O ja, en njam, voor die Verbeelding burrito!

  5. En ik moet huilen van het lachen bij je verhaal, hahaha. Btw, ik eet wel al jaren geen vlees meer en al, maar ik woonde in Zuid-Afrika en at daar zowat elke avond braai, dus nu vraag ik me vol interesse af waar je die braaikruiden hebt gevonden? 🙂

    • Bij Pit&Pit verkopen ze braai! Ik heb nog nooit echte Zuid-Afrikaanse braai gehad, maar ik vind die kruidenmix echt top. <3

  6. Het betert wel terug na je zwangerschap maar geloof me, eens je een kind hebt dan zitten die tranen veel sneller klaar! Wen er dus maar aan 😉
    Al ga je dan niet wenen omdat er iets is met je eten haha 😉

  7. Mijn sluizen gingen open vanaf de eerste zwangerschapstest en zijn daarna nooit meer toe geraakt 🙂 en eten… ik begrijp je helemaal, want ik neem weinig echt serieus in mijn leven, behalve eten 🙂

  8. Mijn man lacht na 4 jaar nog met die keer dat ik geweend heb omdat hij een blik bonen bij mijn favoriete spaghetti saus had gekapt. Don’t mess met mijn spaghetti saus!

  9. Haha, zo herkenbaar! Mijn ugly cries gaan bijna altijd over eten, meestal als ik echt geen zin heb in het eten dat die dag gepland staat en ook niet goed weet in wat ik dan wel zin heb! Elke dag dus eigenlijk! 😉 ik moest echt lachen om je post! Laat ze er maar lekker uit, die ugly cries!

  10. Zit ik hier al lachend je blogpost te lezen terwijl het hele huis naar gebak ruikt. Geen koekjes maar Bosbessenmuffins met een kaneelcrumble-topping. Straks is het immers groot familiefeest voor mijn 95-jarige oma en vrijwel iedereen ging een dessertje maken. Dat wordt dus een groot dessertbuffet want we zijn met 19 kleinkinderen.

Comments are closed.