Beebje Gebeurd

Over hormonale huilbuien in de Efteling en overnachten in Loonsche Land*

Het begin van het nieuwe jaar vierden Het Vriendje en ik in de Efteling. Dat was een ervaring om nooit meer te vergeten. Vorig weekend keerden we terug, deze keer in een ietwat ander gezelschap én met ietwat ander weer. De vriestemperaturen ruilden we voor een blauwe hemel met wat wolkjes en aangename, zomerse temperaturen. De Efteling heeft zo zijn charmes in alle seizoenen, zo blijkt. En iedere keer heb je er toch weer een andere, magische ervaring.

Het Vriendje en ik vertrokken die zaterdag in gezelschap van mijn zus en mijn petekindje. We mochten met z’n allen logeren in het gloednieuwe vakantiepark Loonsche Land. De vorige keer hadden we in een niet-Efteling hotel gelogeerd voor ons weekendje weg en dat had de magie toch ietwat doorbroken. Dus ik keek wel uit naar een Efteling-hotel-ervaring. Het voordeel van zo’n Efteling overnachting is dat je binnen wandelafstand verblijft van het park. Je staat op, je ontbijt in het restaurant van het hotel, je wandelt tien minuten en je kan op je favoriete attractie kruipen. Aan het einde van de dag kan je tot op de laatste minuut in het park blijven. Ideaal!

Loonsche Land is de nieuwste toevoeging als het op Efteling accomodaties aankomt. In de jaren negentig werd het Efteling Hotel gebouwd en later volgde ook Bosrijk. In Loonsche Land kan je kiezen uit een themakamer of uit een hotelkamer. De themakamers zijn eigenlijk allemaal schattige huisjes binnen één van de drie thema’s: de duinen, het woud of het water. Al die schattige huisjes zijn dan nog een keer voorzien van een ultraschattig vogelhuisje aan de voordeur. Zo kunnen onze gevleugelde vrienden ook meteen even een nachtje blijven logeren.

En het zijn van die kleine details en die knipoog naar de natuur die het vakantiepark helemaal afmaken. Als je door de duinen van Loonsche Land loopt, lijk je echt ergens in een vakantiedorp ergens in de duinen rond te lopen. Het zand komt zelfs in je schoenen te zitten ook al doe je zo je best om dat te vermijden. Er is werk gemaakt van een kruiden- en groententuin zodat ze binnenkort met verse kruiden, groenten én eetbare bloemen uit de tuin kunnen koken voor de gasten van De Proeftuyn, het restaurant van Loonsche Land. Ik denk dat er nog geen versgekweekte groenten uit de groententuin van Loonsche Land in mijn quiche zaten die ik er at, maar het was in ieder geval wel een toppertje.

Voor mij, als volwassene zijn het die details die de Efteling zo sprookjesachtig maken. En het zijn net die details die je ook terugvindt in Loonsche Land en vermoedelijk ook de andere Efteling accomodaties.  Dat samen met de ontzettend vriendelijke en goedgeluimde staff, maakt het echt helemaal af.

Voor de kinderen waren er tal van kleine speeltuintjes (al dan niet in het water), een kleine kinderboerderij en ze kunnen natuurlijk altijd hun eigen avonturen maken op de voorziene hangbruggen en andere bruggetjes. Moesten ze het attractiepark even beu zijn, dan kunnen ze zich altijd even gaan uitleven op het gigantische natuurpark vlakbij. Want de natuur is altijd dichtbij in Loonsche Land in de vorm van alle houten constructies, de groendaken, het gewei bovenop het hotel en natuurlijk ook de eekhoorntjes die je onderweg naar de Efteling zelf tegenkomt.

Maar zo snel geraak je dat attractiepark natuurlijk niet beu. Nope. Zelfs voor de tweede keer op zo’n korte tijd, wisten we ons weer een heel weekend bezig te houden en keken we onze ogen weer uit.

Mijn vorige artikel over de Efteling sloot ik af met dat we ooit nog eens moesten teruggaan omdat we Joris en de Draak niet hadden kunnen doen. Die was toen gesloten wegens weersomstandigheden. Het is een houten rollercoaster en die zijn nu eenmaal wat gevoeliger voor regen en vrieskou. Zo gaat dat. Ik had ook op de website gekeken welke attracties ik mocht doen als zwangere vrouw. Uiteraard had ik me erbij neergelegd dat ik sommige zaken zoals mijn teergeliefde Baron niet zou kunnen doen, maar ik ga geen onnodige risco’s nemen. Doh. Er waren een aantal snellere attracties waarbij het icoontje van de zwangere vrouw niet bij stond op de website en ééntje daarvan was Joris en de Draak.

Dus zondagochtend splitsten ons gezelschap zich op. Mijn petekindje en zus zouden met een old timer rijden en een walvis proberen te temmen. Het Vriendje en ik zouden een draak proberen te verslaan. Omdat het opmerkelijk beter weer was dan begin dit jaar, was er ook opmerkelijk meer volk. Na een dik halfuur aanschuiven kwamen we uiteindelijk aan het stuk waar we de karretjes konden zien en het viel ons meteen op dat die beugel wel heel strak tegen de buik werd aangedrukt. We waren de donderdag daarvoor nog naar de gynaecoloog geweest en hadden haar gevraagd waarop we moesten letten bij attracties. “Zorg vooral dat er geen druk wordt gezet op je buik,” had ze gezegd en die wijze woorden hadden we in onze oren geknoopt.

