De helft van de tijd besef ik nog altijd niet goed dat ik zwanger ben. Ja, ik zit er hier wel over te schrijven en zo, maar het lijkt nog niet echt. Geen kwaaltjes. Geen uitgesproken buik. Geen bewegingen. Dat komt allemaal nog wel, maar tot nog toe heb ik mij het zwangerst gevoeld tijdens de echo’s waarop we daadwerkelijk konden zien dat er een mensje aan het groeien is in mijn buik.
Geen zin in zwangerschapposts? Geen probleem. Negeer gerust mijn blog deze week even. Ga je gang. Je hebt mijn toestemming. Kom volgende week maar gewoon terug, want dan hervat ik mijn normale blogprogramma. 😉
En het was tijdens de twaalf-weken-echo dat ik ontdekte dat Beebje echt wel ééntje van mij is. Ik weet het, ik weet het, het zou raar zijn moest Beebje niet van mij zijn aangezien hij/zij aan het groeien is in mijn buik, maar toch. Voor die twaalf-weken-echo had ik echt geen band met dat wezentje in mijn buik en leek het allemaal zo abstract. Daarna was het toch net iets anders.
Tijdens het twaalf-weken-onderzoek vroeg de gynaecoloog me op de de onderzoekstafel plaats te nemen, zoals dat vermoedelijk doorgaans wel gaat tijdens een twaalf-weken-onderzoek. Ik mocht mijn buik ontbloten en wat meer naar rechts opschuiven zodat ik iets dichter bij haar lag. Zo’n onderzoekstafel, dat ligt eigenlijk nog wel vrij comfortabel, zo met je benen gestrekt. Dus wat doe ik om het mij nog wat comfortabeler te maken? Ik kruis mijn benen ter hoogte van mijn enkels. Het is iets wat ik eigenlijk altijd doe als ik mijn benen ergens kan laten rusten. (Fun fact: terwijl ik dit aan het schrijven ben in mijn gele stoel, met mijn voeten op de poef, zijn mijn been gekruist ter hoogte van de enkels. Point proven)
“Ah, dat doe je beter niet,” zei de gynaecoloog, “Je buikspieren gaan dan opspannen en dan wordt het moeilijker om iets te zien,”. Ik wilde een opmerking maken over onbestaande buikspieren, maar besloot toch maar braaf de instructies te volgen en grapjes te laten voor wat ze waren. Ooit moet de gynaecoloog Beebje op de wereld zetten, dus ik kan haar best te vriend houden en even met haar meewerken. Kleine moeite. Van zodra mijn benen mooi naast elkaar lagen, konden we beginnen aan de echo.
Beebje heeft zowat heel het onderzoek rustig in dezelfde positie gelegen. Zo rustig zelfs dat de gynaecoloog op haar gemak al haar onderzoeken kon doen en zelfs opmerkte hoe makkelijk Beebje het allemaal maakte. Het zou uiteraard handig zijn moest zich dat doortrekken doorheen de zwangerschap en de rest van zijn/haar leven, maar dat valt uiteraard nog af te wachten. Fingers crossed. U mag een kaarske branden.
Op een bepaald moment wilde Beebje het zichzelf toch nog wat comfortabelder maken. Dus wat doet meneertje/mevrouwtje? Hij/zij kruist zijn/haar beentjes ter hoogte van zijn/haar enkels. Want dat is wat wij doen. Dat is hoe wij het onszelf comfortabel maken. Duidelijk ééntje van mij. 😀
De komische timing van de hele situatie was dan ook vrij perfect. Dus ja. Humor in de baarmoeder. Check. Nog duidelijker ééntje van mij. En duidelijk ook ééntje van Het Vriendje.
En blijkbaar mag je ook niet te hard lachen tijdens een echo anders valt er ook niet meer al te veel te zien. Ook iets met buikspieren en zo. Oeps.
Haha, zo’n grappig en tegelijk bijzonder moment! Geniet ervan 🙂
Haha geweldig! ?
Zalig. Bij ons was de 12 weken echo de voorbode van de rest van de zwangerschap : moeilijke echos waarop Finn zich constant wegdraaide of nog beter, een arm of hand houden voor datgene dat gemeten moet worden. ?
Wat een heerlijk verhaal.
Zo leuk dat je nu al dingen van jezelf herkent! 🙂
Zo schoon!!!
Hehe, wat een leuk verhaal! In het begin is het inderdaad wat moeilijker om je echt ‘zwanger’ te voelen, zeker als je geen kwaaltjes zoals misselijkheid enzo hebt. Hier ligt ze bijna nooit stil, ook niet tijdens echo’s, daarmee weet ik ook dat het er eentje van mij en hubbie is 😉 altijd feest in de buik! Dat is ook wel handig want dan voel je altijd beweging en ben je zeker dat er nog leven in je buik zit! Ik lees deze week met plezier je blog!
<3
Zo leuk. Het aanstaande zoontje van mijn broer was de ene keer aan het zwaaien tijdens de echo en een andere keer iets dat verdacht veel weg had van Handjes draaien, koekebakken vlaaien
Dat is iets wat je binnen 40 jaar nóg gaat vertellen op familiefeesten! Superleuk.
hahaha, zalig! 😀
Geweldig!