Ik polste toch nog even bij de staff wat zij zouden aanraden en de vrouw liet meteen weten dat het echt geen goed idee was omdat zo’n houten rollercoaster extra trillingen veroorzaakte. Dus toen het karretje opnieuw voor onze neus verscheen, verplichtte ik Het Vriendje in te stappen en liep ik zelf door het karretje naar de andere kant om bij de uitgang op hem te wachten. Als ik de rit zelf niet kon doen, dan moest Het Vriendje me er op z’n minst alles over kunnen vertellen zodat ik een contact high kon krijgen. Aan de ingang heb ik misschien een hele kleine mini hormonale huilbui gehad omdat ik ZO graag Joris en de Draak wilde doen en daar ZO naar had uitgekeken. Hormonen. Niks mee aan te vangen.

Het Vriendje verzekerde me daarna dat we zeker nog eens terug zouden komen en dat ik dan Joris en de Draak wél zou doen. Zo’n attractie zou niet opeens verdwijnen, liet hij weten. Daar had de Efteling nét iets te veel geld in geïnvesteerd. Aah. De nuchterheid zelve, dat vriendje van mij. Dus… To be continued. Derde keer goede keer, laat ons hopen. Ooit versla ik die draak. Ooit. Mark my words.

Zwanger zijn en liefhebber zijn van de wildere attracties, dat blijkt niet zo’n goede combinatie te zijn. Ik had me beter eerst even ingelicht bij June. Misschien had zij me kunnen vertellen dat er op de pagina van de Joris en de Draak in de tekst stond dat de attractie niet geschikt was voor zwangere vrouwen. Achteraf bleek dat de Efteling eigenlijk alle rollercoasters afraadt aan zwangere vrouwen. Ze nemen het overal op in de teksten op hun website, maar dat drommelse zwangere vrouwen icoontje staat er niet overal bij. Visueel informatie opzoeken is helaas een beetje beroepsmisvorming voor mij, vrees ik. Oeps.

Toen we even later een pannenkoek gingen eten bij Polles Keuken, voelde ik meteen wel weer het intussen bekende gekriebel aan de zijkant van mijn buik. Blijkbaar wist Beebje zo’n pannenkoek van Polle zeker wel op prijs te stellen. En ik was blij die kriebels te voelen. Joris en de Draak had me ongetwijfeld ook de nodige vlinders in mijn buik bezorgd, maar deze kriebels heb ik toch nog veel liever dan die vlinders die je bij een snelle attractie krijgt.

Bon. Daarna werd duidelijk dat ik mij dan maar op andere dingen moest focussen. We deden een hoop rustigere attracties die we begin dit jaar hadden overgeslaan. Blijkbaar heeft mijn petekindje als het aankomt op snelle, ruige attracties géén aardje naar zijn meter. Maar het kwam perfect uit met mijn eigen “toestand”. Dus keken we onze ogen uit bij Fata Morgana, chillden we effe op de Gondoletta, giechelden we er op los in de potten van Monsieur Cannibal en deden we een ritje op de stoomtrein. En ik probeerde een tweede hormonale huilbui die dag te bedwingen tijdens Pandadroom. Dat is me relatief goed gelukt, maar toch, het was niet evident. Tijdens het wachten in de rij voor al die attracties kreeg ik regelmatig een buikmassage van mijn petekindje en dat maakte natuurlijk ook veel goed.

Het was een heel ander soort pretparkervaring dan ik gewend ben, maar een rustig Efteling bezoekje moet zeker ook kunnen. Het contrast met ons uitje begin dit jaar was groot, maar dat liet ons meteen ook zien hoe toegankelijk het park is voor zowel de waaghalzen als de rustigere zielen en voor alle leeftijden. En ooit, ooit gaan we nog eens terug, want er is een draak die verslaan moet worden. Ooit. En die Vliegende Hollander stak anders ook wel mijn ogen uit.

Plus deze zomer opent er een nieuwe attractie, Symbolica, en dat mysterieuze paleis zo in het midden van het park, dat maakt me nu toch ook wel ontzettend nieuwsgierig.

*Dit is een gesponsord bericht met dank aan de Efteling.

You Might Also Like

  • Jeroen

    Het is en blijft inderdaad een magisch park voor jong en oud. Hier is de dochter ook enorm fan van dit park. Binnenkort keren we terug om Symbolica te testen. Ik ben echt benieuwd wat de Efteling voor magie daar heeft ingestoken.

  • zwartraafje

    Als kind gingen we er lange tijd tweemaal per jaar naar toe. (Lang leve het Zoo-abonnement van toen!) Nu jammer genoeg veel minder. De laatste keer gingen we twee keer achter elkaar op Joris en de Draak en was ik bijna mijn diadeem kwijtgespeeld. De Baron spreekt me dan weer niet aan. Niet zozeer uit schrik want de Dalton Terror in Walibi vond ik superleuk alleen heb ik er nadien nog veel te veel last van omdat mijn lichaam al averechts genoeg is zonder dat alles eens goed door elkaar wordt geschud. Die ontgoocheling snap ik trouwens volkomen hoor. Als ik zelf heel hard naar iets heb uitgekeken en het gaat vervolgens niet door dan ben ik ook ongelukkig.

  • Pin It on Pinterest